„Kjartan gaf ... moturinn og var sú gjöf allfræg því að engi var þar svo vitur eða stórauðigur að slíka gersemi hefði séð eða átta. En það er hygginna manna sögn að átta aurum gulls væri ofið í moturinn."

Sú sem Kjartan gaf moturinn var

Kjartan vildi ekki láta neyða sig til að taka kristni heldur vildi hann

„Rauf var á belgnum og getur ... séð öðrum megin í hlíðina. Þar var fagurt landslag og grasloðið. En því var líkast sem hvirfilvindur komi að. Sneri um jörðunni svo að aldregi síðan kom þar gras upp. Þar heitir nú á Brennu.“
Sá / sú sem hafði þetta máttuga augnaráð var

„Þórður lá lengi í sárum og greru vel bringusárin en sú höndin varð honum hvergi betri til taks en áður.“
Það sem kom fyrir Þórð var að

„Lítt unni Guðrún ... og var erfið í gripakaupum. Voru engar gersemar svo miklar á Vestfjörðum að Guðrúnu þætti eigi skaplegt að hún ætti en galt fjandskap ... ef hann keypti eigi hversu dýrar sem metnar voru.“
Sá sem Guðrún vildi að gæfi sér hina góðu gripi hét

„En nokkurru síðar ríður Þórður hinn lági son hans hja´honum og mælti: „Hvað ber nú þess við faðir minn er þér hrynja tár?“
Faðir Þórðar var að gráta því

„Hún var kvenna vænst er upp óxu á Íslandi, bæði að ásjónu og vitsmunum. [...] var kurteis kona svo að í þann tíma þóttu allt barnavípur það er aðrar konu höfðu í skarti hjá henni. Allra kvenna var hún kænst og best orði farin. Hún var örlynd kona.“
Hér er lýst

„Konan mælti: „Þér er svefns en þó mun fyrir hitt ganga. Son minn hefir þú drepa látið og látið koma ógervilegan mér til handa og fyrir þá sök skaltu eiga að sjá þinn son alblóðgan af mínu tilstilli. Skal eg og þann til velja er eg veit að þér er ófalastur.“
Þetta mælti

„Liggjum báðir í lamasessi
Halldór og ek
höfum engi þrek.“
orti

Sonur Guðrúnar Ósvífursdóttur af öðru hjónabandi var