Þegar Hið ljósa man hefst er Snæfríður orðin

Ráðskonan sem fylgir Snæfríði í Bræðratungu og passar upp á hana þar heitir

„Í sláttarbyrjun kom enn yfir júngkærann óeira sú sem jafnan var undanfari hins sama ...“ Óeiran var undanfari þess

„Allar þær gyltu lýsíngar og þá sæta streingleika, og svo þær óskráðu síður hvítar og fáðar, sleistu upp eða máðir út og skildir mér eftir spjöldin lykjandi um kulda og tóm. Vargur, skilaðu bókinni minni aftur.“ Sá sem þetta mælir er

Snæfríður flúði í Skálholti eftir að Magnús

Í sögu sem Arnas segir biskupsfrúnni og Snæfríði segir m.a.: „En í litlu knýti sem þessi berfætta múgakona hélt undir handleggnum geymdi hún þó nýa skó, sem hún hafði haft með sér lengi. ... Og þessa fáséðu skó, tákn þeirra vega sem í öllum heiminum voru ekki til aðrir jafnlángir, hafði hún haft með sér suður til að gefa páfanum fyrir þær syndir sem hún hafði drýgt ...“ Skórnir, sem berfætta múgakonan hafði í knýtinu, voru

Magnús í Bræðratúngu fær enga aðstoð í Skálholti fyrr en eitt kvöld að „ríður í fas honum maður á skaflajárnuðu og hefur í ljósaskiptunum verið á Hundapolli að teygja gæðíng sinn svartan.“ Þessi maður er

„Fám dögum eftir heimkomuna gerði hún mann á fund signors Vigfúsar Þórarinssonar að Hjálmholti, með þeim orðum að hún vildi finna sýslumann að máli.“ Erindi Snæfríðar var

Þegar Snæfríður fer frá Arnasi, í Skálholti, seint um kvöld þá „sér hún hvar glætuna frá kolunni ber á andlit vokandi í gættinni á dyrum þeim sem inn leiddu í bæargaungin. Maðurinn hreyfði sig ekki úr gættinni, þó hann sæi til þeirra, heldur starði á þau fölur og tekinn, svartur í augum með skugga í hverjum drætti.“ Þessi maður er

Hópur „fyrrverandi glæpamanna“ safnast saman á Þingvöllum og ræðir sín mál. Einn þeirra segir: „Ég hræki á Þá Stóru þegar þeir dæma rángt. Og þó hræki ég enn meira á þá þegar þeir dæma rétt, því þá eru þeir hræddir. ... Ég mundi ekki trúa þeim til að fylgja saklausu barni yfir læk án þess að drekkja því.“ Sá sem þetta mælir er