Guðbrandur í Dölum í Noregi, átti dóttur sem hét Guðrún. Sá sem fíflaði hana, í óþökk föður hennar, var

„Hann mælti þá þetta er lengi hefir uppi verið haft síðan:
Látum geisa Gamminn,
gerrat Þráinn vægja.“

Gammur var

„Þá mælti jarl: „Drepið þá á morgun en bindið þá rammlega í nótt.“

Þeir sem Hákon jarl í Noregi vildi endilega láta drepa voru

Ein afleiðing utanfarar Njálssona var að

„Skarphéðinn grípur þá báða senn, ... og mælti: „Tekið hefi eg hér hvelpa tvo eða hvað skal við gera?“ „Kost átt þú,“ segir Helgi, „að drepa hvorntveggja ef þú vilt þá feiga.“
Þessir sem Skarphéðinn kallar hvelpa eru

Ketill í Mörk er í heldur slæmri aðstöðu í sögunni því

Kári Sölmundarson tengist Skarphéðni Njálssyni þannig að

„Ekki munu mega orð þín því að þú ert annaðhvort hornkerling eða púta,“ segir Skarphéðinn við

„... hefur sig á loft og hleypur yfir fljótið meðal höfuðísa og stöðvar sig ekki og rennir þegar af fram fótskriðu. Svellið var hált mjög og fór hann svo hart sem fugl flygi. Þráinn ætlaði í því að setja á sig hjálminn.“
Sá sem rennir sér svona fimlega fótskriðu er

Tengsl Flosa Þórðarsonar og Halls af Síðu voru að

Hildigunnur, kona Höskuldar Þráinssonar, var

Höskuldi Þráinssyni gekk í fyrstu treglega að fá Hildigunni fyrir konu því

„Hún spurði hvort Njáll vekti. Hann kveðst sofið hafa þar til „en nú er ég vaknaður. Eða hví ert þú hér komin svo snemma?“ Hróðný mælti: „Statt þú upp úr binginum frá elju minni og gakk út með mér og svo hún og synir þínir.“
Hróðný vildi

Að Reykjum á Skeiðum sá maður nokkur gandreið sem svo er lýst: „Hann þóttist sjá þangað hring og eldslit á og í hringinum mann á grám hesti. Hann bar skjótt yfir og fór hann hart. Hann hafði loganda eldbrand í hendi. Hann reið svo nær honum að hann mátti gjörla sjá hann. Hann var svartur sem bik.“
Gandreiðin var fyrirboði

„Spari eg eigi goð geyja.
Grey þykir mér Freyja.
Æ mun annað tveggja
Óðinn grey eða Freyja.“

Þessi fræga vísa er eignuð

Eftir víg manns síns brást Hildigunnur svo við: „Hún tók skikkjuna og þerrði með blóðið allt og vafði þar í innan blóðlifrarnar og braut svo saman og lagði niður í kistu sína.“ Síðar í sögunni

Á Alþingi spyrja margir á þessa leið: „Hver er sá maður er fjórir menn ganga fyrir, mikill maður og fölleitur, ógæfusamlegur, harðlegur og tröllslegur?“
Þessi maður var

Við Flosa var sagt „Því þá ef þú ert brúður Svínafellsáss sem sagt er hverja hina níundu nótt og geri hann þig að konu.“
Þessa aðdróttun um samkynhneigð mælti

„Kerling var sú að Bergþórshvoli er Sæunn hét. Hún var fróð að mörgu og framsýn en þá var hún gömul mjög og kölluðu Njálssynir hana gamalæra er mælti margt en þó gekk það flest eftir. Það var einn dag að hún þreif lurk í hönd sér og gekk um hús eftir og ...“
Sæunn gamla notaði lurkinn til að lúskra á

„Guð hjálpi mér en fyrirgefi yður.“ Sá sem þetta mælti á banastundu var

Einn heimamanna á Bergþórshvoli freistaði þess að sleppa úr brennunni með því að dulbúast sem kona. Það var

„Hinu hefir þú mér heitið amma,“ segir sveinninn, „að við skyldum aldrei skilja meðan eg vildi hjá þér vera. En mér þykir miklu betra að deyja með ykkur Njáli en lifa eftir.“

Þessi sveinn hét

„Gunnar Lambason hljóp upp á vegginn og sér Skarphéðin. Hann mælti svo: „Hvort grætur þú nú Skarphéðinn?“ „Eigi er það,“ segir Skarphéðinn, „en hitt er satt að súrnar í augunum. En hvort er sem mér sýnist, hlærð þú?“ „Svo er víst,“ segir Gunnar ... Skarphéðinn mælti: „Þá er þér hér nú minjagripurinn ...“
Minjagripurinn, sem Skarphéðinn kastaði svo í Gunnar, var

„Stendur þá Njáll upp og gengur út. Hann sér að synir hans eru með vopnum allir og svo Kári mágur hans. ... Njáll kallaði á Skarphéðin: „Hvert skal fara frændi?“ „Í sauðaleit,“ sagði hann. „Svo var og eitt sinn fyrr,“ segir Njáll, „og veidduð þér þá menn.“
Raunverulegt erindi Skarphéðins og félaga er að

„En er á leið veturinn gerðist Helgi hljóður. Jarl þóttist eigi vita hví það mundi sæta og spurði hví hann væri hljóður eða hvað honum þætti „eða þykir þér hér eigi gott?“
Ástæðan fyrir fálæti Helga var að hann var skyggn og vissi þess vegna að

„Þá er X reið austan þá brast í sundur jörðin undir hesti hans en hann hljóp af hestinum og komst upp á bakkann en jörðin svalg hestinn með öllum reiðingi og sáu þeir hann aldrei síðan. Þá lofaði X guð.“
Þessi X sem lenti í slíkum hremmingum var

„Eg skal leggja ráðin til,“ segir X. „Þú skalt bjóða Njálssonum heim og leysa þá út með gjöfum. En svo fremi skalt þú rógið frammi hafa er orðin er vinátta með yður mikil og þeir trúa þér eigi verr en sér. Máttu svo vel hefnast við Skarphéðin þess er hann tók féið af þér eftir lát Gunnars.“
X, sem ráðleggur Merði, er

„Sjá einn hlutur var svo að Njáli féll svo nær að hann mátti aldrei óklökkvandi um tala.“
Þessi „hlutur“ sem jafnan grætti Njál var

„Er þér og nær að stanga úr tönnum þér rassgarnarendann merarinnar er þú ást áður en þú riðir til þings og sá smalamaður þinn og undraðist hann er þú gerðir slíka fúlmennsku.“
Þetta sagði Skarphéðinn við

„X brá svo við .... að hann þrútnaði allur og blóðbogi stóð úr hvorritveggju hlustinni og varð eigi stöðvað og féll hann óvit og þá stöðvaðist.“
Þetta voru viðbrögð

„Hann hafði lagt hendur sínar í kross á ofan hina hægri. Díla fundu þeir á honum í millum herðanna en annan á bringunni og var hvortveggi brenndur í kross og ætluðu menn að hann mundi sig sjálfur brennt hafa.“
Hér er lýst líki

Ingjaldur á Keldum þurfti að lofa að taka þátt í aðförinni að Njálssonum en taldi sig svo ekki geta staðið við loforðið. Ástæður fyrir þessari erfiðu aðstöðu Ingjalds voru að

„Flosi svarar: „Hér hefur látist Njáll og Bergþóra og synir þeirra allir, ... og Kári Sölmundarson, Þórður leysingi.“ ... Geirmundur mælti: „Dauðan segir þú þann nú er vér höfum hjalað við í morgun.“ „Hver er sá?“ segir Flosi.“
Sá sem Geirmundur hafði hjalað við um morguninn var

„Þú ert hið mesta forað og vildir að vér tækjum það upp er öllum oss gegnir verst og eru köld kvenna ráð.“ X brá svo við að hann var í andliti stundum rauður sem blóð en stundum fölur sem gras en stundum blár sem hel.“
Sú sem X kallaði hið mesta forað var

Sá sem skyldi eignast öxina Rimmugýgi eftir Skarphéðin var