Málaættir og íslenska

Indóevrópskum málum er skipt í tvo flokka, sem heita
1. katem og hundem
2. kafka og sator
3. tenet og orat
4. kentum og satem
5. langua mater og lingua patris
Íslenska telst til
1. norðurnorrænna mála
2. suðurnorrænna mála
3. austurnorrænna mála
4. vesturnorrænna mála
5. miðnorrænna mála
Eitt eftirtalinna mála er ekki indóevrópskt. Það er:
1. albanska
2. gríska
3. baskneska
4. tokkaríska
5. hollenska
"Atta unsar þu in himinam" er upphaf faðirvorsins á
1. fornensku
2. frumnorrænu
3. esperanto
4. gotnesku
5. norn
Það að orðið pater í latínu samsvari faðir á íslensku og caput samsvari höfuð er dæmi um kerfisbundna samsvörun sem kallast:
1. latneska tilfærslan
2. Rask-lögmálið
3. frumnorræna stafalögmálið
4. germanska hljóðfærslan
5. indóevrópsk hljóðskipti
"Ek Hlewagastir horna tawido". Þessi klausa er á
1. indóevrópsku
2. frumgermönsku
3. frumnorrænu
4. fornnorrænu
5. fornnorðlensku
Rúnir voru m.a. notaðar til að
1. skrifa elstu íslensku handritin
2. skrifa konungum og jörlum sendibréf
3. skrá heimildir um landnám
4. merkja vopn og skartgripi
5. iðka rímfræði svo hátíðir kirkjuársins riðluðust ekki
Af eftirtöldu er helsta heimild um landnám á Íslandi:
1. Íslendingabók
2. Snorra-Edda
3. Hérstæða
4. Jarðabók
5. Konungsbók
Meðal þess sem talið er að hafi hamlað mállýskumyndun á Íslandi er að:
1. hér á landi gættu allir tungu sinnar
2. hér á landi voru engir ógreiðfærir skógar
3. hér á landi ríkti ströng stéttskipting
4. hér á landi nærðust menn einkum á fiski
5. hér á landi ríkti jafnrétti kynjanna
Víkingaöld er talin standa yfir á tímabilinu
1. 450 - 700
2. 600 - 850
3. 800 - 1050
4. 900 - 950
5. 1000 - 1550
Tilgangur Fyrsta málfræðingsins með ritgerð sinni var
1. að auðvelda íslenska orðflokkagreiningu
2. að skrifa kennslubók í hljóðfræði
3. að hvetja Íslendinga til að vernda tunguna
4. að hanna íslenska stafsetningu
5. að festa fót á íslenska tungu
Fyrsta málfræðiritgerðin er talin skrifuð
1. á 9. öld (800 - 900)
2. á 10. öld (900 - 1000)
3. á 11. öld (1000 - 1100)
4. á 12. öld (1100 - 1200)
5. á 13. öld (1200 - 1300)
Táknið ð í íslensku er komið úr
1. fúþark (rúnastafrófinu)
2. latínu
3. dönsku
4. gotnesku
5. ensku