Nú hefur u.þ.b. tugur sérfræðinga greint vandann, myndað hann, skoðað og komist að niðurstöðu: Það verður að fóðra gömlu leku steinrörin undir húsinu með plasti. Ég þóttist náttúrlega báðum fótum í etu standa því af dyggum lestri Lagnafrétta í mörg ár hafði ég veður af svona plastfóðrun og líka af litlu sniðugu myndkafbátunum sem sigla um rörin blá í sautján ár … æi, missti mig …
Það eina pirrandi við vandamálið sem á að fara að leysa er að það er dj… dýrt! En við eigum fyrir þessu og það er meira vit í að leggja sitt fé í plasthúðun skólpröra sem endast og endast heldur en í t.d. banka þar sem mölur og ryð og kreppa fá þeim grandað.
Framkvæmdir frestast af þessum lagnalagfæringum – þær verða ekki fyrr en í næstu viku. Nú er búið að saga neðan af öllum hurðarstöfum, skrapa gamalt flísalím, hreinsa burt gamalt gólfefni o.þ.h. en ekki hægt að flota fyrr en eftir að plasthúðunargræjurnar hafa unnið sitt verk og ekki hægt að leggja gólfefni fyrr en flotað hefur verið og ekki hægt að setja í nýsmíðuð gerefti og hurðir fyrr en gólfefnin eru komin o.s.fr. Kom í ljós að frummálning eldhússins hefur verið sundlaugargrænt skipalakk (enda skipstjóri sem byggði) en annað merkilegt er ekki að sjá.
Það væsir ekkert um okkur á efri hæðinni. Að sjálfsögðu er það reyklaus hæð en eldhúsið brúkum við og sofum í útilegu á dýnum. Mér finnst svolítið undarlegt að stundum þegar ég kem heim í hádeginu þá finn ég keim af síldarbræðslulykt í forstofunni. Þetta er ekki loðnubræðslulykt og ekki fýlan frá Laugafiski (lengst niður á Neðri- Skaga) … nei, þetta er af síld!
Við fórum í gullbrúðkaupið mikla, við Vífill mættum reyndar bara í seinni helminginn, af því hann þurfti að vinna upp margar vökunætur og ég er of geðveik til að treysta mér í 10 tíma samveru með háværri tengdafjölskyldunni (þeir taka þetta til sín sem eiga 😉 Þetta var ljómandi skemmtilegt kvöld á Hótel Loftleiðum … nema ég átti erfitt að sætta mig við að eta svo fögur dýr sem þarna voru í boði (rjúpur – skýrt tekið fram að væru skoskar -fasanar, krónhirtir o.s.fr.)
Ég hefði getað pínt mig á interessant fyrirlestur litla bróður en hefði þá verið að taka sénsinn á að gefast upp fyrir gullbrúðkaupinu. Ég vona að einhver hafi komið 🙂
Síðan síðast hef ég klárað Varginn eftir Jón Hall Stefánsson. Gef henni þrjár stjörnur, hún er ansi fyrirsjáanleg. Hefði mátt þjappa textanum betur og stytta um a.m.k. 100 síður, til bóta. Á bókarkápu segir að Berlinske tidende hafi gefið henni 5 stjörnur ???
Núna er ég með einhverja nýja þunglyndisbók, sem ég man ekki hvað heitir. Ég bjóst við enn einni skruddunni um að soga orku úr jörðinni, drekka grænt te, íhuga og gera Müllersæfingar. En nú kemur í ljós, á fyrstu síðum, að bókin er skrifuð af fullu viti en ekki mannkynsfrelsurum. Svo ég hugsa að ég lesi hana bara 🙂
Ég nenni ekki að finna neinar myndir núna, sorrí.
Sko ef þið ætlið að láta fóðra rörin undir húsinu þá skuluð þið tékka á dreninu. Gamlar steypulagnir virka nefnilega líka sem dren en missa þann eiginleika ef þau eru klædd að innan með plasti. Svo að ef þið eruð ekki með dren í kringum húsið þá skuluð þið láta setja það fyrir fyrsta alvöru slagveður. Hér tala ég af reynslu af vondum pípurum. En ég get mér nú reyndar til um hvaða pípara þið eruð með og hann hefur afskaplega gott orðspor. Varðandi fyrirlesturinn þá komu hátt á þriðja tug hlustenda og hlustuðu á mig setja fram sannfærandi kenningar um að Innrahólmselítan kefði kúgað alla Íslendinga með einokun sinni á prentlist og upplýsingaflæði á 18. öld. Skellti því fram að Leirárgarða og Beitistaðaprent hefðu verið Baugsmiðlar síns tíma.
Hm … dren segirðu? Ég er ekki viss um að við höfum svoleiðis. En í alvöru erum við með fælu af sérfræðingum (kemur sér vel að hafa aðgang að einu stykki iðnskóla, altso kennurunum – gettu hvað áfanginn Gluggar og hurðir er að smíða núna) en yfirráðgjafinn er þessi sem hefur góða orðsporið. Við fengum líka sérfræðinginn mág Atla til að koma uppeftir og hann er mikill utanhúss-sérfræðingur.
Ég get sosum spurt manninn hvort þetta dren-fyrirbæri hafi borið á góma en mun þá dusta toppinn yfir andlitið (svo langt sem hann nær) og horfa kókett upp til mannsins og halla undir flatt, á meðan.
Gleður mig að intellígensían á Skaganum hafi mætt svona vel. Hafi minn góði makker, á árum áður, setið í salnum hefur hún sjálfsagt verið fjöðrum fengin yfir róttækum rasskellingum Stefánunga. Snjallt hjá þér að tengja þetta slekti við nútímaslekti í sama dúr 😉
Ég gerði þessi mistök að treysta einhverjum skíthæl sem Sjóvá mælti með. Helv. maðurinn klæddi steinrörin að innan en gat þess ekki að ef slíkt er gert verður að setja dren ef það er ekki til staðar. Svo um veturinn flæddi um allan kjallara, mér til mikillar gleði. Þá kom líka upp úr dúrnum að hevl. maðurinn vinnur hjá Sjóvá. Talandi um hagsmunaárekstra.
Um vorið fékk ég svo alvöru pípara til að fara yfir allar lagnir og setja dren. Hann sagði að það væri alveg ófrávíkjanleg regla að setja dren ef settar væru plastlagnir. En þetta þýddi aukinn kostnað, plús að ég þurfti að taka garinn í gegn tvisvar, fyrir utan skemmdirnar í kjallaranum.
Endilega láttu tékka á dreninu Harpa mín!!
Það er slæmt að búa í drenlausu húsi …. það þekki ég eftir að ég flutti mig hér norður yfir heiðar!!
Knús til þín!!
Þér Drensinnar: Ég mun sauma fastar að manninum. Hann heldur því nefnilega fram að húsið standi svo hátt (vissulega rétt því þegar lúsiðin húsmóðirin þvær glugga þarf hún að standa upp á stól) að ekki þurfi dren … fyrir svo utan það að hér undir er mór í massavís.
Best að fá staðfest hjá píparinum með góða orðsporið hvað sé nauðsynlegt.