Nú þverbrýt ég eigin bloggreglur og blogga um “ástandið í þjóðfélaginu”, þ.e. skýrsluna frægu. Ég las slatta í þessari skýrslu í gær, á Vefnum því ég held að það sé miklu þægilegra en lesa hana á pappír. Þetta er svoleiðis plagg.

Þótt blá-pólitískir karlmenn heimilisins hefðu fyrirfram tuðað gegn skýrslunni, annars vegar með þeim rökum að málfar og framsetning yrði örugglega hörmung, hins vegar voru rökin að þetta hefði hvort sem er allt komið fram áður, tók ég ekki mark á þeim og skoðaði sjálf. Mér finnst framsetning, mál og stíll alveg til fyrirmyndar! Því fer fjarri að reynt sé að kasta ryki í augu lesenda með moðreyk og fimbulfambi.  Og þótt jafnvel tiltölulega sljóu fólki eins og mér hafi verið fullljóst að ýmsir, aðallega belgdir karlar í jakkafötum, væru ódó kom það á óvart hversu ótrúlega ósvífnir og siðblindir þessir gaurar voru, þegar grannt var skoðað.

Auðvitað vona ég að sem flestum “útrásarvíkingum” (þetta eru náttúrlega frekar “útrásarliðleskjur” enda litlir karlar sem fannst gaman að berast sem mest á, sjálfsagt út af innbyggðri minnimáttarkennd, nokkurs konar Bör Börssonar – gott ef þeir klíndu ekki vellyktandi sápu í hárið á sér) fái kost og logí á ríkisins kostnað, sem lengst. Sennilega verður dýrt að passa þá, svona álíka dýrt og að gæta barnaperra í fangelsum landsins.

Svo finnst mér að froðusnakkurinn forsetinn ætti að sjá sóma sinn í að segja af sér. Þótt Vigdís hafi gefið tóninn með endalausri þjóðrembu og alls kyns misskildum málfarsáróðri þá gekk Ólafur Ragnar svo miklu miklu lengra. Mætti halda að Ísland hefði verið land hinna einu sönnu Aría, a.m.k. hinna genetískt fullkomnu víkinga [!]*,  á útrásartímunum. Vonandi verður helv. erfitt fyrir karlinn að sitja áfram á Bessastöðum, nema hann bregði yfir sig búrku og þegi á mannamótum. Nema vanti efni í fleiri grínleikrit …

Eftir að hafa lesið athugasemdir Davíðs, sem voru eitthvað hátt í  10 síður af skítkasti út í mann og annan og síðan 1-2 síður af máttlausum athugasemdum og eftir að hafa hlustað (með kettinum) á umfjöllun RÚV um skýrsluna í gær hef ég tilkynnt manninum að nú eigi hann að segja upp mogganum sínum. Þótt mér finnist sunnudagskrossgátan skemmtileg er hún ekki þess virði að bera inn á heimilið snepil sem Bör stjórnar. Þótt ég hafi samúð með fólki sem glímir við geðræn vandamál er ekki þar með sagt að ég vilji kóa með slíku liði, nema það leiti sér hjálpar. Og þótt ég elski auðvitað manninn eru takmörk fyrir hvers konar drasli honum leyfist að spreða út um mitt heimili!

—

Af heilsu er það að frétta að ég hef ákveðið að byrja að eta pillur við kvíða. Er fullkomlega sátt við það enda ástandið óbærilegt og eitthvað verður að gera. Í tannlæknaheimsókn kom í ljós að verkir og helaumt tannhold hefur ekkert að gera með ástand tanna og tannholds. (Mig grunaði það en vildi síður fá slæma tannrótarbólgu bara af því ég hefði skrifað allt á kvíðareikninginn.) Skv. blóðprufu er ég stálhraust. En rúm 10 kg hafa hrunið af mér síðan í janúar og kílóarýrnun er enn í fullum gangi … reikna með að ég brenni eins og maraþonhlaupari þótt ég sitji meira eða minn kjur. Kvíði er afar grennandi kvilli. Og ég vil gjarna vera doldið kynþokkafull fyrir manninn og ekki hafa það að hann stingi sig á beinum.

Kvíðanámskeiðið er bókað og fastsett, byrjar í næstu viku. Við skulum vona að það gagnist sem mest. (Ég veit að sumt af þessu verður helv. vont og erfitt en með illu skal illt úr reka.) Ómetanleg ofsakvíðaæfing verðar tónleikar sem ég ætla að sækja á föstudagskvöldið. Svo ekki sé minnst á hve sálumessa er einmitt holl fyrir mig núna … allar þessar bænir um eilífan frið hljóta að draga langt.

* Hér tók ég út tilvísun í nasista af því ég get fallist á það að of langt sé gengið með að tengja þjóðrembu Íslendinga við þá illu menn. Aftur á móti er hluti hugmyndafræðinnar alls ekki ólíkur, hafi menn áhuga á því má benda á bók Arthúrs Björgvins Bollasonar, Ljóshærða villidýrið. Má einnig benda á forsíðumynd sérrits Mbl. frá 2006 þar sem Björgólfur Thor sést með firmamerki sitt í baksýn, sem er einmitt stílfærður Þórshamar, sjá http://this.is/nei/?p=72  En þetta kann náttúrlega allt að vera tóm tilviljun …

Þeir sem hafa ekki áhuga á alkafræðum eða geðsjúkdómum ættu ekkert að vera að lesa þessa færslu 🙂

Dagurinn hófst eins og aðrir dagar; mér leið meðal-hörmulega og ákvað að fara á fund í mínum góðu sjálfshjálparsamtökum. Þetta var góður fundur og ég fann fyrir mikilli samúð og samlíðan, bæði í orðum og orðlaust. Eftir fundinn fór ég að spjalla svolítið og lenti á hardcore-sporatalibana; Þótt ég hafi áður bloggað um stefnu slíkra hef ég aldrei upplifað svo umbúðalausan hroka, líklega af því ég hef forðast talibanafundi og látið þá að mestu afskiptalausa. Af því erfðavenjan dekkar ekki nema það sem fram fer á fundum og af því ég veit að sumir lesenda minna hafa sætt viðlíka árásum ætla ég að fjalla um þetta efni hér. Ég hef líka nokkuð hugsað um hve stórhættulegt svona fólk er geðsjúkum (og öðrum en þeim sem telja sig lifa fullkomnu lífi … eru þá væntanlega talibanar sjálfir). Í rauninni finnst mér full þörf á að heilbrigðiskerfið bregðist við heilaþvotti af þessu tæi enda getur hann verið beggja handa járn og í einhverjum tilvikum líklega nýst til að tippa sjúklingum fram af brúninni.

Nema … í dag var mér tjáð að ég þjáðist af þunglyndi og kvíða eingöngu af því að ég hefði ekki “unnið sporin”, sérstaklega af því ég hefði ekki “unnið” fjórða sporið. Fyrir óinnvígða: “Við gerðum rækilega og óttalaust siðferðileg reikningsskil í lífi okkar.” Það að “vinna sporin” er að hafa sporasponsor (trúnaðarmann) sem maður hefur samband við einu sinni á dag (í það minnsta), hlusta á amríska röflara á geisladiski (var a.m.k. þannig fyrir nokkrum árum þegar ég gerði einmitt tilraun til slíkrar sporavinnu en gafst upp af því mér fannst þetta svo vitlaust fyrirbæri), lesa sporabókina og fylla út pappírsskýrslur. Í fjórða-spors-vinnu er gerður listi yfir allar yfirsjónir sem viðkomandi hefur á samviskunni og mætti mögulega tengja við áfengisneyslu, jafnvel illtengjanlegar við áfengisneyslu. Í einhverju seinna spori (man þau aldrei) á að gera lista yfir alla sem maður hefur mögulega böggað í áfengisneyslu og ganga svo í að biðjast fyrirgefningar.  

Jæja, úr því ég hafði klikkað á fjórðasporsvinnu hafði ég “valið óttann” í stað kærleikans (!). Ég hefði einangrast meir og meir og að lokum orðið sjúklega veik af þunglyndi og kvíða, fyrir vikið. Mjálm á móti, t.d. að ég ætti nú fjölskyldu, einhverja vini, hefði einmitt umgengist fjölda manns áður en ég varð óvinnufær o.s.fr. var afgreitt með því að ég héldi þetta bara en hefði í alvörunni verið ferlega einangruð af því mig skorti kærleika. Mjálmi í þá átt að ég hefði nú hangið í þessum samtökum í meir en tvo áratugi og sýndist að flestir harðkjarna-talibanar hefðu sprungið á limminu … var tekið sem hjómi; Sömuleiðis æmti um að “sporavinna” væri nú ekki það gömul og hvernig fólk hefði orðið edrú innan samtakanna áður en það fór að fylla út pappír …

Ég má nú eiga það að ég varð ekki einu sinni reið og reyndi að ræða þetta fullkomlega róleg (er hugsanlegt að ég sé of veik til að verða reið?). Ábendingar um að það sem virkaði vel fyrir alkóhólista (12 spora kerfið) væri ekki endilega hægt að yfirfæra á alla aðra sjúkdóma voru algerlega hunsaðar. Þegar ég benti viðkomandi á að mér fyndist það bera vott um hroka að skella því í andlitið á fárveikri manneskju að sjúkdómurinn væri henni sjálfri að kenna – spurði einmitt hvort viðkomandi talaði svona við krabbameinssjúklinga – fékk ég að heyra að ég væri sjálf hrokafull að vilja ekki “vinna sporin” og að ég vildi “hanga í sjúkdómnum”. Jafnframt sísuðaði viðmælandi minn að hann segði þetta einungis af kærleika (!).

Þarf varla að taka það fram að ég var upplýst um að súrefni og vatn myndu hreinsa líkama minn og mér óskað hjartanlega til hamingju með að vera hætt á lyfjum …

Hér að ofan eru ágæt dæmi um að 12 spora kerfið gagnast ekki við hverju sem er. Mætti þó rökstyðja að hver og einn væri þarna í pontu að vinna fjórðasporið sitt 😉  Ég dreg enga fjöður yfir að ég er óvirkur alkóhólisti – á bráðum 21 árs edrúafmæli og hef kynnst allskonar fólki á AA-fundum í öll þau ár. Mér sýnist að þeir sem beita hvað hvunndagslegastri aðferð, án ofsalegra sveifla eða endalausra drama, komist sem best af og lifi ríkasta lífinu edrú. Að lifa í núinu og hafa hóf í hverjum hlut (spora”vinna” þar ekki undanskilin) virðist skila árangri. Venjulega hef ég sloppið við fanatíkera en kannski er það enn eitt merki þess að verulega sé af mér dregið þegar einn slíkur finnur hjá sér þörf til að sparka í hræið?

—´

Einangruð og óttaelskandi sem ég er (NOT) sagði ég manninum undan og ofan af þessu þegar ég kom heim. Hann róaði mig, þessi elska, með því að benda á að allir ofsatrúarmenn vonuðu að guð mundi kála helvítis trúleysingjunum sem fyrst – kannski var þessi viðmælandi minn bara að hjálpa guði smávegis áleiðis?

Til öryggis kallaði ég út trúnaðarkonu á kaffihús til að ræða þetta enn frekar. Eftir það samtal var ég aftur komin á þá skoðun að ég væri að vinna rétt í  því takmarkaða svigrúmi sem mér er gefið, gæti rifjað betur upp þann hlýhug sem ég fann á fundinum í morgun og að spora”vinna” væri stórlega ofmetið tól.

Eftir stendur að það eru ekki allir jafn heppnir og ég að geta fengið lánaða dómgreind hjá óklikkuðu fólki. Eftir stendur að ábyrgð fólks sem hefur turnast í eigin sporavinnu er mikil og það ætti að hugsa sig um vel og vandlega áður en það dembir “Lausninni” yfir aðra sem axla aðra sjúkdóma. Eftir stendur að sú einföldun að alkóhólismi sé almenn undirrót alls ills, t.d. geðsjúkdóma, er geigvænleg og gæti reynst sjúklingum lífshættuleg. Eftir stendur að mér finnst að það ætti að sótthreinsa almennar geðdeildir Lans af slíkum hugmyndum þótt hjúkrunarfólki og læknum sé auðvitað algerlega velkomið að hafa “Lausnina” fyrir sig, eins og önnur prívatmál. (Ég áttaði mig ekki fyrr en í dag á því hvað þessi sporaáróður er hryllilega hættulegur þar sem hann á ekki við. Ég hef um langt skeið fengið sjálfsvígshugmyndir oft í viku, sem er partur af sjúkdómnum. Væri ég jafn einangruð og óttaslegin og viðmælandi minn vildi meina hefði leiðin yfir styst verulega.)

Og enn eitt: Vissulega hætti ég á lyfjum. En það kom nú ekki til af því að ég héldi að súrefni og vatn myndu gera mig heilbrigð. Nei, eftir að hafa prófað á þriðja tug lyfja var ég orðin úrkula vonar um að það fyndist lyf sem virkaði á mitt þunglyndi og kvíða. Hef í tímans rás séð mörg dæmi þess að lyf skiptu sköpum og er almennt fylgjandi lyflækningum, raflækningum líka. Kannski mun ég öðlast döngun til að halda áfram að prófa (verst hvað ég þoli helv. aukaverkanirnar illa). Næsta skref hjá mér er hvorki fjórða spors “vinna” né niðurdýfingarskírn heldur kvíðanámskeið; er að reyna að komast á svoleiðis, veit ekki hvort það virkar en það get ég náttúrlega ekki vitað nema prófa. Og ég er voðalega mikið til í að prófa ansi margt gegn þessu helvíti þótt ég sé ekki heit fyrir nýmóðins sporavinnu, a.m.k. ekki ef árangurinn af henni er í líkingu við það sem ég varð vitni af í dag.

Guði sé lof fyrir bækur og bókasafn í hundrað metra fjarlægð! Ég get sem betur ferið lesið og hef sökkt mér niður í allrahanda – hver bók linkar í aðra. T.a.m. var ég (rétt eina ferðina) að skoða bækur Frank Ponzi og úr þeim lá leiðin náttúrlega í Sögu Íslendinga í Vesturheimi.

Þaðan kom áhugi á Laxdals-slektinu (Grími Jónssyni Laxdal og afkomendum) og á Vefnum fann ég ættartölu og upplýsingar um það fólk (ásamt tilvísunum í bækur – sjá sirka miðja síðuna http://genforum.genealogy.com/iceland/messages/1629.html). Ég sá að út af Grími eru komnir bæði stærðfræðingur og geðlæknir, sem gladdi mig ósegjanlega 🙂 Enn merkilegra þótti mér samt að sjá að inngift í ættina var “heimilishagfræðingur og húsfreyja”.

Mágur min bóksalinn datt hér inn í vikunni og sagði mér frá Minningum Guðrúnar Borgfjörð (útg. 1947 en lokið 1926) af því ég er svo hrifin af Þegar kóngur kom. Augljóslega hefur Helgi Ingólfsson byggt stóran hluta af sinni bók á Minningum Guðrúnar. Að auki standa hennar skrif hans engan veginn að baki og eru stórskemmtileg! Þetta hefur verið afar merkileg kona, vel að sér um flest og vel ritfær. Sé hún sett í samhengi við Þegar kóngur kom myndi hún vera dóttir lögreglumannsins.

Til hliðar sést mynd af Guðrúnu. Sjálf segir hún að sér hafi verið sagt strax í barnæsku hve ljót hún væri. Það sveið henni sárt. Auk þess var hún stór – stærri en presturinn sem fermdi hana. Mér finnst þessi svipsterka kona alls ekki ljót en hún hefur náttúrlega ekki fallið að skinkuútliti síns tíma … sennilega ekki heldur nútímans.

Ég hvet alla aðdáendur Þegar kóngur kom til að reyna að æxla sér Minningar Guðrúnar Borgfjörð. Ekki spillir að bókin er skreytt blómabekkjum Sigurðar málara.

Stór hluti af lesefninu mínu er sem fyrr reyfarar. Ennfremur horfum við kötturinn á svona 2 – 5 morð á kvöldi. Svoleiðis að ég get skipulagt hið fullkomna morð.

—

Dagurinn í dag og í gær virðast skárri en flestir dagar undanfarið. Ég geri mér samt ekki neinar sérstakar vonir strax en þetta bendir til að slæma kastinu undanfarnar vikur sé kannski aðeins að linna. Sem er eins gott því ég sá ekki betur en ég væri aftur orðin hæf í að stunda nám í Árnagarði, svo skoðanalaus og koldofin var ég orðin. Hefði ábyggilega látið mig hafa það að láta lesa fyrir mig í tímum …  og ekki hugsað heila hugsun sjálf.

Nei, nú er ég orðin nógu frísk til að ræsta húsið (hvað ég hef gert) og gæti hugsanlega spilað á mitt pjanóforte í dag (í fyrsta sinn í meir en viku). Hvort tveggja er frábært batamerki. Stefni að því að verða heimilishagfræðingur og húsfreyja!

Nei, fyrirsögnin á ekki við mig …  Ég er miklu frekar innlagi þessa dagana, hef mig varla úr húsi. Hengslaðist þó í bókasafnið í gær og æxlaði mér fjölda bók um allt mögulegt; þegar maður er lasinn er gott að liggja í bókum – í rauninni er eini plúsinn við kvíða, versus þunglyndi, sá að meðvitundin er nóg til að halda þræði í bók. Þannig má sleppa undan eigin kvöl stund og stund. Á hinn bóginn eru kvíðakvöldin alger hryllingur og afskaplega erfitt að sofna meðan þunglyndi fylgir ævintýralegur doði og þá skást líðanin uppi í rúmi. Í gærkvöldi leið mér eins og himnarnir væru að hrynja og mér duttu í hug þúsund afbrigði af slysum sem gætu hent mína nánustu; munnurinn logaði af sársauka og ég ímyndaði mér að fljótlega myndu tennurnar detta úr sínum holum. Í morgun var þetta allt horfið svo “burning mouth syndrom” verður að skrifast á kvíðareikninginn en ekki raunverulegan líffræðilegan sjúkdóm (þótt ég telji kvíða til mjög raunverulegs líffræðilegs sjúkdóms). Ég hangi í voninni um að bráðum láti kvíðahelvítið undan síga, af sjálfu sér.

Í gær undi ég talsverða stund við að klára að hreinsa bakgrunn af ljósmynd af Útlaganum hans Einars Jónssonar. Það er nú meira hvað sú stytta er nýrómantísk! Og maður spyr sig: Hvar er kötturinn?

Það sem ég hef aldrei áður tekið eftir er að styttan sýnir Neanderdalsmann. (Sjá litlu andlitsmyndina hér til hliðar.) Ekki að það sé neitt verra; ég hef hugsað mér að punta forsíðu á kennsluefni um Sjálfstætt fólk með þessari mynd og að mínu viti er Bjartur Neanderdalsmaður. Sjálfsagt hefur HKL álitið hið sama, sé það rétt að þessi umrædda stytta sé ein fyrirmynda hans. Og kannski mótast viðhorfið til kattarins í Sj.f. af fjarveru hans í styttunni?

Jósefína er ekki hress með túlkun EJ á útilegumanninum! Aftur á móti las bloggynja þá ágætu barnabók Dagbók drápskattar í gær (tók 5 mínútur). Ég hugsa að Jósefína sé sammála þeirri bók.

Fyrirsögnin vísar til markmiðs bloggynju. Í kröminni og volæðinu hef ég verið að horfa á frk. Jósefínu og sé betur og betur hvað það er eftirsóknarvert að breytast í kött (öfugt við Kisu kóngsdóttur – ævintýri sem ég hlustaði ótal sinnum á sem krakki). Liljur vallarins eru frekar óspennandi fyrirbæri, enda grænmeti, en kettir eru spennandi vitsmunaverur. Hefði mátt hafa þá með í nýjatestamentinu …

Jósefína er fullkomlega hamingjusöm alla daga! Hún hefur einstakt lag á hugrænni atferlismeðferð og hefur náð að temja sitt heimilisfólk á örfáum mánuðum svoleiðis að tvífætlingarnir (fiðurlausu) koma hlaupandi með mjólk og mat og opna glugga o.s.fr.; allt við fyrsta mjá. Gestkomandi frumburður hefur meira að segja verið svotil hljóðlaust taminn til að lyfta kettinum ef flugan (eina bráðin sem vitað er til að þessi veiðikisa nái) er of hátt uppi á vegg. Heimaverandi unglingurinn sópar flugum rösklega úr loftljósum við fyrsta æmt.

Skv. kattafræðiritum eru kettir algerlega lausir við samvisku og þ.a.l. samviskubit. (Reyndar hefur maðurinn bent á að enginn höfunda hafi verið köttur svo e.t.v. séu þessar staðhæfingar orðum auknar.) Jósefína lætur svo lítið að leyfa eigandanum einstaka sinnum að strjúka sér en í rauninni er hún aðallega að merkja eiganda sinn, með huggulegum kinnanúningi eða minna huggulegum núningi, svo aðrir kettir í hverfinu eigni sér hann ekki. Alveg eins og hún merkir pallinn, dyrastafinn, runnana og bílana síns fólks og nágranna; allt það sem hún telur SITT er merkt, af stakri eiginhagsmunagæslu.  Eigandinn tekur aftur á móti hegðun Jósefínu sem tákn um sérstaka blíðu og undirgefni, jafnvel nærgætni. Svona ala kettir upp sína (ófiðruðu) tvífætlinga.

Í huga Jósefínu snýst lífið um að hafa það sem þægilegast og láta stjana sem mest við sig. Sem tvífætlingur (ófiðraður) er ég aftur á móti alltaf að spá í hvað ég eigi skilið og hvaða kröfur ég má gera til annarra – og ekki hvað síst geri ég alltof miklar kröfur til mín. Í stað þess að liggja makindalega á sófa og láta hafa fyrir mér. Ég hugsa að þetta sé fyrst og fremst spurning um samvisku. Útbólgin samviska er fylgikvilli kvenmennsku (eða meyjarmerkis) og ekki vanþörf á að stinga á því kýlinu. Ég reikna nú ekki með að ná því takmarki að breytast í kött – og efast um að flugur séu góðar – en það má taka köttinn sér til fyrirmyndar í lífshamingjuleitinni.

P.s. Alveg er það dæmigert að fá málsháttinn “Sá er drengur sem við gengur” í páskaeggi! Aldrei mundi Jósefína gangast við nokkrum sköpuðum hlut. Og eini kvenkyns drengurinn sem ég man eftir í svipinn er húsfreyjan á Bergþórshvoli … tiltölulega óspennandi kona sem nagaði sennilega á sér neglurnar. Í augnablikinu er ég óvirkur naglanagari og kemur ekki til greina að ég brúki frú Bergþóru sem fyrirmynd. Ég ætla því að henda málshættinum strax.

Eins og mig grunaði gat ég ekki farið af bæ þrjá daga í röð og sit því heima, með sofandi unglingi og ketti, meðan maðurinn og frumburðurinn frílysta sig í Tungunum (annar hleypur píslarhlaup og hinn sér um myndatöku og heitt te) og svo í Hveragerði. Mér leist engan veginn á að fara með, í morgun.

Laugarvatnsferð (stórfamilíuhittingur) í gær var fín og lukkaðist ljómandi vel. Eins og mig grunaði var ég ekki tæk í spurningakeppnislið en hjálpaði hinum þess meir … við misjafnar undirtektir. Liðið sem ég hjálpaði minnst vann keppnina. Undarlegt!

Á Lv. fletti ég aðeins hamingjubókinni þeirri sem Karl Ágúst og Ásdís Olsen þýddu. Hún virtist ekki nærri eins vitlaus og ég hélt (ákveðin neikvæðni er fylgifiskur kvíða og þunglyndis). Kannski les ég hana einhvern tíma. Akkúrat núna er ég í miðri Hafmeyjunni sem svíkur engan! Kannski er betra að halda sig við morðin og láta hamingjuna eiga sig, svona í miðri dýfu.

Mér líður ósköp svipað og undanfarið. Ógleði og skjálfti er orðinn daglegur fylgifiskur. Sem og hjartsláttur í takt við kattarhjartað, á stundum. Fjölskyldan er sammála um að það sé ótvírætt sjúkdómseinkenni að geta bara borðað fimm konfektmola í röð og svo ekki meir! Enda hrynja af mér kílóin … kvíði er afar grennandi.

Einn dagur í einu er góð lífspeki. Það er aftur á móti hroðalega leiðinlegt að lifa slíku lífi. Ég myndi gjarna vilja skipta yfir í eitthvað annað, væri það í boði. Mér finnst ömurleg tilhugsun að vera kúplað út af vinnumarkaði og úr venjulegu daglegu lífi út þetta árið. Auðvitað veit ég að það er út í hött að spegla sig í vinnu og afköstum; að fólk á að meta líf sitt út frá öðru. Hins vegar er miklu einfaldara að segja þetta heldur en prófa á eigin skrokki og sál. Það tekur mig ábyggilega einhverja mánuði í viðbót að sættast við að lifa einn dag í einu með fáeinum saumsporum, prjóni eða lestri. Ég stend mig ekki á neinu sviði, ekki einu sinni í húsverkum því þau eru mér oft um megn. Það að kúvenda lífskoðun og samþykkja að lífshamingjan er ekki fólgin í að standa sig er helvíti töff! (Þeir dyggu lesendanna sem hafa þurft að gjörbreyta skoðun sinni á lífinu kannast eflaust við þetta en aðrir sennilega ekki.) Það að þurfa að lifa endurskoðuðu lífi vegna sjúkdóms sem ekki sést og er helv. óskiljanlegur er líka ansi töff. Sjálfsagt næ ég þessu á endanum en ferlið er langt.

Ein breyting á lífspeki sem ég þurfti að gera fyrir löngu var að varpa “ekki bera sorgir sínar á torg” fyrir róða. Nú er svo komið að ég ber þær ekki á torg heldur á blogg. Sjálfsagt þykir einhverjum þessi bloggburður ekki við hæfi. Það verður að hafa það.

Planið í dag? Ja, mér líður væntanlega skár eftir þessa bloggfærslu. Hafmeyjan bíður og svo setti ég heimsókn á seinniparts-planið. Um að gera að skríða ekki upp í rúm af því ég sef djöfull illa á nóttunni og uppgjöf á daginn gerir næturnar verri.

Þeir dyggu lesendanna sem ekki hafa áhuga á geðrænum kvillum sleppi því bara að lesa þessa færslu … mér dettur því miður ekki í hug neitt umfjöllunarefni annað og hef ekki orku í að bögga neinn einstakan (þótt maðurinn hafi bent á að blogg er bögg, í gærkvöldi).

Í lægðinni undanfarið hefur kvíði verið svakalega áberandi. Þetta ástand á lítið skylt við það sem almenningur kallar kvíða, sem er oft nettur neikvæður spenningur fyrir einhverju, fólk kvíðir fyrir, sem kallað er. Nei, kvíðaröskun og ofsakvíði er miklu líkamlegri kvilli og andstyggilegri en “kvíða fyrir”-dæmið. Má t.d. nefna að ég hef verið undarlega dofin vinstra megin, frá höfði og einhvern veginn niðureftir skrokki, í nokkrar vikur. Dofinn er að gefa sig, a.m.k. hef ég öðlast nokkurn veginn tilfinningu í húð. Sé maður koldofinn öðrum megin í andlitinu, finni t.d. illa klip, er það ávísun á hugleiðingar um heilaæxli eða heilablóðfall. Þá verður maður enn kvíðnari og einkennið eykst. Stundum hugsa ég reyndar til þess að ég gæti svo sem vel fengið einhvern alvarlegan sjúkdóm án þess að fatta það því það er tiltölulega einfalt að skrifa allt á helv. kvíðareikninginn ;(   Úr því að dofa-einkenni er að ganga til baka er ábyggilega rétt mat geðsjúklings að þetta var kvíði.

Á föstudagskvöldið síðasta fékk ég svo myndarlegt kvíðakast af nánast fullum styrkleika. Ég náði ekki að sofna heldur birtist sería af æ ógeðslegri myndum fyrir lokuðum sjónunum, hjartslátturinn jókst og herpingur utan um brjóstkassann, með sannfærandi hjartaáfallsverk, og svita sló um mig alla. Ég var skelfing hrædd við allt, frá draugum úr þjóðsögum uppí að nú væri ég að fá hjartaáfall. (Þeir sem reynt hafa skilja þessa klausu mætavel, ég er ekki viss um að aðrir geri það.) Á endanum fór ég á fætur og tók pillu, með miklum semingi því ég er mjög hreykin af því að vera lyfjalaus. Má samt spyrja sig hvort það sé eitthvað til að vera hreykin af? Þegar pillan (tiltölulega saklaus sort, tek ég fram) fór að virka og járnbeislin um brjóstkassann að gefa eftir var það dásamlegur léttir! En ég náði samt ekki að sofna fyrr en um miðja nótt.

Dagarnir síðan hafa verið brogaðir; Annað hvort algert framtaksleysi, sem ég skrifa á þunglyndisreikninginn eða skjálfti, sviti, ógleði og yfirliðakennd, sem passar undurvel við kvíða. Af því ég hef slegist við þessa sjúkdóma, þunglyndi og kvíðaröskun, í meir en áratug afþakka ég pent ódýrar skýringar á borð við gang himintungla eða hugsanlegt breytingarskeið. Sömuleiðis afþakka ég ráð á borð við Bowen meðferð, TFT-meðferð eða lestur bóka sem eiga að gera mig enn hamingjusamari. (Var að skanna nokkrar síður um þessi efni … að mínu viti er þarna verið að auglýsa peningaplokkun sem gefur dítox ekkert eftir.)

Hvað gerir svo geðveik bloggynjan í þessu? Ja, ég gæti náttúrlega skipt út hveiti í spelt; hakkað í mig garðabrúðu, drukkið grænt te, látið fitla smávegis við mig utanklæða, farið með nokkur geðorð eða 100 x æðruleysisbæn o.s.fr.  Í besta falli mundi það draga athyglina frá sjúkdómnum og þar með sjálfkrafa gera hann bærilegri. Svo gæti ég líka prófað sosum eins og eitt nýtt geðlyf … sem myndi væntanlega fara hroðalega í mig út af neikvæðum placebó-áhrifum (nocebo-áhrifum) og ég gæti þá skellt allri skuldinni á lyfjatökuna. Ekki að það myndi samt breyta neinu um líðan, gæti jafnvel gert hana verri.

Sennilega er skást að gera ekki neitt annað en bíða eftir að þetta helvíti líði frá. Ég nota náttúrlega nokkur trix sem ég hef tínt upp á lífsleiðinni, eins og að gera mér vel grein fyrir hvað þetta er og reyna að ná stjórn á öndun eða slaka á með hverjum þeim hugrænum ráðum sem gefast. Ég veit að fólk deyr ekki úr kvíðakasti, sem er auðvitað nokkur huggun. (Á hinn bóginn gætu menn lent í þeirri stöðu að sjá enga færa leið út úr líðaninni svo auðvitað eru þunglyndi og kvíðaröskun lífshættulegir sjúkdómar – ég er ekki að gera lítið úr því þótt ég telji sjálfa mig ekki í mikilli hættu í augnablikinu enda hef ég gott stuðningsnet.) Það er náttúrlega andstyggilegt hve þessi sjúkdómur breiðist yfir sístækkandi hluta ársins en á hinn bóginn hafa alltaf komið góðir tímar á milli. Má hafa í bakhöndinni að byrja einhvern tíma aftur á lyfjum og ég hef þá trú að sé ég lyfjalaus um tíma muni gömul lyf reynast mér vel þegar á þarf að halda.

Það sem virkar sérdeilis illa er heilbrigð skynsemi; Það er ekki nokkur skynsemi fólgin í því að boðefnarugl fokki upp líkamanum svo manni finnist maður vera að deyja! Viljastyrkur virkar jafnilla á kvíðakast og á niðurgang. (Hvet efasemdarmenn til að prófa næst þegar þeir fá magakveisu.) Uppgjöf virkar heldur skár. Sennilega virkar pillubox í skúffu einna best eða pillur í buxnavasa; manni léttir ofurlítið við þá tilhugsun að geta stoppað kastið ef í harðbakkann slær. Sá tilbúni léttir dregur oft það langt að ekki þarf að taka þessi lyf.

Eins og lesendur vita er ég fyrir löngu búin að fá mig fullsadda af (ó)dýrum allsherjarráðum og kvakksalverí. Sömuleiðis fæ ég upp í kok þegar velmeinandi viðmælendur fabúlera um að guð hafi falið mér sérstakt verkefni af því ég sé einmitt manneskjan sem er fær um að höndla það eða að ég eigi ógreidda skuld úr fyrra lífi (það er nú sjaldan sem menn þora að skella þessu síðarnefnda framan í mig en þess fleiri eru á línunni “guð splæsir verkefnum eins og neikvæðu sælgæti”). Svo ekki sé talað um þá staðhæfingu að þessa líðan hafi ég valið sjálf og sé þar með ábyrg fyrir henni. (Yfirleitt eru rökin á þá leið að sérhver geti valið að “lifa í kærleika eða ótta” og ég hafi þá sumsé valið óttann!  Hvílíkt bull – en fólk sem er veikt á geði er skiljanlega útsett fyrir slíkan neikvæðan kærleiksboðskap og ekki ólíklegt að svona áróður ýti verulega veiku fólki fram á ystu brún því fólki er talin trú um að það sjálft hafi valið rangt og nánast útskúfað sjálfu sér, kannski af því það er svo illa innrætt?)

Nei, ég álít að ég hafi erft þetta boðefnarugl í heila alveg eins og ég erfði útstæð eyru og vísitær sem eru lengri en stórutær. (Er doldið ósátt við hvort tveggja 😉 )  Við erfðum er ekkert að gera. Aftur á móti get ég reynt að beita skynsemi í því hvernig ég tekst á við þunglyndi og kvíða eða þeirri erfiðu ákvörðun að stundum sé best að gefast upp fyrir þessu og reyna einna helst að sýna langlundargeð.

P.s. Mér til upplyftingar segir yngri sonurinn reglulega, þegar ég er veik: “Hefurðu prófað að fara út að labba?” Þessu fylgir glott. Drengurinn veit vel að labbitúrar gera stundum illt verra, a.m.k. þegar maður er í alvöru veikur (prófið einnig labbitúr gegn niðurgangi!) og æfir því móðurina í pirrandi misskildum ráðum 😉

Mér líður ekkert skár. En ég hef ákveðið að sætta mig ekki við það … held ég sé nógu frísk núna til að grípa til aðgerða (Vá! þetta hljómar eins og ég sé í ríkisstjórn en ekki sjúklingur 😉 

Ég var í borg óttans fram eftir degi í gær. Meira hvað er kalt og klakafullt þarna handan Flóans! Aukaafurð af ferðinni eru nokkrar mjög álitlega hannyrðabækur og einn reyfari úr Norræna húsinu. Reyndar held ég að ég hafi lesið reyfarann áður, a.m.k. kannast ég ansi mikið við hann. En af því ég man ekki hver morðinginn er held ég ótrauð áfram. Hef þessa morðsögu svona til hliðar við Kirkju hafsins sem ég er að treina mér.

Minnisgloppur undanfarið fara ofboðslega í taugarnar á mér. Má nefna þegar ég eyddi klukkutímum í að reyna að muna hvað yllirinn úti í garði héti; Nafnið var gersamlega dottið úr mér! Á sama tíma koma minningar fljúgandi þegar minnst varir en það eru allt saman slæmar minningar. Nú vinn ég í að fyrirgefa sjálfri mér hitt og annað úr fortíðinni. Það er ekki létt verk en verður að vinnast.

Það er erfitt að lýsa þokukenndum hugsunum á bloggi. En þegar þokan leggst yfir og ég stend mig aftur og aftur að því að muna ekki hitt eða muna ekki þetta … svo fullkomin sem ég nú annars tel mig vera … er lífið erfitt og læðast að hugsanir um Alzheimer eða heilaæxli eða einhvern hrylling – svoleiðis hugsunarháttur er bein líffræðileg afleiðing af boðskiptarugli í heilanum en ansi líflegur og raunsæislegur meðan á hugsanaflæðinu stendur. Ég hugga mig við að þetta er eflaust tímabundin líðan.

heldur áfram. Þetta er einhver dýfa sem hefur nú staðið í tæpa viku. Mér finnast kvíðaeinkennin verst; líður eins og ég sé með slæma timburmenn, öll í ójafnvægi. En ég nenni ekki að lista líkamleg einkenni kvíðaröskunar akkúrat núna.

Ráðið er að setja upp nákvæma stundatöflu dagsins í dag. Spurning hvort blundur um eftirmiddaginn sé til bóta; Það er dýrlegt að sleppa klukkutíma úr þessari líðan en e.t.v. gerir það kvöldið verra? (Annars mundi ég nefnilega geta farið fyrr að sofa.)

Hirði heldur ekki um að lista aktívitet dagsins í dag en fullvissa dyggu lesendurna um að mestallt er voðalega hollt!

Hafi ég verið farin að halda að ég gæti sinnt vinnu eða einhverju svoleiðis eru slíkir draumórar fyrir bí núna, altént í dag …

Tek fram að ég hef ekki verið í stuði til að blogga alveg upp á síðkastið … þessu veldur hið velþekkt sjúkdómseinkenni “dagamunur”. Vonandi rís nýr og bjartur dagur sem fyrst.

En ég er þess duglegri að hanga í tölvunni við fánýta iðju. Eitt þessarar fánýtu iðju er að tékka á aðskiljanlegu fólki á feisbúkk. Hef nefnilega uppgötvað það að alþýðan er hætt að blogga á bloggum (undanskil hér handavinnublogg sem ég er húkkt á þessa dagana … aðallega útlensk slík) en rekur þess í örblogg undir nafninu Facebook-færslur. Það hentar greinilega miklu betur þeim sem vilja blogga stutt en nokkrum sinnum á dag. Kerfið býður líka upp á komment og jafnvel bara brosmerki ef menn nenna ekki einu sinni að skrifa fáein orð. Tek fram að ég sakna möguleikans “Dislike”, sennilega af því ég er svo neikvæð … ;(  Í mottuslag sonarins væri ágætt að hafa þennan möguleika.

Sjálf á ég fáa en góða fésbókarvini enda hef ég kerfisbundið gengið í að losa mig við sem flesta. Þessir fáu duga mér ágætlega því ég nota fésbókina bara til að kommenta hjá öðrum og get þarna fylgst með sonunum og kettinum, jafnvel manninum. Það hlýtur að taka tímann sinn að skruna niður skjáinn eigi maður mörg hundruð vini!

Langflestir hafa fésbókina sína galopna; Hver sem er getur skoðað vegginn þeirra og myndirnar þeirra sem samsvarar því alveg að reka tiltölulega persónulegt blogg. Svoleiðis að maður þarf ekkert endilega að binda trúss sitt við þá sem rita fésbók af alúð. Dugir að leita uppi viðkomandi einu sinni á dag og þá gjarna freistast í að skoða einhverjar álitlegar vinasíður í forbífarten. Ég er ekki viss um að fésbókarnotendur geri sér almennt grein fyrir þessu. Ég er heldur ekki viss nema þeir vilji opinn aðgang … til að komast nær því að reka persónulegt blogg.

Hafi dyggir lesendur mínir áhuga á vitsmunalegri fésbók mæli ég með fésbók Jósefínu Dietrich. Hún er sá eini fésbókarhöfundur sem ég hef rekist á sem ritar jafnt í bundnu máli sem lausu. (Vá – 3 sem í einni málsgrein hlýtur að vera met!) Reyndar telur sama Jósefína að kerfið allt heiti Jósefínubók …