Ég horfði á Kastljós áðan, þar sem einn af Akraness bestu sonum hélt fram ágæti “kasínó” (sem hingað til hefur kallast spilavíti á íslensku) fyrir: Ferðamannaiðnaðinn, ríkissjóð og spilafíkla, svo eitthvað sé nefnt. Reyndar er mér ómögulegt að sjá hvernig aukning fjárhættuspilatækifæra getur nýst spilafíklum per se, en okkar góði íþróttamaður margendurtók hve hann væri í rauninni hjartanlega sammála manninum sem sat á móti honum; sá margbenti á sívaxandi fjölda spilafíkla hér á landi sem, eins og aðrir fíklar, spiluðu rassinn úr buxunum og eyðilegðu fjölskyldur. Miðað við sífellt “já”, eða “ég er sammála þér” held ég að Arnar og Bjarki séu kjörnir til að vera frekar í forsvari fyrir spilafíkla (er ekki til eitthvert 12 spora dæmi fyrir þá?) og ættu að droppa hugmyndinni um “kasínó” (nema þeir séu þarna með útspekúleruð brögð til að ná Eiði Smára, félaga sínum, til Íslands?).

Ég er með miklu betri hugmynd! Nú söltum við ágreining á borð við Hundamálið mikla!  ÍA og bæjarstjórnin í mínum góða Kardemommubæ stilli saman strengi sína, tali við Strákana Okkars í fortíð-nútíð-og-framtíð,  og stofni almennilegt ópíumbæli hér á Skaganum, að sögulegri kínverskri fyrirmynd! Kann að vera að Evrópusambandið yrði ekki hrifið, eða frændur okkar Danir sem eru samt svo kasínóvænir, en við erum hvort sem er orðin jaðarþjóð sem ýtt hefur verið út í ystu (fjárhagsleg) myrkur. Svo álit annarra skiptir okkur sosum ekki máli. Auk þess má líta til þess að skrá mætti íslenska fíkla, sem yrði mjög til hagsbóta (og þaggaði væntanlega niður í SÁÁ), og græða nóg á hinum sem mæta!

Þetta mætti markaðssetja um allan heim, fá smart uppgjafafótboltamenn til að vera “andlit fyrirtækisins útávið” og endilega að semja við Icelandair um flutning tilvonandi útlenskra ópíumfíkla til landsins! Þar sem líkur benda til að margir reyki sig bláa, í bókstaflegri merkingu, mætti selja í sama pakkanum far í sæti til landsins + í kistu til baka. Ónýtt landflæmi eru hins vegar um allar jarðir hér í nágrenninu og þarf ekki umhverfismat til að slá upp nokkrum kirkjugörðum (sem gæti kætt ýmsa ráðherra). Þess vegna má líka stefna á stóraukningu í tréiðnum á svæðinu, auk þess sem málmiðnadeild FVA færi létt með að smíða pípurnar (eins og Arnar og Bjarki vita eflaust vel).

Já, þetta er grand hugmynd og miklu betri en eitthvert leim kasínódæmi … Ópíumhreiður er náttúrlega það sem koma skal! Ég er ekki enn búin að koma auga á hvernig mætti tengja það við strætó og auglýsi því eftir tillögum.

Ég braut þá gullvægu lífsreglu að lesa ekki um aukaverkanir lyfja fyrirfram heldur kíkja á þær þegar ég er orðin kramaraumingi. Hefði ég lesið ítarlega fyrr um lyfið sem bíður mín hefði ég kannski ekki tekið þann kost heldur kostinn “hætta á lyfjum og feisa veikindin”. Stundum er lækningin verri en sjúkdómurinn, það hef ég sosum reynt.

Nema ég fór að gúggla Marplan, eftir að hafa lesið tiltölulega sissí útgáfu lyfjaupplýsinga hjá frændum okkar Dönum. Þar var bara talið það sem ég þegar vissi, sumsé að ekki mætti eta súrkál, grænar baunir, mygluosta, marineraða síld og drekka rauðvín eða hóstasaft (sem er hvort sem er úr myndinni hjá mér). Súrkál, grænar baunir o.s.v. finnst mér hvort sem er vont.

Ég fann mjög ítarlega síðu (kona ræður hvort hún notar í eða ý), sjá  http://www.drugs.com/mtm/marplan.html , þar sem taldar voru upp fæðutegundir sem bæri að forðast, út af tyramín, sem er afleiða af aminósýru (sem segir stúdent úr máladeild ekki neitt).

 Hér er listinn: Ostur (sérstaklega passa sig á sterkum og gömlum), sýrður rjómi, jógúrt, bjór o.fl. alkóhól, pylsur hvers konar (sérstaklega úr salami, pepperoní), ansjósur, kavíar, lifur, maríneruð síld, fíkjur í dósum, rúsínur, bananar, avókadó, súkkulaði, koffein, sojasósa, súrkál, fava-baunir, gerjaðar vörur, meyrað kjöt, hóstasaft. (Sjálf myndi ég ekki telja hóstasaft til fæðutegunda).

Á annarri síðu var hreinlega allur ostur bannvara (þ.m.t. feta) og bætt við kóki og öðrum kóladrykkjum, súputeningum og mörgu fleira.

Kona spyr sig: Er þá bannað að borða grískt salat??? Og á ég að lifa á ósýrðu káli og soðinni ýsu næsta árið? Ég sem lifi aðallega á kaffi, bönunum, jógúrt, súkkulaði og skyndibitum? 

Listinn yfir bönnuð lyf er líka firnalangur. Mér er svo sem slétt sama nema um staðdeyfilyf tannlækna; Hvernig á ég nú að fara til tannlæknis, tannlæknafóbísk sem ég er? (Man ekki nákvæmlega hvar ég sá þetta með tannlækningar … sjálfsagt í einhverju gúggli.) Það er líka bannað að brúka pheditín og fara í svæfingu  – á eftir ætla ég að spurja hann Ingjald (tannlækni, eins gott að við I. skverum því af í vikunni sem þarf að gera) hvort hann eigi hláturgas og spurja geðlækninn minn hvort megi nota svoleiðis.

Listinn yfir hugsanlegar aukaverkanir Marplans er svo alveg kapítuli útaf fyrir sig!

—

Ég sætti mig við þetta allt (nema staðdeyfilyfjabann tannlækna) ef mér batnar. Hins vegar eru þær líkurnar ekkert ofboðslega miklar, eiginlega frekar í lægri kantinum. En þetta er það eina sem eftir á að prófa úr lyfjaflórunni geðlækninga sem passar við mig. Kona myndi naga sig í handarbökin (eða handarkrikann, eins og nú tíðkast að segja) ef síðasti séns væri ekki tekinn.

Svolítill plús / huggun harmi gegn er að ég mun líklega aftur fara að passa í megnið af fatalagernum mínum. Nýrri föt munu hins vegar hanga á mér. Og ég tek fram að algert bann er við hvers kyns megrunarlyfjum með Marplansáti!  Sé reyndar ekki að það þurfi yfirleitt að hafa áhyggjur af þyngd, frekar megurð.

—

Þetta er náttúrlega allt út af því að ég er kona og kvellisjúk. Í Íslendingasögunum eru gamlir stjórnsamir (jafnvel hamrammir) karlar alltaf að taka fram að þeir hafi ekki verið kvellisjúkir um ævina og lurðan, sem leggst á þá, hljóti þ.a.l. að vera banasóttin. Undantekning er Egill greyið sem lifði og lifði og varð æ brjóstumkennanlegri með aukinni elli og fáeinir aðrir.

Væri ég karl mundi ég náttúrlega slæva hugsanlega kvellisýki með því að vinna eins og skepna og smíða svo undir rot fram að miðnætti dag hvern. (Þessu er ekki beint til litlabróður.) Eða leggjast í búttkamp og maraþon. (Þessu er ekki beint til sonarins.) Þannig má ná upp huggulegri adrenalín-endorfín vímu sem skilar körlum langt. Á hinn bóginn er sennilega frekar leiðinlegt að búa með svoleiðis körlum.

Konudrusla sem vill heldur prjóna en hlaupa, blogga en labba og almennt séð vera heldur kyrrstæð í lífinu verður auðvitað kvellisýki að bráð. Og þarf að úða í sig óhollum meðulum, ásamt því að prófa allar andsk. hjálækningar því frísku konurnar hafa einmitt andúð á meðulum. Og ekkert virkar!

Hér læt ég klagesang (tregrófi) dagsins lokið. Og borða þriðja banana dagsins!

Tilkynni hér með að ég tek mér bloggfrí yfir helgina meðan ég hái seinustu orustuna (kona ræður hvort hún brúkar eitt eða tvö err) við Lyricu!  Ætti að verða ljóst á mánudaginn hvor vinnur.

Í mínum Kardemommubæ hefur gosið upp mikið hitamál undanfarna daga. Bæjarstjórn hefur samþykkt að láta greiða atkvæði um hundahald hér í bænum í næstu kosningum. Hundaeigendur eru náttúrlega á háa c-inu yfir þessu og hafa stofnað fésbókarsíðu og hyggjast halda baráttufund og stofna hagsmunafélag og ég veit ekki hvað og hvað!

Í sjálfu sér hef ég ekkert á móti hundum. Er enda nýbúin að heimsækja einn slíkan, afar vel upp alinn. Stundum er hundurinn besti vinur mannsins, eins og t.d. hann Koni sem sést hér á lítilli mynd með eiganda sínum: Sé smellt á litlu myndina fæst stærri (sem aðdáendur Koni eða eigandans gætu prentað út og rammað inn).

Ég hef hins vegar ýmislegt á móti sóðalegum illa uppöldum hundaeigendum og ekki hvað síst þeim drullusóðum / drullusóða sem leyfa / leyfir sínum hundi eða lætur sinn hund nota bakgarðana okkar við Vallholtið fyrir kamar, jafnvel framgarða einnig.  Þessir hundaeigendur eru ekki bara sóðar heldur húðarletingjar að auki því þeir nenna ekki að hirða upp lortana eftir að hundurinn hefur gert þarfir sínar. Það gera hins vegar ábyrgir hundaeigendur.

Bærinn er fullur af hundaskít! Það þarf nú ekki nema skreppa í stuttan labbitúr til að fullvissa sig um það. Hundaeigendur eru eitthvað að mjálma (já, merkilegt að þeir skuli gera slíkt) um að ruslatunnur bæjarins séu of fáar. Er ekki hægt að fá svona skitupoka í mismunandi stærðum? Sé svo ekki þá trúi ég ekki öðru en venjulegur eldhúsruslapoki mundi duga milli ruslatunna, þótt hátt í 100 metrar væru milli þeirra, nema hundurinn sé með skitu.

Drellarnir í mínum bakgarði eru sko engin smásmíði, skal ég segja ykkur! Ég skrapp út og tók myndir af nokkrum þeirra (smellið á litlu myndirnar og sjáið stærri útgáfu ef ykkur lystir). Til að sýna stærðarhlutföll notaði ég rauðan risa-ópalpakka af því eldspýtustokkar liggja ekki lengur á lausu (hvað þá jarðfræðihamrar) og ég kunni ekki við að leggja fram langan Winston. Flestir, trúi ég, vita nokkurn veginn stærð risa-ópal-pakka og geta ályktað hundaskítinn af honum.

Ég hef rökstuddan grun um að þessi hundaskítur sé eftir svartan labradorhund en hef ekki hugmynd um hver gæti átt kvikindi sem gengur um með þessum hætti. Enginn í götunni held ég. Nei, ég held að eigandinn viðri dýrið, t.d. snemma á morgnana, og noti þá tækifærið og sleppi greyinu lausu til að skíta í annarri götu en heimagötu – e.t.v. er þetta einhver eldri borgari sem vill hafa sama skikk og í sveitinni forðum? Allt svo ósköp frjálst?  Óvart er Stór-Akranes-bærinn ekki sveit heldur 6000 – 6500 manna byggðarlag (ég hef ekki fylgst með nýjustu tölum). Óljósar fregnir herma að stundum komi unglingur með svona svart laust kvikindi í heimsókn í bílskúrinn á Hjarðarholtinu hér fyrir aftan mig. Ég hef einmitt séð svartan labrador ráfa þar um í reiðileysi. Garðurinn minn er ekki ríglokaður og t.d. tölta Hjarðarholtsbúandi fjölbrautaskólanemar hér oft í gegn. Það truflar mig ekki. Sömuleiðis er minn garður, eins og allir hinir garðarnir við Vallholtið, galopinn frá þeirri götu.

Þeir sem ekki vita hvernig svartur labrador lítur út geta bara skoðað hann / hana Koni sem myndskreytir færsluna hér að ofan.  

Þeir sem ekki eru klárir á hundaskít geta smellt á myndina hér til hliðar til að fá stærri útgáfu og glöggva sig á ódámnum.

Skítseiðið sem á hundinn ætti auðvitað að skammast sín og mæta hingað á Vallholt 19 með skóflu og poka! Ég myndaði nefnilega bara sýnishorn en þetta ógeð er út um allt; undir snúrunum, upp við girðingu o.s.fr. Mér skilst að á nr. 21 hafi verið vandræði með að leyfa krökkunum að leika sér í garðinum nema byrja á að gera mega-kamarhreingerningu eftir hundinn ókunna en grunaða! Ef einhver veit hver á sökudólginn þætti mér ágætt að fá upplýsingar um það svo ég geti haft samband við hundaeftirlitsmann bæjarins! (Er nýbúin að frétta að svoleiðis gaur er til.)

Ef þessu hundaskítsfári linnir ekki (og það er ólíklegt, því þetta hefur gengið svona í meir en ár) er augljóst hvernig ég greiði atkvæði þegar kosið verður um hvort leyfa eigi hundahald áfram á Akranesi! Fari svo að hundahald verði leyft áfram, vonandi með strangari skilyrðum, ætla ég að sækja um að fá að gaddavírsgirða allan garðinn hér á Vallholti 19. Plantar svo berberis-hekki þar innan við, allan hringinn!

P.s. Getur einhver útskýrt fyrir mér lógíkina í því að strætómiðar séu eingöngu seldir upp í sundlaug / á Jaðarsbökkum?  Mér skilst að þetta finnist stjórnendum litla kardimommu … o.s.fr. svo agalega augljóst eitthvað að þeir auglýsa það ekki einu sinni á bæjarsíðunni sinni (reyndar er hún svo illa ofin að e.t.v leynist þar auglýsing undir t.d. upplýsingum um æskulýðsmál … nenni ekki að gá að slíku). Ég á ekkert erindi á Jaðarsbakka og er örugglega ekki eini antisportistinn í bænum. Væri ekki vitlegra að selja þessa miða í nýju þjónustuveri bæjarins, í núverandi miðbæ?

Í gær fór ég í heimsókn hvar býr undurfagur, afar loðinn, sérlega vingjarnlegur og gestrisinn hundur. Hann sannar að “Big” getur verið “beautiful”, sem ég hef einmitt verið að segja sjálfri mér, þá sjaldan ég stíg á vigt. (Í mínum kreðsum er reyndar oftar notað slagorðið “Betra að vera feitur en fullur!” en það á kannski ekki alveg við núna.)

Jólagjöfin mín, fr. Jósefína Dietrich, hefur aftur á móti ekki enn öðlast þessa lífsvisku. Enda snúast áhugamál hennar um annað, flesta daga. Svo hún velti ekki fyrir sér líkamsvexti og fegurð eða kynþætti heldur klagaði án afláts í aðra fjölskyldumeðlimi yfir hve mikil fýla væri af eigandanum! (Sjá fésbók téðrar Jósefínu. Kötturinn er pjúra rasisti, ekki spurning!) Ég skipti auðvitað um föt enda öll í hundshárum en það dugði ekki til … Jósefína beit mig í þrígang þegar ég reyndi að fara vel að henni með því að strjúka neðri vör litlu rófunnar, sem henni þykir einmitt allra best! 

Nú er ég búin að skúra mig og skrúbba svo kattarrófan hefur tekið mig í sátt. En mér brá þegar ég heyrði hvað stýrið litla var duglegt að klaga; gekk hér um grenjandi meira og minna allan seinnipartinn og kvöldið!

Annað af dýrinu er þetta að frétta:

Í hvert sinn sem Jósefína kemur inn er hún málóði um stund yfir öllum þeim lystisemdum og lífshættum sem hverfið býður uppá!  Þá er ekki um annað ræða en róa frökenina, með neðrivararstrokum. Ég er svo sem ekki hissa því hér eru kettir í öðru hvoru húsi og hundar í hinu hverju húsinu. Tveir flagarar ganga stöðugt um og merkja sín óðul, sennilega svona 5 km radíus. Satt best að segja held ég að þeir telji sig eiga sama óðalið báðir og því er nánast fullt starf allan sólarhringinn að míga yfir merki hins flagarans. Eitt sinn sá ég annan þeirra hlaupa á eftir litlu kisu í næsta húsi, hefur sjálfsagt ætlað að flaga hana (=fífla) en hún, lítil og nett, sveif inn um mjóa gluggagátt, sem flagarinn hafði ekkert í. (Síðarmeir sá ég klaufskan gulbröndóttan kött spóla sig inn um sömu gluggagátt, fékk staðfest að þetta væri sennilega fr. Dietrich, sem líkast til stelur kattamatnum litlu kisu á hverjum degi.) Já, dramatíkin í kattalífinu hér utanhúss lætur ekki að sér hæða!

Fräulein Dietrich tók svo eftir því núna í vikunni að fólk sefur almennt í rúmum. (Athygli hennar og heilafrumur höfðu verið bundnar við annað og hún hafði ekki tekið eftir þessu áður.) Að sjálfsögðu finnst henni helv… ósanngjarnt, núna þegar hún hefur fattað venjulega svefnsiði, að hún ein skuli eiga að sofa á teppi á stól eða teppi á sófa! (Dýrið hefur harðneitað að sofa í körfu, sennilega út af því tráma sem hlýst af því að búa í pínulitlu búri í Kattholti mánuðum saman.) Þau unglingurinn hafa þegar tekist á um rúm unglingsins; “hún hélt sér með öllum klónum” sagði unglingurinn, sem tvangs-færði Jósefínu greyið úr sínu rúmi yfir á teppi + stól í næsta herbergi. Í dag, meðan ég var að reyna að leggja mig, klagaði hún hástöfum yfir óréttlætinu og reyndi að skríða upp í hjónarúmið og trampa sér þar slétt bæli (siður af sléttunni í árdaga sem hefur stimplast inn í mænukylfu hunda og katta) en ég harðneitaði enda hefði hún örugglega bitið mig (ég var nefnilega ekki búin að fara í sturtubaðið þá).  Svo ef einhver hefur hug á að gefa Jósefínu afmælis- eða jólagjöf í desember þá er rétt að fara að handsmíða lítið  en fullorðinslegt huggulegt rúm eða vera á höttunum eftir dúkkuvöggum, sem einu sinni fengust svo ljómandi fallega fléttaðar af blindum.

—

Af mér er það að frétta að mér líður heldur skár en undanfarna daga. Helv… pillurnar eða ekki-pillurnar eru ekki eins mikið að hrella kropp og höfuð. Samt er ég alltaf að fá “yfir höfuðið” eða “í hnén” og þar sem ég er ekki nýlega ástfangin er þetta sjálfsagt út af Lyricunni.  Verður voða gaman þegar ég verð orðin clean and sober af því lyfi!

—

Góðu fréttirnar eru þær að hinn gáfaði heimspekingur heimilisins (núverandi ferðamálafrömuður) hefur fundið litla kríska þorpið sem þau John Lennon og Janis Joplin dvöldu forðum í (sennilega þó ekki samtímis). Þetta er eitt af þessum huggulegu litlu pínuþorpum, í slælegu vegasambandi, og einkennist af fjölda hella, rétt við ströndina. Kannski hafa þau John og Janis skroppið öðru hvoru inn í helli og medíterað, e.t.v. með einhverri efnahjálp? Ég gæti, eftir að hafa skoðað myndir, mjög vel hugsað mér að liggja á tiltölega fámennri og eyðilegri strönd og droppa inn í einn og einn helli inn á milli og gjörhygla, án annarra efna en þess slæma tóbaks …

Maðurinn er búinn að kaupa flug, gegnum Köben, og gistingu fyrstu og síðustu dagana á Krít. Svo er hann búinn að áætla annan kostnað við gistingu (Köben meðtalin) og þegar upp er staðið erum við að fara í 30 daga ferð þar sem flug og gisting kostar u.þ.b. það sama og Heimsferðir bjóða í 10 daga ferðum til Bodrum (hér er líka miðað við flug og gistingu en ekki fæði). Við vorum svo sem búin að fatta að bæði er miklu erfiðara að skipta við ísl. ferðaskrifstofur og meira maus að komast út úr pakkaferðinni en skipuleggja bara sjálf. Samt erum við að kaupa farið með Icelandair til Köben og það félag hefur nú hingað til ekki þótt nein lágvöruverslun. Hefðum við keypt bara far fram og til baka til Bodrum, með Heimsferðum eða Vita hefði það orðið miklu dýrarara heldur en flugið sem við höfum nú keypt af því þeir refsa fólki fyrir að vilja ekki vera í pakkaferð með því að selja strípað flugfar (með leiguvélinni) enn dýrara.  Svo harðneituðu bæði félög að selja annað en 10 daga klippt og skorið. Að vísu missum við þá af Leros og Patmos í ár (Tylftareyjunum) en ég er ágætlega sátt við Krít; Chania (mikið af búðum og fólki), Sougia (gamall hippastaður en fær 0 fyrir skemmtanalíf og verslun) og þetta hellavæna þorp sem virðist af sama tagi og Sougia. Ef ég verð orðin vel sjóuð í kenningum um karlmennsku þori ég e.t.v. til Agia Suaki (?) þar sem enn tíðkast blóðhefndir; karlar hefna sín með því að fífla heimasætur og bræður stúlknanna fara svo og murka lífið úr fíflaranum eða einhverjum af hans ætt með byssum eða lagvopnum. Svo er kvittað fyrir það! Sumsé samfélag sem líkist þjóðveldisöld og gæti verið áhugavert að skoða, ef kona þorir …

—

Þetta er orðið gott – ég þakka þeim sem hafa sig í gegnum svo langa færslu sem flakkar út og suður!

Dagurinn í gær var ömurlegur. Ég reyndi að lesa en efnið hvarf jafnharðan úr hausnum; svo á ég í mesta baksi við að enda setningar. (Byrja á spurningu: “Ætlar þú að … að … að … á morgun, skilurðu?” og álíka þrugl, þegar ég ætla t.d. að spyrja manninn hvort og hvenær hann færi til þurrabúðarinnar á morgun. Þríspurði síðan Vífil um eitthvað og gleymdi jafnharðan. Það er helst að kötturinn láti sig þetta málstol litlu varða enda skilur hún eftir tóntegund en ekki orðum, litla skinnið.) Þetta er algengt þunglyndiseinkenni svo ég er ekki hrædd um að vera komin með Alzheimer: Þetta gengur til baka einhvern tíma (hefur a.m.k. alltaf gert það).

Lyricu hefur að hálfu verið hent út í hafsauga. Við það hvarf kökkurinn í hálsinum nánast (ég var farin að gæla við æxli) og hóstinn minnkaði. Sömuleiðis hafa sjóveikieinkenni tónast niður í eftirköst-af-suðvestan-golu-með-Akraborg. Ég þori ekki að slaufa allri Lyricunni í einu, best að taka a.m.k. viku í þetta, enda hætti ég á síðasta þunglyndislyfinu í gær (sem var nú ekki brýn nauðsyn en úr því það lyf hafði ekki haft nein áhrif fannst mér alveg eins gott að sleppa því líka). Það er ekki gott að vera að hætta á mörgum lyfjum í einu, hver hætting fyrir sig er nógu erfið!

Kannski er þetta skýringin á því að ég vaknaði með hausverk dauðans klukkan 6 í morgun en náði honum úr mér með tveimur rótsterkum kaffibollum. Kötturinn gleðst yfir því hve bloggynja og eigandi hans er árrisul (og árvökul, þannig séð).

Þegar ég verð orðin “hrein” af aðalþunglyndislyfinu (þ.e. lyfjalaus í þrjár vikur) má fara að skoða tilraunir með ósérhæfða MAO-blokkarann, sem er kominn til landsins. Þá verð ég lögð inn á deild, til öryggis og mér til hægðarauka.

Þ.a.l. hef ég reiknað út að ég þyrfti að klára miðannarverkefni í Karlmenn í blíðu og stríðu svona viku á undan hinum því ég er ekki viss í hvaða standi ég verð þegar svokölluð verkefnavika verður í HÍ (það er svoleiðis mulið undir nemendur að menn fá frí til að vinna verkefni! Þetta er greinilega staðurinn þegar ég verð orðinn öryrki!). Svo veit ég ekki hvernig mundi ganga að vinna verkefni inni á geðdeild, þar er svoddan erill og ég þyrfti að fara upp á Þjóðarbókhlöðu til að prenta út, lesa yfir o.þ.h. Á þessari stundu hvarflar auðvitað að mér að hætta bara í kúrsinum því ég er svo mikill aumingi. Á hinn bóginn togar að mig langar að standa mig vel og ætti að hafa alla burði til þess, væri ég með fúlle femm og fulla starfsorku. Sem ég er auðvitað ekki, annars væri ég ekki í veikindafríi … 

Mér hefur dottið verkefni í hug en er svo hugfötluð í augnablikinu að mér gengur dj…lega að koma einhverju vitrænu skipulagi niður á blað. Nokkrir göngutúrar á sólbjörtum Sandinum myndu kippa þessu að einhverju leyti í liðinn en nú er skýjað dag eftir dag …

Það eina sem telja má mér til tekna er að ákveðinni föttun laust í niður í huga mér í gær og ég sendi manninn út á bókasafn til að sækja ævisögu Steingríms Hermannssonar, til tékkunar. Kom mér á óvart hvað fyrsta bindið er skemmtilegt – aftur á móti voru hin tvö mestöll um pólitík og því hraðflettanleg. Ég tel að tilgáta mín hafi verið staðfest en get ekki farið meira út í þá sálma hér á blogginu. Var soldið ánægð með mig yfir að hafa þó fattað eitthvað miðað við hversu sljó ég er þessa dagana.

En nú er ég farin að lesa gegnum 4 eddukvæði – blessunarlega hef ég sennilega lesið obbann af þeim áður, sem hjálpar þokukenndum huga!

Núna er mér hrikalega flökurt, ég stíg ölduna og er reikul í spori, eitthvert ógeð stíflar á mér hálsinn svo það er erfitt að kingja (og er alltaf að reyna að hósta þessum viðbjóði upp, án árangurs), hausinn er að springa og þegar ég leggst undir sæng er eins og ég sé öll sólbrunnin!  Ég skrifa þetta allt á reikning lyfsins Lyrica! Einhverra hluta vegna er ég útsett fyrir öllum hugsanlegum aukaverkunum allra lyfja, líka þeirra örsjaldgæfustu. Lyf eru bara ekki mín deild fremur en brennivín! Samt verð ég alltaf að taka slatta af þessum rudda, við mínum krankleika, en öfugt við það sem geðfrískur almenningur heldur stundum er ég ekki að taka þessi lyf að gamni mínu! 

Ég hef reynt við sunnudagskrossgátu, bókina Böðvars G. og Illan mjöð (um miðaldabókmenntir) – allt án árangurs. Sennilega er eina ráðið að liggja, a.m.k. var það eina ráðið við sjóveiki í suðvestan garra, djúpleiðina frá Skaga og yfir Hvalfjarðarröstina, til þurrabúðarinnar-handan-Flóans … í denn. Kemur sér náttúrleg vel að vera verseruð í sjóveiki og sjógangi á svona degi. Aftur á móti sólbrenn ég yfirleitt ekki og hef því litla reynslu af þessum ónáttúrulega húðbruna sem kviknar í öllum útlimum þegar ég leggst niður.

Nú ætla ég að lesa í Sérlyfjaskrá hvussu slæm fráhvarfseinkennin eru og meta síðan hvort ég á áfram að reyna að “hrista af mér” þessa líðan eða taka bara út fráhvarfseinkenni, sem e.t.v. eru ekki verri en slæmir timburmenn (og lukkulega hef ég einmitt líka mikla reynslu af þeim og hvurnig skal höndla þá, til skástar líðanar 😉

Taktísk sem ég er hef ég náttúrlega skrifað mínum góða lækni og spurt hvort ég MEGI minnka skammtinn! Eftir að það bréf var sent hefur mér bara versnað – er að hugsa um að reyna að gubba (sem ég þoli ekki!) – borða svo hefðbundinn íslenskan sunnudagsmat, sem maðurinn er að elda (læri – vonandi tekst honum sæmilega til með skorpuna núna) og hugsa svo lyfjaframleiðendum þegjandi þörfina fyrir að framleiða ógislegt lyf og láta það heita svo fögru nafni! Auðvitað vara sjúklingar sig ekki á svona ódýru auglýsingatrikki … hefði lyfið heitið “Diabolica” eða eitthvað svoleiðis væri ég sáttari við það núna …

Fokkings fokk eða þannig!

Löng færsla sem skrúfast út og suður! Gersovel:

Ég valdi fyrirsögnina í og með til að sjá hvernig Google Translate myndi þýða hana á ensku. Óforvarendis birtist nefnilega Google Toolbar efst á öllum mínum síðum og býðst til að þýða á önnur tungumál. Prófun á síðustu færslu leiddi m.a. til þessara gullmola:

“Although it is replaced by nothing the matter with’re my man by the name of this scholar so nice that he wants to name after him a little kisu: Josephine Dietrich Meulengracht! With special emphasis on gracht man … I suspect that it features an elegant call cat kvikindið into high Romina full name … ”

Sem er þýðing á:

“Þótt það komi málinu ekkert við þykir mínum manni eftirnafn þessa fræðimanns svo flott að hann vill heita kisu litlu eftir honum: Jósefína Dietrich Meulengracht! Með sérstakri áherslu á gracht … hef manninn grunaðan um að honum þætti flott að kalla kattarkvikindið inn háum rómi með fullu nafni … ”

Og “Vendi ég mínu kvæði í kross” kemur dásamlega úr þýðingarvélinni: “Vent I so my poems in a cross …” 

En annars hef ég verið að hugsa um þann vísupart um Sölva Helgason sem fyrirsögnin er sótt í; Auðvitað hef ég ekki munað því ég man aldrei kvæði en fletti upp í manninum (sem er fljótlegra en fletta í vísnabanka Héraðsskjalsafns Skagfirðinga á Vefnum) nú áðan og fór hann umsvifalaust með vísuna fyrir mig. (Vísupartinn má nú sjá í kommenti.)

Ég hef nefnilega fattað að þunglyndi er að mörgu leyti líkt þófastakki sem fellur með síðum og gott betur: Virkar eins og spennitreyja á sjúklinginn og engin efnavopn ná til hans!

Núna er aðeins að brá af mér og ég hef t.d. getað farið svolítið í labbitúra án þess að hrynja grenjandi ofan í rúm á eftir. Í dag fór ég vitandi vits út að labba kl. 13 og trítlaði yfir Nesið, hvar blasti við óendanlega langur og breiður og ósnertur og glampandi Langisandur. Það var dýrlegt að labba sandinn!; Glampandi sól og tugir metra af útfiri sem fraus jafnóðum og speglaði sólarbirtuna enn meir en sjórinn …  Reyndar varð ég vör við 5 manns á Sandinum öllum, á mínum labbitúr, en það voru allt saman gamlir menn með hunda eða smákrakkar. Allt alminlegt fólk var náttúrlega inni að horfa á leikinn!

Nema hvað að í svona skjannabirtu, trítlandi á gullnum sandi í nýju hvítu strigaskónum, komst ég aðeins í samband við allífið og datt annars vegar í hug þessi ágæta skilgreining á þunglyndissjúklingi, hafandi í huga svellþæfða þjóðlega voð og örlög íslenskra heimspekinga áður fyrr sem og þunglynds skagfirsks skálds: “Þunglyndið féll að síðum”.  Hins vegar fann ég svo fast fyrir gjörhygli (mindfullness) að ég sá að árvekni er algerlega vonlaust orð yfir fyrirbærið. Árvekni þýðir nefnilega bókstaflega að vakna eldsnemma (sem skv. Hávamálum var afar mikilvægt ætlaði maður sér í dráp eða rán) en í yfirfærðri merkingu þýðir orðið að hafa varann á sér, vera á tánum o.s.fr. Strákarnir Okkar hefðu betur verið aðeins árvökulli í dag! Í þessum afleiddu zen-búddísku fræðum á maður einmitt að vera soldið í sambandi við allífið, tæma hugann, anda jafnvel niður og uppúr í mjaðmagrind og leyfa svo hugsunum að flæða  …  Svoleiðis líðan fæst sumsé á fólkstómum sólríkum dögum á Langasandi. Og af hugsunum sem flæða áreynslulaust í birtunni er jafnvel ein og ein gáfuleg. Eins og þessi þófastakks-Sölva-Helgasonar-þunglyndis- hugsun.

Ég náði að sofna aðeins í eftirmiddag (sem hefur gengið verr eftir því sem pillum fækkar) og líður afskaplega vel núna. Hef verið dugleg að æxla mér bækur eftir að ég gat farið að lesa – á föstudaginn var ég svo þreytt að þegar ég uppgötvaði að bókin með greininni sem á að lesa fyrir næsta tíma, var sjaldgæf og auk þess í útláni fram í febrúar, þá fríkaði ég út og fór heim af Þjóðarbókhlöðu með Føroysk Bindingarmynstur, Embroidery in Britain from 1200 – 1750 og þykkan hlunk: The Victorian Underworld, sem fjallar um fátækt og fátækrahverfi á þeim tímum.

Hér heima er ég að lesa fantagóðan reyfara eftir Jón Hall Stefánsson (sem ég hef kannski lesið áður en kannast ekki við neitt svo það er í góðu lagi) og bókina hans Böðvars Guðmundssonar, sem Helga Kress samsamaði sig við. Byrjunin lofar góðu.

Það er náttúrlega svo dýrlegt að geta lesið að allar hannyrðir liggja á hillunni (í bókstaflegri merkingu). Ég stíg varlega til jarðar og er ekkert að gera ráð fyrir að þessi líðan endist … yfirleitt hefur hún staðið í svona 3 daga í viku en hinir 4 farið í að stara út í loftið eða liggja í rúminu. Mér kæmi samt ekki á óvart ef nú yrði 4:3 á hinn veginn. En til öryggis tek ég einn dag í einu.

Samt bíður sólgyllt framtíðin: Maðurinn pantaði flug til Krítar í vor og ég sé fram á mánuð á þeirri heitu og sólríku eyju, með fjölda langasanda! Við vorum samt dálítið búin að spá í Leros, á Tylftareyjunum, en íslenskar ferðaskrifstofur sem bjóða far til Bodrum vilja að fólk sé í fæði og klæði í Bodrum (Tyrklandi) og það viljum við ekki. Aðrir möguleikar fólu í sér margar millilendingar, langar ferjusiglingar o.þ.h. og því nenntum við ekki. Svo við ætlum bara að pakka í bakpoka, festa gistingu fyrstu og síðustu nætur í Chania en þvælast annars um eyjuna og að sjálfsögðu eyðum við helftinni í Sougia, þeim indæla túristasnauða bæ, eða öðrum túristasnauðum bæjum sem við eigum eftir að uppgötva.

Á meðan passar Vífill fr. Dietrich – vonandi fitar hann hana ekki of mikið á mjólk til að hún komist ekki lengur út um gluggann sinn. (“Það er ekki hægt að segja nei við hana”, hefur Vífill afsakað sig og er nokkuð til í því!)  

Ég fór áðan og hvessti mig við bókasafnsverði bæjarbókasafnsins. Hefði hvesst mig við yfirmann safnsins hefði hún verið við. Ástæðan er annars vegar geðvonska sem fylgir niðurtröppun þunglyndislyfja, hins vegar “algert rip-off” í verðlagningu ljósritunar á þessu safni.

Upphaf þessa máls er að mér datt í hug að ljósrita pínulítið af fræðum Prebens Meulengracht- Sørensen, sem ég hafði í láni en var ljóst að ég yrði persona non grata meðal samnemenda minna ef ég lúrði á fræðunum vikum saman. Oft er ég líka það  tímabundin á Þjóðarbókhlöðu á föstudögum að mér þótti einmitt gráupplagt að ljósrita bara í heimabæ.

(Þótt það komi málinu ekkert við þykir mínum manni eftirnafn þessa fræðimanns svo flott að hann vill heita kisu litlu eftir honum: Jósefína Dietrich Meulengracht! Með sérstakri áherslu á gracht … hef manninn grunaðan um að honum þætti flott að kalla kattarkvikindið inn háum rómi með fullu nafni …  En þetta er útúrdúr og eins og allir vita er þriðja nafn kattar leyndó sem einungis kötturinn sjálfur veit!)

Sumsé tölti ég yfir á nýja bókasafnið, sem er æðislega tómlegt og einkennist af hroðalega ljótu gólfefni (svörtu steinateppi) og hurð sem auðveldlega gæti hitt mann beint í andlitið ef maður er óvanur. Spurði þar hvort ekki væri hægt að kaupa ljósritunarkort og ljósrita. Nei, ekki er hægt að kaupa kort og blaðið í ljósritun kostar 35 krónur! Ég varð náttúrlega paff, hafandi keypt kort á því stóra almenningssafni Þjóðarbókhlöðu: 100 blaða kort fyrir 1200 kr. Bókavörður sem var þarna upplýsti mig um að pappír væri svo dýr. Ég hætti við að ljósrita en gat ekki stillt mig um að kíkja í Eymundsson við hlið bókasafnsins og sá að þar kostar venjulegur ljósritunarpappír í smásölu rétt tæpan þúsundkall, 500 blöðin.

Venti ég svo mínu kvæði í kross og fór á Bókasafn FVA, keypti 100 blaða kort fyrir þúsundkall og fyllti svo á það aftur fyrir 800 kr. (því kortið sjálft er 200 króna virði, enda miklu flottara en Þjóðarbókhlöðukortið). Ef maður kaupir ekki kort kostar ljósritun á blað 25 kr. á Bókasafni FVA (en augljóslega margborgar sig að kaupa kort þótt ég kunni ekki gjaldskrá færri blaða en 100). Ég get skipt við bókasafn FVA því ég er kennari við skólann (í veikindaleyfi). Almenningur getur náttúrlega ekki notfært sér þessi kostakjör.

Svoleiðis að blaðið á Bókasafni Akraness kostar ljósritað (við erum að tala um A-4 snepil, öðrum megin) 35 kr., sem er þrisvar sinnum hærra en á almenningsbókasafninu Þjóðarbókhlöðu og um fjórum sinnum hærra en á pínulitla Bókasafni FVA (lagt huggulegum linoelumdúki).

Mér væri sosum slétt sama þótt Bæjarbókasafnið okri í ljósritun ef ekki væri fyrir þá staðreynd að þar á einmitt að ýta undir námsaðstöðu bæjarbúa. Kannski telja vísir menn að námsmenn ljósriti almennt ekki. Kannski heldur einhver að þeir skrifi niður textana … með fjaðurpenna?

Inn af bóksafninu er svonefndur Svövusalur en um hann segir á síðu safnsins:

” Svövusalur

Í námsverinu Svöfusalur er aðstaða til náms og lesturs, þegar salurinn er ekki í notkun vegna fjarkennslu eða funda.

Nemendur í háskólanámi geta fengið aðgangskort að salnum, til að nýta sér aðstöðuna, fyrir utan hefðbundinn afgreiðslutíma.

Yfir vetrartímann, frá 1. september til 31. maí. er vinnuaðstaðan opin frá kl. 8:00  til  17:45 alla virka daga.
Í júní, júlí og ágúst er aðstaðan opin á afgreiðslutíma safnsins.” (Sjá http://bokasafn.akranes.is, undir liðnum Þjónusta.)

Ég nenni ekki einu sinni að finna að því að umsjónarmenn vefjar bókasafnsins kunni ekki að fallbeygja Svövusal en bendi á að námsverið er einmitt opið á nokkurn veginn sama tíma og bókasafnið og má því ætla að bókasafnið eigi að nýtast námsmönnum. Þeir geta svo bara andskotast til að borga 35 kall fyrir ljósritað blað ef þeir þurfa ljósritun. (Í dag sagði annar bókavörður mér þau tíðindi að lítið væri beðið um ljósritun. Ég er ekki hissa á því.)

Í mínum góða Kardimommubæ er hugsað vel um fólk og þess þarfir … svo lengi sem við erum að tala um sprikl af ýmsu tagi. Nú nenni ég ekki að nefna einu sinni enn hve duglega er mulið undir léleg fótboltalið bæjarins en vísa í gott framtak míns rúmlega 6000 manna bæjarfélags sem er að leyfa fólki að djöflast í tækjasal og láta líða úr sér í sundlauginni fyrir tiltölulega hóflegt gjald.  Ekki hvað síst er gjaldið hóflegt ef viðkomandi bæjarbúi er atvinnulaus, öryrki eða aldraður. Sjá http://akranes.is/Files/Skra_0039165.pdf

Sennilega hefur bæjarstjórninni, íþrótta og tómstundastjórnendum og formanni skólaskrifstofu ekki dottið í hug að sumir öryrkjar, atvinnulausir og aldraðir vilja heldur læra en synda 200 m á dag. (Svo ekki sé nú minnst á útlendinga, hvað þá “flóttakonurnar okkar”!) Og ef maður ætlar að læra þarf maður oft að ljósrita. Þetta veit ég af því ég hef verið ýmist kennari eða nemandi, jafnvel hvort tveggja í senn, mestalla ævina.

Það er auðvelt að segja sem svo að eftirspurnin eftir ljósritun á bæjarsafninu sé lítil og þess vegna sé í lagi að hafa ljósritun svona dýra. Ef miðinn í sund kostaði 1000 kall, kannski 750 fyrir öryrkja, atvinnulausa og aldraða, myndi aðsókn að lauginni líklega minnka mjög. Þá væri hægt að segja að allt í lagi væri að hafa sundmiða svo dýran því það færu hvort sem er svo fáir í sund. (Ég treysti mér þó ekki að fullyrða þessar staðhæfingar um sundið, hafandi haft andúð á sundi frá því ég var send 8 ára gömul á sundnámskeið að Laugum, S-Þing. Svo ekki sé minnst á kennsluæfingar stelpnanna í ÍKÍ síðar meir, hvar ég var æfinganemi, m.ö.o. fórnarlamb!)

Mér þætti ógurlega gaman ef einhver forsvarsmanna þessara menntunar- eða tómstundanefnda bæjarins myndi kommentera á þessa færslu, eða skýra málin. Svo ekki sé minnst á forstöðumann bókasafnsins.  Annars er öllum sem hafa komist í gegnum svo langa færslu boðið að segja sitt álit 😉

Af því ég var einu sinni, fyrir langalöngu, formaður bókasafnsstjórnar þessa bóksafns og af því ég veit að pappír í ljósritunarvél er skítódýr (tónerinn aftur á móti dýr) og af því mér blöskraði verðlagningin og léleg þjónustan (maður má ekki ljósrita sjálfur heldur þarf að biðja bókavörð um að ljósrita fyrir sig – er ég sex ára?) þá skrifa ég þessa færslu. Enda er ég harðákveðin í að skrifa hvorki um handbolta né æsseif!

Ég tók mér tak og kláraði bókina Auði enda má ég ekki hafa hana mikið lengur í láni. Við Jósefína hringuðum okkur á stofusófann nú í eftirmiddag og reyndar sýndi kötturinn bókinni mikla blíðu, neri sér utan í öll bókarhorn. Við skulum vona að næsti lánþegi eigi ekki kött!

Bókin er auðvitað frábær – en ekki hvað?! Ég var samt ótrúlega lengi að lesa hana af því það eru svo margir fróðleiksmolar í henni, sem fengu mig til að staldra við, kannski af því ég hef alltaf haft áhuga á þessu efni og meira að segja vappað um skóga Írlands og skoðað frægar rústir, með mínum manni. (Hluta af the Wicklow Way, kannski misminnir mig nafnið, í BB gistingu góðra kvenna milli göngudaga, þær þurrkuðu meira að segja skóna fyrir mann!  Í ógislega frægum klausturrústum skammt frá Dublin var einmitt turn, eins og minnst er á í Auði, þar sem inngöngudyrnar virtust á ca 7. hæð og maður sá fyrir sér krúnurakaða munkana draga upp kaðalstigann og ulla svo á víkingana fyrir neðan 😉

Pælingar um stöðu kvenna komu skýrt fram (t.d. sú hugsun sem hvarflar að Auði þegar hún skoðar innilokaða fluguna í gylltu rafinu). Mér fannst Auður vera feikilega mikill karakter en það er reyndar sú mynd sem ég hef alltaf gert mér af henni, hafandi kennt Laxdælu oftar en elstu menn muna!

Svo eyddi ég dágóðum tíma í að fletta upp lýsingum í bókinni til að finna út mikilvægi fæðingarblettsins á Þorsteini rauð en fann ekki … eins gott að ég er ekki að kenna þessa bók …

Ég held reyndar að bókin henti ekki sem kennslubók nema þá fyrir elstu nemendur. Þetta er fullorðinsbók, miklu þyngri en t.d. Laxdæla, og ég held að fullorðnir njóti hennar best. Enda löngu kominn tími á að færa Vilborgu Davíðsdóttur úr barnabókahillum bókasafna! Allar hennar bækur henta fullorðnum mjög vel og það er rétt svo að fyrstu bækurnar, saman í Korku sögu, séu nógu auðveldar til að unglingar njóti þeirra. (Vel á minnst er Við Urðarbrunn mjög vinsæl bók í byrjunaráföngum íslensku í framhaldsskólum. Virkar vonandi hvetjandi á einhverja til að lesa fleiri bækur eftir höfundinn.)

Nú er ég ekki í standi til að skrifa neinn alvöru ritdóm (þótt ég hafi gráðuna 😉 ) en bendi á styrka persónusköpun og góðar umhverfislýsingar sem gera bókina bíó fyrir heilann: Á stundum jafnspennandi og Hringadróttinssögu-kvikmyndir! (Mætti nefna sem dæmi för Auðar til klaustursins til að skila The Book of Kells eða álíka dýrgrip.) Á hinn bóginn þvælast sagnfræði / þjóðfræðimolar óþarflega fyrir bókmenntafræðingi með athyglisbrest, auk allra írsku tilvitnananna. Þær virkuðu alltaf sem stoppmerki fyrir mig. (Aftur á móti gleðja þær eflaust Gísla Sigurðsson 😉

Sem sagt: Flott saga en ég held samt ennþá meira upp á Hrafninn …  Eiginlega ætti ég að lesa Hrafninn á hverju ári en ekki bara eftir raflostmeðferð. Í mínum athyglisbrostna heila er Hrafninn merkilega ósnertur núna, gott ef ég man ekki bara alla bókina! Og það er ekki hægt að segja um margar bækur núna. Só sorrí Vilborg … þú samdir bara því miður bók sem fáar toppa (þ.e. Hrafninn).

Ég hef bara alltaf verið svo heit fyrir Norðurslóðum … hvað kallaði Vilhjálmur Stefánsson nú aftur hinar hvítu auðnir?  Man það ekki … sem er í lagi því eftir að hafa lesið ævisögu Vilhjálms og tvær bækur um Karluk hef ég ekkert álit á þessum manni – hann var ekkert annað en aumur útrásarvíkingur síns tíma!

Mæli með Auði!