Um fjögurleytið í nótt vakti skelfingu lostin Jósefína mig með ýlfri og góli og látum; komin upp í rúm og sleikti blíðlega á mér tær og kálfa og allt sem stóð út úr sænginni og beit líka blíðlega! Á endanum fór ég á fætur með henni og huggaði og róaði o.s.fr.  Minnti mig á þá tíma þegar maður var með smábarn – oj!

Altént róaðist stýrið litla við að vera fylgt um íbúðina og út að reykja með mömmu – það var nú ekkert svo vont veður hérna megin á nesinu en ansi mikill veðurgnýr.

Jósefína hefur sennilega lent í hremmingum í vondu í veðri einhvern tíma, kannski í fyrra lífi. Svo þetta er skiljanlegt og afsakanlegt.

Aftur á móti ruglaðist svefntími minn algerlega og ég hef verið lítið mönnum sinnandi í dag (en þó reynt að sinna kettinum). Mestan part hef ég legið í rúminu. Það er svo sem ekkert nýtt. Inn á milli rúmlega hef ég rennt yfir Lokasennu, Þrymskviðu og næstum öll Hárbarðsljóð. Alltaf gaman að sjá hvernig Ólafur Briem (fyrrum kennari minn) sleppir því að skýra það sem er klúrt og ef hann neyðist til skýringa eru þær á mjög fáguðu og tiltölulega óljósu máli.

Auður enn hálflesin … í dag var ekki rétti dagurinn til að lesa skemmtilegt!

Vonandi sefur kötturinn á sitt græna í nótt svo eigandinn geti fylgt fötum á morgun.

Þetta er löng færsla, ætluð vellæsum: 

Áður en ég hef  mál mitt skv. fyrirsögn vil ég taka fram, fyrir áhugasama dygga lesendur, að fr. Dietrich hefur það fínt! Hún hefur með látbragði sýnt mér fram á að peysan sem ég keypti í Gyllta kettinum er með ekta dýri hangandi á sér (vonandi samt ekki lituðu kattaskinni) því hún réðst umsvifalaust á loppuna sem hangir framan á peysunni. Peysan er í augnablikinu örugg inni í skáp.

Auk þessa hefur litla dýrið þróað skemmtilegan leik, alveg alein og sjálf!  Leikurinn er þannig að þegar eigandinn / móðirin / þessi bloggynja er að fara að leggja sig og sest á rúmið þá er Jósefína búin að koma sér fyrir undir hjónarúmi og stekkur svo og “veiðir” annan hvorn fótlegg bloggynju. Hún vill alls ekki láta af þessum skemmtilega leik, ekki einu sinni þótt hún hafi verið skömmuð svo blóðugum skömmum að dýrið litla var farið í agnarsmáan hnút lengst undir hjónarúmi … nei, henni finnst leikurinn meira virði en skammirnar. Verandi þroskaðri (lesist: Komin lengra en á hlutbundið aðgerðarstig) hefur eigandinn / mamman / bloggynjan séð við kattarskömminni með því að fara upp í rúm frá fótalagi, en þar er tréplata ofan á gólf. Stýrið litla sat á meðan ógurlega spennt undir rúmi … en varð af vinningnum. (Hah!!!  Og hvur er svo klárari??? Addna ???)

Nú vindum við okkar kvæði í kross og tölum um fyrirsagnarefnið!

Ég hef doldið verið að velta því fyrir mér undanfarið hvort staðhæfing Héðins Unnsteinssonar um að geðsjúkdómsgreining loði við mann það sem eftir er, jafnvel þótt manni batni, sé rétt.  Mig minnir að hann hafi talað um að geðsjúkir yrðu sjúkdómurinn, í augum hins heilbrigða almennings. Þetta sagði Héðinn í aðsendri grein til Mbl. fyrir stuttu – ég ætlaði að klippa greinina út því hún var svo ansi góð en gleymdi því auðvitað eins og svo mörgu öðru. Myndin til vinstri á alls ekki að sýna Héðin 🙂 Hún passar bara svo vel við staðhæfinguna hans.

(Í dag, á kaffihúsi með vinkonu minni, var ég búin að gleyma hvað samkennari minn hét fullu nafni. Í íslenskudeildinni eru að jafnaði 4 – 5 kennarar svo þetta er nokkuð mikil gleymska! En ég skrifa hana á vaxandi þunglyndi þessa dagana. Kannski stafaði hún að einhverju leyti af 4000 kaloríu kökusneiðinni – marengstertu, með auka rjóma –  … en missum okkur ekki út í málæði og greinaskilalausa þvælna umfjöllun þótt á bloggi sé …)

Kannski spilar einnig inní að ég er nýbúin að lesa yfir fyrirlestur heimspekingsins um hvernig sjálf virkar, hvað fyrirbærið sé (“gæti verið” – heimspekingar slá alltaf varnagla!) og hvurju geði hver sem vitandi er vits stýrir (þ.e. er “inn við beinið” eða jafnvel innrættur).

Í fyrradag varð mér ljóst að einhverjir fleiri en ég á þunglyndistímum telja að ég eigi ekki afturkvæmt til kennslu. Mér brá svolítið við þetta því þrátt fyrir að heilsulínuritið mitt vísi hroðalega mikið niður á við held ég nú alltaf í obbolitla von (missti hana reyndar milli jóla og nýárs og það var skelfilegur tími!) og er ekki enn farin að skilgreina mig sem “geðveika kennarann á Skaganum”.  Mér er líka ljóst að sú ákvörðun að taka einn kúrs í HÍ er rétt því þannig kemst ég hjá því að enda í vitsmunastiginu “ein slétt – ein brugðin” eða smækka mig ofan í geðsjúkling í fullu lífi. Það tekur mig næstum alla vikuna og mest af skásta tímanum mínum að læra fyrir þennan eina kúrs. Á föstudögum hryn ég inn um dyrnar rúmlega þrjú á daginn og er gersamlega úrvinda, eftir að hafa mætt í tíma og farið upp á Þjóðarbókhlöðu þar á eftir. Samt er kúrsinn þess virði; að hitta fólk og tala um annað en hvernig mér líður og hvað ég sé að éta mikið af pillum og hvernig horfurnar séu í þeim málum o.s.fr. – að setja sig inn í erfiðleika karlmanna við að skilgreina karlmennsku þegar yfirstéttin fór að ganga í kjólum (kirkjubransinn upp úr 1000 / 1100) o.s.fr. er ágætlega gefandi þegar maður er alla hina dagana að feisa þá hugsun að komast úr rúminu og jafnvel klæða sig í föt!

Meðan ég enn hef hugann stundum / takmarkað við kenningar um karlmennsku á miðöldum er ég hugsandi manneskja (homo sapiens sapiens) en ekki þunglyndis- og kvíðasjúklingur að fullu. Ég get, tímabundið, íklæðst námsmannsfötum (og er reyndar góður námsmaður ef allt er í lagi – tíminn verður að leiða í ljós hvernig ég tækla þetta núna).

Ég las áðan dóminn um hjúkrunarfræðinginn sem lenti í miklum hremmingum á geðsviði Lsp. og var sjálf mjög veik á meðan. Sjá  Dóm Héraðsdóms Reykjavíkur 22. janúar í máli nr. E-4538 / 2009. Mér fannst yfirmenn konunnar vera ótrúlega hrokafullir og málið í sjálfu sér fáránlegt. Í hnotskurn er það þannig að starfsfólk fer í partí utan spítalans og einhver kk. hjúkka tilkynnir daginn eftir að hann geti ekki unnið með ákveðinni kvk. hjúkku af því hún hafi áreitt hann kynferðislega! Var þetta fyrsta partíið á ævinni sem karlhjúkkan mætti í? Partí fram á nótt snúast einmitt mjög oft upp í kjötmarkað og kynferðislega áreitni (been there seen that!).

Ef ég hefði farið og klagað í skólameistara eftir hvert kennarapartí sem ég sótti áður en ég komst á snúruna hefðu nú nokkrir verið fluttir til í starfi!  Svo ekki sé talað um að mér, bloggynjunni, hefði fyrir löngu verið komið fyrir á Raufarhöfn! (Ég nefni Raufarhöfn af því að á náms- og svallárum mínum í Reykjavík gekk sú saga meðal guðfræðinema á Garði að á Raufarhöfn væri presturinn stundum vakinn upp á nóttunni til að gifta fólk “til bráðabirgða”. Mér þótti þetta alltaf jafnskondið. Miðað við tilflutning í starfi hefði Raufarhöfn sennilega verið heppilegust fyrir mig in the eighties.)

Ég ætla sosum ekki að fara að leggjast í einhverja fjórða spors vinnu á þessu bloggi!

En miðað við lýsinguna á aðstæðum kvenkyns hjúkkunnar datt mér í hug að sjúkdómshugtakið hefði kannski festst (gamla skikkið í stafsetningu?)  óþarflega við hana og hinn hugumstóri karlkyns hjúkrunarfræðingur hefði verið svo miklu meira normal og betur samþykktur á sínum vinnustað (33 C). Gæti það verið?

Sennilega er niðurstaðan af þessu hálf-sundurlausa bloggi sú að ég viðurkenni að ég sé geðveik og að mér er um megn að stjórna eigin lífi. Þannig er staðan núna og verður eitthvað frameftir – hve lengi er ómögulegt að vita. Ég ER hins vegar Harpa en ekki “geðveiki kennarinn” eða “geðveiki starfsmaðurinn” eða eitthvað álíka. Þótt mér þyki í sjálfu sér vænt um þegar sagt er að ég sé “ge-eikur kennari”! Enda vel meint.

Þyrfti að ræða þetta við Héðin einhvern tíma. Bendi svo hugsanlegum kommenterum á það að ég er að verða afar vel að mér í hvernig níða skal karlmenn (ólöglega, skv. Gulaþingslögum).  Þetta er reyndar frekar einfalt eins og oft á við um karlkynið (án þess að bloggynja hafi í sjálfu sér neina fordóma): Nóg er að kunna þrjú orð / orðasambönd og þar af þýða tvö það sama!

Í gær kynntist ég kenningum manns sem heldur því fram að einungis sé til eitt kyn, sem ýmist sé á réttunni eða röngunni. Konur eru á röngunni (inside out!). Gæti þetta verið orsök þunglyndis og kvíða (með stuðnings-tilvitnunum í Freud)?

Seinna í dag ætla ég að blogga um skólann og námið. Ef mér tekst að hanga í heimi lifenda. Þetta niðurtrapp lyfja er farið að hafa veruleg áhrif! Það hlýjaði að hitta vaktmann af 32 A uppi á Þjóðabókhlöðu í gær 🙂 Kannski maður ætti að flytja suður um stund?

Er farin í bælið.

Tilbrigðið var að fara yfir götuna, segja hæ við mann og annan og síðan allt slæmt … leyfa m.a. örfáum að kyssa sig á kinn. Erindið var að ljósrita.

Fyrir tilbrigðið svaf ég vitandi vits í svona 2 tíma, um morguninn. Eftir tilbrigðið hrundi ég ofan í rúm og svaf ógurlega fast í svona 3 tíma.

Hef ekki meikað það í bað en meikaði að setja Joe Boxer í óhreintatautið og finna grískar léreftsbrækur í staðinn.

Statusinn er settur á strætóferð snemma fyrramáls, setur á Þjóðarbókhlöðu og sjálfsagt meiri ljósritun. Verður hart undir tönn að ná ekki í neinar sængur og tilbehör fyrr en um kl. 15. En þetta skal hafast! Ég tuða samviskulega að mér að þetta sé, þegar allt er skoðað, bæði miklu skemmtilegra en líkamsrækt og miklu meiri líkur á að ég tolli (í HÍ altso) en í eróbikk, spinning eða reiparjóga! Manneskja sem treystir sér varla út að næsta staur?  Koma so!

Auður litla var að gifta sig og þau eru ekki búin að gera’ðað ennþá … svo ritdómur bíður enn um sinn …

Er enn í sömu Joe Boxer en komst nú í sturtu í gær svo ástandið er ekki alslæmt. Mér líður eins og einhver hafi dáið. Mér líður líka eins og ég sé ekki alveg í takti við heiminn (gamla góða óraunveruleikatilfinningin / firringartilfinningin dúkkar upp). Þá er nú gott að eiga þykka sæng (vonandi ekki úr handreyttum gæsadúni af lifandi gæsum!).

Maðurinn er í þurrabúðarmenntunarferð, unglingurinn er sofandi (hann hefur viðurkennt vanmátt sinn gegn svefni og að honum er orðið um megn að stjórna eigin svefntíma … og fékk svo að vita að nú eru bara 11 spor eftir, sem ég á reyndar eftir að semja). En þar sem maðurinn er af bæ og fer svo á Rotarí-fund verðum við unglingurinn að hanga vakandi kringum 7 til að geta pantað og sótt pizzu, sem er fastur liður þá maðurinn er af bæ.

Ég stefni á að semja fljótlega spor fyrir prinspóló-ofneytendur; Át sex í röð um hádegisbilið!  Það fokkast einhvern veginn allt upp á svona sloppadögum.

Í dag er sloppadagur – ekki spurning!  Veit ekki af hverju og er sosum sama …

Undanfarið hafa færslur gegnumgangandi fjallað um köttinn Jósefínu. Það er í rauninni óþarfi því hún rekur sína eigin fésbókarsíðu, undir nafninu Jósefína Dietrich og er talsvert flinkari í stílbrögðum en þessi bloggynja. Í rauninni má afgreiða umfjöllun um köttinn með þeim upplýsingum að nú hefur eigandinn / bloggynjan öðlast samskonar rödd og kennir það bið við ómerkilegan strætóstaur utan við Háskólafjölritun. Þar þyrfti að setja skýli því helv. útsynningurinn er óvenju kaldur í þurrabúðinni!

Bloggynjan byrjaði sumsé í skólanum á föstudaginn. Til að einfalda pappírsvinnu og regluverk er ég skráð sem nýnemi á BA-stigi!  Eins gott að ég keypti mér fullt af notuðum pínupilsum og leggings við, í Gyllta kettinum á miðvikudaginn. Sé þó ekki fram á að geta mætt í svoleiðis átfitti í þurrabúðina köldu og klakafullu … nema taka sénsinn á blöðrubólgu.  Nei, ætli ég dekki mig ekki í lopa næsta föstudagsmorgun. En mér fannst ég yngjast töluvert við að verða nýnemi á BA-stigi og er glöð yfir þessum öðrum séns því líf mitt var ekki það þægilegt síðast þegar ég var nýnemi á BA stigi.

Að koma inn í Árnagarð er eins og að koma heim – þarna þekkir maður fjölda manns, jafnvel á svipuðum aldri og bloggynjan en ekki endilega aftubatapíkunámsmenn eins og hún er. Að koma upp á Þjóðarbókhlöðu er enn meir eins og að koma heim því þar er annar hver maður fyrrverandi nemandi bloggynju! Þetta er óvenju gleðilegt því miðað við sörvisinn og dekrið við mann / konu, á masterstigi í íslensku var ég farin að óttast um að fjöldi manns lyki BA gráðu í kjaftagreinum án þess að hafa nokkru sinni komið inn á bókasafn! Það er ekki góðs viti, þrátt fyrir óra um að rafbókin drepi pappírsbækur innan fárra ára. Svona framtíðarspár blossa alltaf öðru hvoru upp; fartölvurnar og rafrænu töflurnar áttu að leysa skólabókina af hólmi – jafnvel kennarann líka, að sumra mati – en nú er reyndin sú að sumir kennarar banna fartölvur í tímum því auðvitað eru blessuð börnin ekki að sækja sér þekkingu heldur skrópa andlega úr tíma, á spjallrásum ýmiss konar, eða í tölvuleikjum.

Ég gat ekki hugsað mér að lesa greinarnar kúrssins míns í tölvu heldur prentaði samviskusamlega út hverja tutlu! Svo hef ég verið að dúlla við að lesa þetta milli 5 og 7 á morgnana þegar ég er með fúlle femm og hef félagsskap af grútsyfjuðum ketti. Ég glósa meira að segja til að sjá við eigin minnistruflunum og athyglisbresti. Ein grein að morgni er fínt fyrir mig og ég er að verða búin með lesefnið fyrir næsta tíma. Rennsla yfir eigin glósur á fimmtudag ætti að tryggja að ég hafi á takteinum eitthvað af því sem lesefnið fjallaði um.

Ég hafði sosum áður heyrt að rétti staðurinn fyrir þá sem erfiði og þunga eru hlaðnir væri HÍ eða Kennó (sem hafa nú sameinast). Þar væri tekið rosalega mikið tillit til manns og mönnum jafnvel veitt langþráð hvíld. En ég reiknaði ekki með þessum Uglu-sörvis, ekki misskilja mig – það kemur sér afskaplega vel fyrir manneskju á Stór-Akranessvæðinu að geta sótt útlenskar greinar af neti. Ég hef bara svolitlar áhyggjur af verðandi íslenskukennurum, jafnvel verðandi fræðimönnum, sem hafa vanist á að vera mulið undir endalaust. Svo koma þeir út í hinn harða kennsluheim og hvað? Fá taugaáfall?

Talandi um taugaáfall þá vík ég blogginu að skýrslu um eigið heilsufar. Mér gengur vel með fyrstu tröppu geðlyfsins. Vonandi gengur jafn vel með þá næstu. Svo er ég aðeins í tröppun kvíðastillandi lyfs og só far só gúdd! Nýja kvíðastillandi lyfið þolist nokkuð vel; ölvunarfílingurinn að ganga til baka en aftur á móti líður mér eins og ég hafi legið á ströndinni allan daginn í sólbaði þegar ég skríð undir sæng að kveldi. Þetta er sennilega aukaverkunin “truflun á húðskyni”. Hún minnir mig notalega á fyrirhugað langt sumarleyfi á einhverri grískri eyju næsta sumar og gerir svo sem ekkert til.

Ég sef ennþá a.m.k. einu sinni á dag. Batinn er hægur en bítandi; familían sér mikil batamerki! Í gær lá ég næstum bara í rúminu en það skrifast sennilega á tvær þurrabúðarferðir sömu vikuna sem eru lítilli geðsjúkri bloggynju um megn. Styrkurinn mun koma með tímanum.

Rugl á svefntíma verður til þess að það er ákaflega margt sem ég geri EKKi af því sem hollt og gott fyrir eina kvenpísl. Má nefna að AA-fundur í minni deild lendir inn í miðjum svefntíma II, á morgnana; Enn hef ég megna andúð á hreyfingu úti í því kalda lofti; Almennt er framtaksleysið óhugnalegt, t.d. tók mig meir en viku að komast af stað í augabrúnalitun, unglingurinn étur upp ljósamiðana mína meðan ég kem mér alls ekki í ljós og er föl eins og hundaskítur, í framan. (Þetta skilja væntanlega einungis þeir sem hafa séð gamlan hundaskít, í sveit eða í ystu byggðum landsins …) 

Af því bloggið helgast af “málæðisstíl” en ekki skipulegri ritun sting ég hér inn að ég er orðin hundleið á því fólki sem leyfir hundinum sínum að skíta í bakgarðinn minn og bakgarða tveggja húsa hvorum megin við mitt. Ég get reyndar ekki ímyndað mér hvers lags fólk beitir sínum skepnum markvisst á garða nágrannanna eða lætur hundkvikindi ganga laus. Tek fram að við konan í næsta húsi höfum rætt þetta; Hennar hundar eru aldrei lausir úti og hún hreinsar upp eftir þá eins og ábyrgur hundseigandi gerir. Ég held ég hafi séð stóran svartan hund snöfla lausan við bílskúrinn í Hjarðarholtsgarðinum fyrir aftan mitt hús og er hann hugsanlega valdur að risastórum hundaskítsdrellum bakvið hús … þetta er eins og kúamykja, svei mér þá! Kannski er sá stóri svarti lausi saklaus af skitunni. Kannski við ættum að stofna nágrannavakt til að komast að þessu?

Altént líður mér bærilega í augnablikinu og hefur létt mjög því ég óttaðist að niðurtröppun þunglyndislyfsins myndi færa mér aftur allan pakkann; grát og gnístran tanna og sjálfsvígshugmyndir í tugatali eða að ég breyttist í uppvakning sem ráfaði stefnulaust um húsið og kynni best við sig undir tveimur sængum og allt það …  Kannski verður þessi niðurtröppun ekkert mál. Kannski …

Virðist ekki vera hægt að skáletra titla í fyrirsögn … en Í meðferð er bók eftir Sebastian Fitzer, sem ég hraðlas í gærkvöldi og kláraði í morgunsárið. (Morgunsár er nýtilegt til margra hluta.)  Nema mér finnst þetta soldið flott bók, reyndar minnir plottið talsvert á Shutter Island eftir Dennis Lehane (sem er þekktari fyrir að hafa samið Mystic River en Shutter Island var líka kvikmynduð fyrir ekki svo löngu) en til að spilla ekki fyrir hugsanlegum lesendum er best að segja sem minnst um plottið. Þegar um fjórðungur var eftir af bókinni var mig farið að gruna hvernig í pottinn væri búið, ekki síst af því persónan Anna Spiegel heitir náttúrlega Anna Spegill – og gefið hint um að sé ekki af holdi og blóði þegar Viktor geðlæknir (aðalpersóna) spáir talsvert í að nafnið Anna er eins aftur á bak og áfram … Sem sagt: Góð bók!

Í strætó las ég svo Miðaldabörn, greinasafn um barnauppeldi á miðöldum. Nenni ekki að skrifa um hana hér enda er þetta skólabók.

Ég fór til þurrabúðarinnar handan Flóans í dag, mætti í fyrstu kennslustund kúrssins og leist afar vel á, nema að eitthvað er verið að spara í kyndingunni í Árnagarði og best að mæta þjóðlegar klædd næst. Sonur minn hafði haft áhyggjur af aldri mínum en blessunarlega gat ég sagt honum að ég væri ekki elst í nemendahópnum. En þegar kona er komin á þennan aldur þekkir hún sjálfkrafa mann og annan á háskólalóðinni og ekki hvað síst uppi á Þjóðarbókhlöðu.  Þetta er náttúrlega flest barnungt fólk og í rauninni ótrúlegt að það sé komið í háskóla.

Verandi ekki heil heilsu var ég örmagna þegar heim var komið. Þar var unglingurinn fyrir, búinn að traktera fröken Jósefínu á mjólk allan daginn, til að koma sjálfum sér í uppáhald og auka sér vinsældir, en Fr. Dietrich aftur á móti hvergi sjáanleg innanhúss. Af þessu hafði ég örlitlar áhyggjur því risastór dökkbröndóttur deli smaug með húsveggjum þegar ég nálgaðist heimili mitt. Jósefína skilaði sér síðan heim og urgaði / rausaði (af því hún getur ekki mjálmað) góða stund yfir því að hafa verið ein of látin með sofandi unglingi! Verra er að sem ég fór út á stétt að reykja nú áðan sá ég annan dela, síst minni eða mjórri, dragandi ístruna yfir grasflötina okkar og merkja bíl fólksins á efri hæðinni! Þessi deli var svartur á baki og hvítur á kvið og því augljóslega ekki sá sami og ég sá í dag.

Ég tel að þarna séu flagarar úti, tilbúnir að fallera Fr. Dietrich við fyrsta tækifæri! Hún ræfillinn hefur nú gengið í gegnum margt og er ekki ókunnug lífsins lystisemdum en verið á tímabili einstæð móðir á vergangi og loks afhent í Kattholt, í kassa með fimm kettlingum. Svo Jósefína þekkir lífið og allar þess óbyggðu lóðir o.s.fr. og hefur marga fjöruna sopið – en ég kann betur við að hún sitji við gluggann og mæni á hina syndum spilltu borg (Vallholtið) sem blasir við útifyrir, frekar en að leggja lag sitt við þessa karlkyns tegund sem ég lýsti hér á undan!

Nú er kominn tími á að læra pínulítið – geðveika konan þarf að nýta ógeðveika tímann vel og ég lagði mig auðvitað umsvifalaust þegar ég var komin í litla kardemommubæinn minn aftur. Svoleiðis að ég er tiltölulega vel með fúlle femm í augnablikinu.

Kötturinn ólmast úti oft á dag. Hér eru kattarspor um allt því litla stýrið byrjar á að taka stöðuna; kannar fyrst hvort herbergi hússins séu olræt (hún hlýtur að horfa á FBI-þætti þegar ég er farin að sofa) og fer svo að huga að því að strjúka yfir moldugar loppurnar. Ég hef tvisvar tekið dýrið og þurrkað af því með bekkjartusku; Jósefína hefur alls ekki skilið hvers vegna eða hvaða pyndingar þetta eru, á einum litlum ketti!

Hún er á hlutbundnu aðgerðarstigi (er það ekki stigið þar sem börn / kettir telja að mamma sé dáin ef mamma hverfur úr augsýn?).  Ég áleit að hægt væri að kenna kettinum einhverja mannasiði með hugrænni atferlismeðferð, eða bara hugsunarlausri atferlismeðferð. (Það hefur reyndar tekist að kenna henni að hoppa ekki upp á matarborðið – tók viku og ég er viss um að hún spígsporar á matarborðinu þegar ég sé ekki til …). Svo ég reyndi að kenna kettinum að þvo sér um loppur strax og inn er komið. Hún skildi loksins orðið “loppur” og hefur skilið “þvo” lengi, enda eyðir hún stórum hluta innanhúss-vökutíma í akkúrat það. En eitthvað klikkaði hjá mér í atferlismótuninni:  Loks var eins og blessuð skepnan skildi … og dreif í að þvo sokkana mína!

Svo enn er allt í kattarsporum …

—

Ég las bókina Spor eftir Lilju Sigurðardóttur, í gær. Hún er ansi góð! Ég hef lesið litteratúr þar sem raðmorðingi tekur sér dauðasyndirnar sjö (eða átta) til fyrirmyndar, í sínum morðum. Mig minnir að Roald Dahl hafi skrifað smásögur um þetta efni (án morða) eða Ray Bradbury?  Svo minnir mig líka að Messiah eftir Boris Starling hafi fjallað um svona dauðasynda-lík-uppstillingu á mjög ógislegan hátt! (Var ekki verið að sýna þetta í sjónvarpinu? En það var kannski einhver önnur Messiah-sería?)

Lilja tekur hins vegar spor AA samtakanna til meðferðar og fer vel á því. Sögumaður er alki, nýkominn úr meðferð segir í bókinni en miðað við að hann er bara að koma út af Vogi mætti segja að hann væri nýkominn úr afeitrun eða uppþurrkun. Enda fellur ræfillinn.

Inn á milli eru óborganlegar lýsingar á mismunandi fundum, bæði talibana og kristilega forminu eru gerð skil og þeim sem vilja endilega sponsa sem flesta … en ég geri ráð fyrir að hinn almenni lesandi skilji lítið í þeim fræðum þótt okkur fólkinu á snúrunni finnist þau skondin. Mæli með þessari bók; hún er snörp og ekki verið að eyða tímanum í útúrdúra – þ.a.l. góður krimmi!

—

Nú er ég búin að eyða heilu prenthylki í útprentun gagna í mínum góða kúrsi.  Skráði mig í háskólann í gær, ég er víst nýnemi á BA-stigi (spurning um að snúa á regluverkið / skráningartæknina) og hitti meira að segja einn kúrsfélaga í mat! Sá er fyrrum nemandi minn … en ekki hvað!

Nú mun ég raða þessum gögnum í rétta blaðsíðuröð og inn í kórmöppu (langbestu möppurnar fyrir ljósritun, sem og vörukynningarmöppur) og telst þá undirbúin fyrir skólann á morgun.

Mér finnst ótrúlegt dekur að láta skanna greinar inn og leggja fram í Uglu, stúdentum til yndis og tímasparnaðar. Síðast útskrifaðist ég 2007 og þá var nú bara ætlast til að við rötuðum upp í Þjóðarbókhlöðu og keyptum okkar eigið ljósritunarkort. HÍ er greinilega rétti staðurinn fyrir öryrkja / sjúkling eins og mig!

Sem minnir mig á að unglingurinn vitnaði í nemanda, á áramótaballinum, en sá sagði: “Mamma þín er geðveikur kennari!”  Ég er tiltölulega himinlifandi með lýsinguna þótt hún sé algerlega sönn eftir orðanna hljóðan.

Af hverju er kattarþvottur notað yfir lauslega hreingerningu, sbr. “Æ-i þetta er nú hálfgerður kattarþvottur!” Kötturinn Jósefína notar helming vökutímans til að þvo sér. Ef eitthvað er sérlega vandlega þvegið oft á dag, á þessu heimili, er það frk. Dietrich!  Svo mér finnst orðið “kattarþvottur” vera farið að þýða “mega-hreingerning” eða “stórbað” eða eitthvað þess háttar.

Reyndar hefur Jósefína þann leiða sið (svo ég sletti dönsku) að byrja á að kanna öll herbergi hússins þegar hún kemur inn, sennilega af því hún álítur sig varðkött þessa heimilis. Þess vegna eru kattarspor greinileg út um allt, þrátt fyrir góð þrif mannsins. Hið jákvæða við þetta atferli er að við vorum það fyrirfram sniðug að leggja korkparkett með ask-áferð í fyrra, um rúman helming íveruhúsnæðis, og það er ekki nokkur leið til að sjá hvort svoleiðis parkett er hreint eða óhreint, nema fyrir innvígða. Kattarspor Jósefínu tóna nokkuð vel við korkinn sem skín í gegnum ask-lagið, þvers og kruss.

Ég hraðlas Snorra um helgina. Bókin byrjaði nokkuð vel, því lýst hvernig stemningin var sennilega í Odda og hvernig Snorra litla hefur liðið þar og hvað hann hefur sennilega lært. En þegar Snorri er að skríða á unglingsár byrjar endursögn Sturlungu (sem ég hef ekki lesið en kannast við stóratburði). Smám saman missir höfundur fótanna og dettur í smáatriðasúpuna; þarf að útskýra í smáatriðum og slaufum af hverju þessum karli er illa við hinn karlinn. Yfirleitt er tilefnið smávægilegt en undir krauma miklir straumar haturs eða peningagræðgi sem byggist oft á hver svaf hjá hverri og hvaða krakkar komu undir þá. Kannski hægt að yfirfæra á útrásarvíkinga, hafi maður lesið Séð og heyrt vandlega á hárgreiðslustofum eða biðstofum?

Þegar höfundurinn, Óskar Guðmundsson, splæsti þau Guðrúnu Ósvífursdóttur og Kjartan Ólafsson í hjónaband, sjá síðu 55, var mér sumpart lokið! Getur maður þá treyst hinum ættartölunum? Og hafði þessi höfundur enga sæmilega yfirlesara að þessari löngu löngu heimildaritgerð?

Ég var soldið efins um hvort ég ætti að leggja í Snorra, athyglisbrostin og illa læs sem ég. En í rauninni virkaði selektívur athyglisbrestur sem mikill kostur við lestur bókarinnar enda hafði ég ekki sett mér sem markmið að komast almennilega inn í ættarþrætur og ýfingar Guðmundar góða, Haukdæla o.s.fr. Einhvers staðar framan við miðja bók breytist Óskar í minn gamla sögukennara Harald Matthíasson (þetta er ekki hrós!).  Þegar Snorri er veginn er það svo sett upp sem algerlega ódramatískur viðburður og áður en lesandi hefur áttað sig er búið að drepa karlinn (og hann búinn að segja “eigi skal höggva”) og allt búið!  Engar pælingar um líðan eða hugsun fórnarlambs eða handrukkaranna. Og engin samúð lesanda (mín) eftir að hafa fyrir löngu fattað að Snorri var siðblindur. Hefði verið til samúðar að telja hann með einhver lýti eða löskun sem kom í veg fyrir að hann berðist sjálfur, sóríasis eða vefjagigt eða rauða úlfa, sem skýringu á heitu böðunum o.s.fr. Hið eina sem höfundur þorir að giska á (hann þorir almennt ekki að giska) er að einhverjir, hugsanlega Snorri einnig, hafi haft þvagsýrugigt! Og höfundur heldur að flottræfilsháttur í mat og drykk valdi þessum sjúkdómi (hvað ég held að læknar hafi borið til baka fyrir áratugum).

Mér finnst forsíðan ævintýralega flott!

Til að vera nú ekki of neikvæð í garð langra heimildaritgerða skal nefnt að í dag fékk ég lánaða bókina hans Jóns Karls um Ragnar í Smára. Ég hef engan sérstakan áhuga á Ragnari í Smára en hef afar góða reynslu af bókum og skrifum Jóns Karls. Þori að veðja fyrirfram að þessi bók er ekki endursögn smáatriða.  Svo þess vegna liggur bókin frekar hátt í bókarstaflanum sem ég fletti eða ber við að lesa.

Athyglisverð umfjöllun um siðblindu, í Fréttaaukanum í gær. Hafandi lesið böns af reyfurum þar sem morðinginn er sósíópaþ sé ég strax nokkra útrásarstráka sem gætu fallið í þann flokk! Verður gaman að pæla meir í því.

Líðan bloggynju hefur aðeins breyst til batnaðar með nýju lyfi. Aftur á móti finn ég nú fyrir ölvunaráhrifum (listað sem algengur fylgikvilli / aukaverkun) sem mér finnst svakalega óþægilegt! Ósjálfrátt vanda ég mig við að slaga ekki, utan húss. Þetta eru aðallega áhrif á jafnvægisskyn og tengsl mín við fæturna á mér. Svo er ég með munnþurk dauðans og ætti að hafa með mér pela í hvert sinn sem ég fer meir en hestlengd frá vatnskrana! Skv. fræðunum eiga þess einkenni að ganga til baka með tímanum, það er manni alltaf sagt um aukaverkanir. Oft er það reyndar lygi en má hugsa jákvætt fyrstu 10 dagana sem lyfið er tekið.