Í dag hef ég raulað margoft inní mér: Veröld fláa sýnir sig / sú mér spáir hörðu / flestöll stráin stinga mig / stór og smá á jörðu … og lundin hefur eilítið lést við slíkan harmagrát. Lagið er líka einstaklega trist.

Til frekari upplyftingar spilaði ég Ellen Kristjáns syngjandi sálma í mínum gamla mp3-spilara meðan ég fór yfir krossapróf (53 nem. x 25 spurningar, 5 möguleikar hver = > Kleppsvinna!) og raulaði með, gætti þess þó að hafa lokað inn í stofu, hvar maðurinn sat og lærði kennslu- og uppeldisfræði. “Ek em þrællinn þinn / þú ert Dróttinn minn…” og annað af sama tæi gerði þessa hraðvirku yfirferð enn hraðvirkari og sló vel á athyglisbrestinn! Enda leyfi ég stundum athyglisbrostnum nemendum að hafa æ-poddinn sinn tengdan í annað eyrað, meðan ég kenni. Af eigin reynslu veit ég að það slær á einbeitingarskort, jafnvel þótt ekki sé endilega barokk-taktur í tónlistinni (eins og þessi músík-kennslufræði boða að skuli vera).

Ég er enn hundveik en má eiga það að ég lít ekki út fyrir annað en að vera stálhress, a.m.k. í vinnunni. Háir hælar, kjóll og dinglumdangl gera kraftaverk, í morgun brúkaði ég meira að segja maskara, sem heyrir til undantekninga. “Feik itt till jú meik itt”!

(Minnir mig alltaf á frú Árland sem sagði eitthvað á þessa leið: “Ég er stúdent en það sér það enginn!”)

Þegar tekin var af mér sjúklingaskýrsla inni á deild 32 A fyrir rúmum mánuði síðan gaf hjúkrunarfræðingurinn í skyn að ég væri Rivotril-fíkill. Blessunarlega var ég sjóuð í því kjaftæði síðan ég kynntist ógleymanlegum læknanema í sumar, sem greindi mig óséða gegnum símtal 😉 Sú á Lans sagðist hafa “lært það í skólanum” að Rivotril mætti einungis nota í 3 vikur samfleytt. (Ég veit að alls konar vitleysa er kennd í skólum; sjálf kenni ég t.d. stundum að jörðin sé flöt og regnboginn brú upp í Ásgarð og þrjár nornir skapi mönnum örlög … eða að allt muni deyja og fölna nema orðstírinn … og fleiri svona dilluverk sem ég reikna með að sr. Eðvarð væri ekki fullkomlega sammála.  Svo ég er ekkert að rengja það að í hjúkrunardeild HÍ eða HA sé kennt að ekki megi nota Rivotril nema í 3 vikur. Það þýðir hins vegar ekki að fólk eigi að gleypa allt hrátt sem því er sagt í skóla.)

Jæja, aftur að bloggynju í viðtali: Sem skjöld dró ég fram rúmlega 20 ára reynslu í ónefndum samtökum, stofnun fjögurra kvennadeilda og einnar í útlöndum, veru í FBA, fundahöld á meðferðarstofnun, þekkingu á WfS o.s.fr. og stakk loks upp á því að læknirinn minn fengi að stjórna lyfjagjöf áfram. Við þessu komu ekki andmæli.

Það var það langt síðan ég lá inni á geðdeild síðast (og reyndar allar minningar þaðan týndar og tröllum gefnar) að ég var gjörsamlega blönk fyrstu dagana fyrir því massíva sporatrúboði sem rekið er á deildinni. Engir CODA-bæklingar eða annað 12-spora-dót dúkkuðu upp á mínu náttborði en sama er ekki að segja af allra annarra sjúklinga náttborðum. Þeim var sumum bent ansi ítarlega á Lausnina einu!

Þetta meðvirknitrúboð er rekið í hvíslingum en aftur á móti tala sjúklingar á deildinni saman (fátt annað til fagnaðar þar inni) og auðvitað fattar kona smám saman hvernig í pottinn er búið; að því að mér sýndist er málið að koma sem flestum inn í meðvirkniprógramm sem ekki eru þegar í einhverju 12 sporakerfinu fyrir.

Má ætla að þetta geri fólki eins og mér lítið ógagn enda kann ég sennilega meira en staffið á 32 A um 12 spor og sögu slíkra kerfa … fyrir svo utan það að vera verseruð í gamla tylftarkerfinu og kunna skil á stóru hundraði … sem ég er samt ekki viss um að tengist amrískum pælingum nema óbeint.  Aftur á móti er þess að gæta að sjúklingar eru sjúklingar og liggja ekki inni á deild að gamni sínu. Þessi deild er geðdeild og má því ætla að fólk hafi ekki fullkomna dómgreind eða sé algerlega með fúlle femm þarna inni. Og það er svo einfalt og ódýrt að segja veikri manneskju það að til sé sérsniðin lausn fyrir einmitt hana sem er t.d. CODA! (Eða Al-anon. Eða FBA … eða …)

Meðan 25% íslenskra karlmanna fara í fíknimeðferð einhvern tíma á aldrinum 20 – 50 ára (tölur SÁÁ), konurnar sækja líka æ stífar í meðferð, þá þarf ekkert kraftaverk til að telja manneskju trú um að úr því einhver henni nákominn sé fyllibytta eða fíkill sé manneskjan geðveik af meðvirkni sem fljótt verði skrúbbuð af með talibanskri 12-spora-vinnu! Alkóhólismi er það algengur á Íslandi að það væri hrein hending ef enginn alki fyndist í nánasta umhverfi sjúklings á geðdeild. Það að reka stífan meðvirknisamtakaáróður inni á geðdeild er aftur á móti til skammar! Eða hverjum þætti eðlilegt að beina sjúklingum almennt í Hjálpræðisherinn (af því Frelsisherir eru styrkjandi og góð hópvinna) eða kirkjukóra (ég hef ástæðu til að ætla að kirkjukór sé góð samkunda og samvera og hverjum manni sálarbót), með sérstakri áherslu á Gospel og Fíladelfíu?

 Mér er slétt sama hvers lags heilbrigðistarfsmenn halda þessu að sjúklingunum (náði hvort sem er aldrei almennilega hírarkíikinu eða “rangen” þarna inni – er t.d. enn ekki ljóst hvort sjúklingarnir eða útlenda ræstingarkonan verma botnsætið) … ég gerði hins vegar það sem í mínu valdi stóð til að bera til baka afbakaða sporafræðslu sem sumir samsjúklingarnir hlutu.  Ef giska helftin af staffinu hefur unnið sporavinnuna sína og upptendrast gífurlega gæti það skýrt furðulegan áróður eða lífsreglur sem lagðar eru stöku  sjúklingum. En að reka áfram veikt fólk, sem ekki hefur stjórn á eigin lífi af því það er veikt á geði, inn í samtök sem stundum stjórnast aðallega af vitleysingum þeim sem mest hafa sig í frammi (CODA minnir t.d. talsvert á Krossinn, hefur mér skilist af máli þeirra sem stunda annan hvorn félagsskapinn) er ekki annað en dramb og hroki meðvirkni-talibana! Hugarafl og Geðvernd og hvað þetta nú heitir allt ættu kannski að fara opna aðeins augun fyrir heilaþvottinum allt í kring?

Svo mætti líka spyrja hvort ég eigi nokkurn tímann afturkvæmt á geðdeild sjálf, eftir þessa færslu … Ljósi punkturinn er að ég er þó ekki mjög meðvirk í augnablikinu 😉

—

Í dag varð mér ljóst að ég er fárveik. Ég ætti í rauninni að leggjast aftur inn á geðdeild en hef illa tök á slíku og verð, með stökustu varúð, að fúnkera í vinnu a.m.k. út næstu viku. Þótt ég sjái varla á þessari stundu hvernig ég eigi að fara að því.

Ég hef svo lélega dómgreind að mig brast vit til að greina milli þess sem ég get breytt og þess sem ég get ekki breytt. Svo í einhverju bríaríi, sem engan veginn hæfir svo skynsamri manneskju, fór ég að trappa niður Rivotril-ið. Það virtist ganga vel í fyrstu en í morgun vaknaði ég hríðskjálfandi klukkan 5.30 … fór á fætur mest til að geta etið morgunskammtinn af téðu Rivotrili og fór að hræra saman í próf. Allt gekk þetta þolanlega fram undir hádegi en þá hrundi ég hér inn um dyrnar heima og fór að hágrenja. Reyndi að leggja mig en leið bara verr … þangað til ég horfðist í augu við að ég væri mikið veik og ætti að vera í bælinu og gera sem minnst. Og tók Rivotril en má eiga það að ég kenni hjúkkunni á 32 A þó ekki um – það að ná úr mér samviskubitinu yfir þessu ræfils lyfi er mitt eigið mál og ábyrgð.

—

Í dag las ég slatta um DAM og árvekni / gjörhygli og sá að ég er alltof veik til að leggja í svoleiðis meðferð núna – hún hentar mér sjálfsagt álíka illa og CODA hentar mikið veiku fólki. Sumar rannsóknirnar sem ég las um voru líka ansi dúbíus, t.d. þegar hópurinn með reynslu af hugleiðslu er yfir fertugt að meðaltali en samanburðarhópurinn með enga reynslu er tæplega 19 ára að meðaltali. Þetta var samt ekki talið skekkja niðurstöður að ráði!?

Sumsé er ég nógu mikið lasin til að einbeita mér að því að passa upp á mig, ég er svo úrvinda eftir þessa 75% kennslu að dag hvern næ ég ekki að lesa neitt mér til skemmtunar, spila á píanóið, hlusta á tónlist, taka þátt í prjónakvöldi, hitta fólk o.s.fr.; Ég er útkeyrð! Nú er fiffið að vera góð við sig sjálfa, hrósa fyrir nokkra labbitúra sem ég hef faktískt innt af fótum undanfarið (og hríðversnað við), leyfa sér að reykja nokkrar sígarettur inni og láta ekki fara í taugarnar á sér að sjá fram á að æfa jólalögin á þorra.

Ég skilaði meira að segja Auði hálflesinni í gær af því ég var ekki nógu frísk til að lesa hana með sæmilegri athygli. Veit að þetta er skammarlegt athæfi en hugsa til þess að betra sé að lesa svo góða bók af athygli og alúð þegar sá tími kemur og er viss um að höfundurinn fer ekki að erfa þetta við mig 😉 Sömuleiðis þarf ég að lesa Svo skal dansa aftur því ég hef algerlega gleymt henni …

frá bloggynjunni, sem er óendanlega þreytt alltaf! Þessir hektísku síðustu kennsludagar + prófatilbúningur eru ekki hollir fyrir hálfgeðveika manneskju; ég hef hreinlega ekki orku í þetta! Orkan fer öll í kennslustundir.

Ég gefst upp við að hugsa meira í dag (var að reyna að berja saman lokapróf) og fer þess í stað í að aflúsa skrárnar mínar af this.is þjóninum – ef allt gengur að óskum ættu allar myndir (í myndasöfnum og á bloggi) að birtast á ný.

hefðu farið á fund í morgun og jafnvel hlaupið upp fjall eftir fundinn … a.m.k. farið með sínum ektamaka í labbitúr út á Elínarhöfða eða setið veltilhafðar við hannyrðir á þessum Drottinsdegi.

Sú sem þetta bloggar hefur hins vegar hangið í bælinu um helgina, tókst að ljúka morgunsturtu núna rétt fyrir kvöldmat og prjónar hafa legið óbættir hjá garði (ef hægt er að taka svoleiðis til orða um prjóna). Mér er einnig óþægilega ljóst að það þyrfti að þvo gluggana og örugglega að setja í vél.

Hið eina sem færist plúsmegin er að mér tókst að opna kassann utan af fína nano-spilaranum (sem er afrek fyrir mig því barnalæsingar standa mér mjög fyrir þrifum og almennt er ég ekki góð í að opna hluti) – logga mig inn á rétta síðu og setja upp forrit á tölvu og spilara svo hann sé brúklegur. Í leiðinni lærði ég að taka vídjó með honum og á nú 15 sekúndna myndband af mínum manni hlustandi á gríska tónlist í sinni tölvu.

Nanó-inn saug upp alla tónlist af tölvunni minni og ég sá að einhver músík tilheyrandi unglingum heimilisins þá og nú hefur verið þarna, a.m.k. sé ég ekki aðra skýringu á því að á mínum litla nanó-spilara eru albúm með Metallicu, Guns and Roses og öðrum hryllingi af sama toga. Ég er ekki búin að læra að stroka út af spilaranu; það er næsta skref, ásamt því að finna útvarpsstöðvar (eða finna aðferðina til að setja inn útvarp).

Þeir sem gáfu mér spilarann af sínum höfðingsskap eru kannski óglaðir yfir notkunarleysi hans en fyrst var hann ekki til í landinu og svo fékk ég hann daginn áður en ég lagðist inn á geðdeild … svo hef ég ekki haft orku í að hugsa neitt flóknara en prjóna tvær saman eða slá upp á …

Skv. Sunnudagskrossgátunni er ég 3/5 geðfrísk en mér finnst sjálfri að það séu ýkjur og gruna sjálfa mig um að hafa svindlað á einhverjum orðum.

Unglingur heimilisins passar sig að segja við mig einu sinni á dag: “Hefðurðu nokkuð prófað að fara í góðan göngutúr?” til að ná mér aðeins upp úr doðanum (þessi setning virkar svipað og nett rafstuð á bloggynjuna).

Annað er ekki títt … nema ég lýsi ánægju yfir að fá börnin mín aftur, þ.e. nemendur; þetta er þannig fólk að það gerir mann soldið geðfrískan bara að sjá framan í það!

Ég fór í morgun upp í skóla, hitti mína forfallakennara og tók statusinn.  Sömuleiðis sýndi ég mig á kennarastofunni. Ótrúlega margir buðu mig velkomna aftur, sem yljaði náttúrlega og var til bóta því ég skalf eins og hundur allan morguninn áður en ég skrapp yfir götuna. Skjálftinn tengist kennarahópnum ekki baun, hann kemur ósjálfrátt við tilhugsunina um að hitta fleiri en 10 manns í einu og að þurfa að tala í meir en þremur málsgreinum í einu.

Á morgun hitti ég mína litlu góðu nemendur og hlakka til en kvíði svolítið fyrir því að fá sterk kvíðaeinkenni … þetta er undarleg málsgrein – eiginlega um einhvers konar kvíða-kvíða.

Annars er ég svo þreytt að ég meika varla að slá þetta á lyklaborðið – samt er ég búin að sofa 2 klst nú um miðjan daginn. Ég endist örugglega ekki til að horfa á Taggart á DR úr því Danir hafa svissað yfir í vetrartíma … þáttur sem endar um 11 í kvöld er kominn langt fram yfir háttatímann minn.

Ég var formlega útskrifuð af geðdeild í dag. (Sem betur fer er manni sagt að maður sé velkominn aftur, sem er virkilega sætt boð, en ég vona að ég þurfi ekki að þiggja það.)

Ég má byrja að vinna á fimmtudaginn. Vona að næstu tveir dagar gangi sæmilega hjá mér, heima á minni einkageðdeild. Ég er a.m.k. ákveðin í að passa mig sem mest og gera sem minnst – hef lítinn áhuga á að versna á ný!

Of þreytt til að skrifa meir …

Ég fékk langt helgarfrí og er komin upp á Skaga. Þetta er líka prófsteinn á hversu vel ég þrífst utan stofnunar. Ég er voðalega þreytt!

paa Galehuset! Í gær var ég nokkurn veginn OK, fannst veður fagurt og fór í langan löbbutúr. Í dag seig allt aftur í sama farið. Má segja að frá því laust eftir hádegi sé ég fötluð, fatlaðri eftir því sem líður á daginn og á kvöldin orðin að múmíu. Að sjálfsögðu leik ég Pollýönnu eftir bestu getu.

Það verður gott þegar þessi dýfa lætur undan síga og ég kemst aftur í hóp lifenda.

Ég er afar hrygg yfir þeim sorglegu fréttum sem berast úr mínum heimabæ en það er tæpast við hæfi að votta samúð á blogginu.

Það er auðvitað afskaplega gott að komast heim í frí; hér á heimilinu umgangast mínir karlmenn mig eins og ég sé prinsessan á bauninni! (Tek fram að þeir umgangast mig svo sem engin ósköp, allir hafa hér nóg að gera hver við sitt – en þessi litlu samskipti eru mjög meðvirk og mér að skapi. Sjálf er ég að reyna að venja mig af krónísku samviskubiti um að ég sé að bregðast sem móðir, eiginkona, kennari … jú neim itt!) Mér finnst best að allir eru eitthvað heimavið um þessa helgi, bæði stjörnulögfræðingurinn tilvonandi og yngri afkomandinn.

Nývöknuð er ég ég. Þá finn ég enn betur til þess hve ég hef ofreynt mig í gær. Sat við tölvuna mestallan daginn og þurfti heilmikið að hugsa og formúlera. Í gærkvöldi var ég eins og undin tuska og fór að sofa kl. 9, vaknaði svo við vekjaraklukku núna kl. 9, svo pilluátið yrði áfram rétt stillt. Ég má helst ekki leggja mig á daginn svo í gær fór ég í ljós og labbaði svo heim (soldill spotti) og settist svo aftur við tölvuna.  Ég er hryllilega þreytt þótt ég sé nývöknuð.

Það undarlega er að ég rúllaði upp Sunnudagskrossgátunni í gærkvöldi, á engri stund, en er hins vegar jafn ólæs og fyrr. Var að velta fyrir mér að lesa bókina hans Bjarna mágs, sem liggur í eldhúsinu, og veit að hver síða verður glæný fyrir mér og sennilega jafn glæný á morgun. Ég get sem sagt tengt en ekki munað. Venjulega hafa þessir hæfileikar farið saman hjá mér.

Ég er ekki búin að leggja niður fyrir mér daginn en það verða engin stórvirki unnin í dag; halda sér á floti með hausinn upp úr er aðalmarkmiðið.

Snemma kvölds fer ég aftur á 32 A og finnst gott að hugsa til þess að komast í það einfalda umhverfi. Það er ekki harðákveðið hvenær ég útskrifast, e.t.v. í næstu viku, en ég hef eiginlega ákveðið að hafa ekki mikla skoðun á því sjálf og leyfa öðrum að ráða.

Ég er komin í helgarleyfi heima hjá mér. Það gengur vonandi að óskum.  Allt í fínu sem komið er og ég hlakka til að fá almennilegan mat (Atli gefur systur sinni lítið eftir í eldhús-meistara-töktum).  Svo náði ég að knúsa Vífilinn minn milli Morfísæfinga og vinnu.

Vikan hefur verið mér afskaplega erfið. Að miklu leyti er það sjálfri mér að kenna; ég hef þurft að horfast í augu við ýmislegt sem er mér ekki að skapi, breyta kannski svolítið áherslum í lífi og starfi og láta af stjórn. Þetta veittist mér erfitt og ég var bæði með beibí-blús skap og missti mig í jarðálfa-takta.

Nú, undir vikulokin, lítur allt mun betur út. Skapið er að vísu eins og ég liggi á fæðingardeild en það má díla við það. Ég hef beðist afsökunar á því sem ég gerði á hlut annarra og á nú bara eftir að fyrirgefa sjálfri mér (sem er einmitt oft erfiðara). Það góða fólk í geðbatteríinu hefur vísað mér á nýja vegu og nýja möguleika og ég ætla að reyna eins og ég get að fara að hollráðum þess.

Ég fer aftur inn á deild 32 A á sunnudagseftirmiddaginn einhvern tíma, reikna ég með. Einhvern tíma í næstu viku verður ljóst hvort ný lyf og ný nálgun að helvítis þunglyndinu skili árangri. Útskriftin mín ræðst náttúrlega dálítið af því … ekki mikið gagn í að senda mig til vinnu ólæsa, óskrifandi og eiginlega doldið mikið grænmeti. (Ég held ég sé með AHCD, öðru nafni “hálfan SKALA”.  Þetta er enn óuppgötvaður geðsjúkdómur …) 

Nemendur mínir eru væntanlega í góðum höndum og ef einhverjir þeirra lesa bloggið mitt þá upplýsi ég hér með að ég er ekki enn hæf til að fara yfir ritgerðirnar ykkar 😉  Svo tók ég þá ákvörðun að vera ekki fésbókarvinur nemenda (það gætu orðið alls konar hagsmunaárekstrar út af því) svo ég neyðist til að ignórera og sparka út yndislegum úllígum (sorrí strákar!).

This.is svæðið mitt er allt í hakki svo allar myndir og myndasöfn eru óaðgengileg í augnablikinu. Þessu get ég ekki kippt í liðinn fyrr en ég er komin á rétt ról. Vefsíðurnar mínar ættu að virka, þökk sé mínum góða kerfisstjóra og eldra afriti. Aftur á móti þarf nauðsynlega að kemba vefina mína og uppfæra og það er svo sem ekkert áhlaupsverk.

Úr eldhúsinu leggur dýrlega gríska matarangan … svo ég hætti núna.