eyðir vondum tilfinningum!  Ekkert nýtist þunglyndum eins vel og þykk sæng og góðir koddar!

Ég hef sofið meira og minna síðan í gærmorgun. Er eitthvað rugluð (spyr manninn aftur og aftur að hinu sama) en líður mikið betur og reikna með að sunnudagslúrar klári dæmið, sem og mín góðu lyf. Það er frústrerandi að vera á byrjunarreit með lyfin en gengur bara betur næst … skulum við vona. Kannski spilar inn í að ég hef minnkað inntöku nikótíns um 50% með þeirri ákvörðun að hætta að reykja inni. (Á þriðja degi höfðu heimilismenn ekkert tekið eftir þessu svo útireykingar eru mest hafðar við sjálfrar mín vegna.)

Sem sagt: Ég skreiðist hægt og rólega upp úr þessari dýfu og lendi vonandi sem seinast í annarri slíkri.

(Ég sé mér hættir orðið til að stuðla bloggfærslutitlana … kannski er ég orðin nógu svartsýn til að verða nýrómantískt skáld?)

Í morgun vaknaði ég kl. 5.13. Það er í sjálfu sér ekki slæmt og hefur oft komið fyrir áður. Í morgun skalf ég hins vegar eins og hundur (af sundi dreginn) og lagaðist ekkert við þær góðu morguntöflur sem mér er gert að eta.

Um sjöleytið sat ég við tölvuna og reyndi að tala sjálfa mig til: “Geturðu ekki bara tekið eina extra töflu og mætt soldið sljó í skólann? Eða gáð hvort þú kemst ekki alla vega í föt og sjá svo til? Eða koma sér í föt og labba yfir götuna og kenna a.m.k. fyrri tímann?” (Þessari hugmynd var strax kastað því hafi maður tvíhóp er hryllingur þegar kennslan lendir á skjön og annar hópurinn er á undan / á eftir hinum.)  “Yrðirðu ekki ánægðari með sjálfa þig ef þú næðir að kenna þessa tvo tíma og svo máttu bara fara undir sæng og vera þar?” Og svo úrslitaráðið sem er eggjun: “Ertu virkilega það mikill aumingi að þú getir ekki kennt ef þú aðeins sígur niður í geðslagi???”

Því miður höfðu góðar ráðleggingar mínar ekkert að segja við sjálfa mig – og eggjuninni svaraði ég innan í mér: “Það er ekki til bóta að skamma mann ef manni líður virkilega illa!” (Ég tek skýrt fram að ég er ekki klofinn persónuleiki eða neitt þvíumlíkt þótt ég rísonneri við sjálfa mig stöku sinnum. Einu sinni setti ég það mál þannig upp: Hvaða ráð myndi ég gefa öðrum í sömu stöðu? og vandi mig svo á að gefa sjálfri mér þau sömu ráð.  Stundum virkar þetta trix prýðilega.)

Tilhugsunin um að labba yfir götuna í vinnuna var svipuð og það sem blasir við Lísu, á myndinni sem ég þjófstal af vefnum.

Niðurstaðan var sú að best væri fyrir mig að skríða uppí rúm og breiða sæng yfir höfuð og fara í kanínuleikinn (= ég lítil kanína í hlýrri og öruggri holu). Mér óx um of í augum að komast í föt og setja upp andlit og leika skörulegan og æðrulausan kennara í tvær kennslustundir; performans dagsins var Melkorka við lækinn í brekkunni á Höskuldsstöðum … 

Svo ég sendi nemendum tilkynningu og skrifstofu skólans og meldaði mig veik. Fór svo og tók aukapillu og fór að sofa. Síðan er ég búin að sofa nánast í allan dag.  Inn á milli hef ég verið svívirðilega góð við mig í sætindaáti og kruðeríisáti. Ofsvefn í dýfu virkar eins og strokleður og nær stundum að stroka út allar slæmu tilfinningarnar og skjálftann.

Spurningin er náttúrlega “Af hverju?” Af hverju hrundi ég allt í einu í dag, hafandi verið á mjög góðu róli frá skólabyrjun? Mér dettur í hug að eilítil minnkun á því lyfinu sem ákveðinn læknanemi taldi mig misnota mjög hafi kannski skekkt hið góða jafnvægi örlítið, sem hafi verið nóg til að kasta mér út í myrkur, þó ekki ystu. Eða að ég hafi kannski ofreynt mig í gær, við að reita arfa úr garðinum í einhverja klukkutíma? Svo virðist að yfirleitt megi ég ekki breyta útaf klausturlifnaðarháttum eða stundaskrá án þess að súpa af því seyðið eftir á.

Það er æskilegt að ná að minnka lyfið a tarna af því það getur valdið minnistruflunum. Og af minnistruflunum hef ég fengið nóg. Aftur á móti nota ég ekki það mikið af lyfinu núna að það sé ekki í himnalagi per se. (Og læknaneminn eflaust enn útí hafsauga.)

Það er líka æskilegt að ég hreyfi mig á hverjum degi en óæskilegt að gera um of af því.

Þetta eilífa “passa sig vel”-dæmi getur gert konu brjálaða!

Markmið helgarinnar er að læra að vaka fram undir miðnætti og reyna að sofa lengur á morgnana. Sem og byrja lyfjatröppun aftur frá byrjunarreit.

Ég reikna svo með að þeir sem ekki hafa reynt svipað á eigin skinni skilji lítið í þessari færslu.

Ég er svo stálheppin að mér tókst að svindla mér inn í áfanga sem kollegi minn kennir og heitir “Skrifað í skrefum” (eða öfugt).

Í dag var fyrsti vettvangstúrinn, frá FVA út í Innstavogsnes. Á leiðinni sagði kennarinn, Leó Jóhannesson, okkur frá fyrri tíð og fyrri búendum, allt aftur til landnáms. Mér þótti þetta mjög gaman því ég er soldið höll undir þjóðlegan fróðleik. En ekki hvað síst var þetta meinhollt fyrir mig og má ætla að minn góði læknir yrði ánægður með mig í dag, hafandi hreyft mig í meir en tvo tíma! 

Þessari færslu fylgja nokkrar myndir; sé smellt á litlu myndirnar koma stærri útgáfur í ljós. Sú sem hér er til vinstri sýnir allan hópinn mínus mig. Til hægri sést kennarinn, Leó, við listaverkið Elínarsæti, sem stendur við hið meinta Elínarsæti (þaðan sem Elín hafði þráðlaus samskipti við systur sína, Straumfjarðar-Höllu … en þær tvær voru einnegin systur Sæmundar fróða og væntanlega fjölkunnugar eins og hann).

Til að lífga upp á labbitúrinn fórum við fjögur (litla myndin sýnir göngufélaga mína) í mikla svaðilför yfir Garðaflóann en af því göngufélagarnir eiga að vinna verkefni úr ferðinni fer ég ekkert að segja frá afrekum okkar í smáatriðum; læt þess einungis getið að við vorum miklar hetjur að komast til byggða! Og nú vitum við af hverju þjóðleiðin lá með ströndinni en ekki yfir Garðaflóann 😉 Eini göngugarpurinn sem datt endilangur milli þúfna, í mýri, á leiðinni var ég – félagar mínir voru mun fótvissari. Spennan í þessari ferð var einkum fólgin í því að reyna að finna brú eða velta því fyrir sér hvort væri kannski engin brú …

Komið hefur í ljós að ég er lítið skárri en Einar frá Hermundarfelli þegar kemur að eigin minningum, svo ekki sé minnst á sorglega feila í frádrætti (ártölum og aldri) sem ég hef nú orðið uppvís að í Ættarsögunni Miklu!  Af veikum mætti hef ég reynt að benda ættingjum á þá staðreynd að villurnar kunni að verða metnar til fjár eftir því sem tímar líða, a.m.k. ef maður hefur sjaldgæf frímerki með t.d. röngum lit eða bullustimpli í huga. Ættingjar hafa nú ekki sýnt þessu mikinn skilning eða fagnað frímerkjadæmum. Svo ég sé ekki fram á annað en ég verði að gefa þessum fjórum eigendum svokölluð “errata” í jólagjöf, þ.e.a.s. límmiða með klausum í Georgia-letri í 8, 10, 12 og 14 punktum, svo þeir geti límt snyrtilega leiðréttingar inn í bókina sína fínu. Hvernig líst ykkur bókaeigendum á það?

Til hægri sést rígmontinn höfundurinn, ekki búin að gera sér ljóst hvursu mannleg hún er …

 Sem betur fer veit ég ekki enn um neina villu í Ættarsögunni smærri, sem er einhvers staðar á leið til landsins / mín. Meira að segja upplýsingar um upphaf verslunar á Raufarhöfn eru tékkaðar í bak og fyrir og kórréttar! (Í stað þess að trúa heitnum blaðamanni Þjóðviljans, sem fór hugsanlega eitthvað frjálslega með staðreyndir … ég verð samt að játa að ég hugsa með mér: “Og hverjum er ekki sama?” en svoleiðis hugsanir bera vott um grimmt og guðlaust viðhorf til hagsögu og alveg sérstaklega síldarsögu landsins!)

Þetta er samt ekkert í líkingu við fyrri lífsreynslu: Þá ég var ung, ógeðveik (altént ekki greind) og ofvirk í skólastarfi tók ég m.a. að mér að ritstýra blaði Fjölbrautaskólans á Akranesi (?), Innsýn,  sem senda skyldi á hvert heimili í Vesturlandsfjórðungi. Í þá daga lágu umbrotsforrit ekki á lausu og ég klippti og límdi og mældi með reglustiku hvernig allt efnið skyldi verða, auk þess náttúrlega að skrifa drjúgan hluta þess og snúa upp á handleggi á öðru fólki til að fá eitthvað frá því! Skólameistari fékk svo síðustu “próförk” og gerði örfáar tillögur til breytinga … man ekki hvort hann fékk allar myndir með … nema þegar blaðið kemur í mörg þúsund eintökum úr prentun er mynd á forsíðu, fyrir neðan segir að þetta séu nemendur í vélavarðanámi í Ólafsvík … og helvítis myndin var tekin á Hellissandi!  Stjórnendur og heimamenn supu hveljur og fullvissuðu mig um að þetta væru ófyrirgefanleg mistök! (Svona álíka og að kalla Hveragerði Þorlákshöfn eða eitthvað svoleiðis!) Í einum grænum prentaði prentsmiðjan út fleiri þúsund límmiða í örmjóum ræmum sem þöktu akkúrat myndatextann og sögðu nemendur standa í einhverjum garði á Hellissandi og svo eyddi ég 12 tímum í striklotu  í að líma og líma og líma … vöðvagigtin hvarf ekki fyrr en haustið eftir. Mér er einnig í fersku minni hvað húsvarðarfjölskyldan (þáverandi) var almennileg að taka ein þúsund eintök með sér heim því Júróvissjón var um kvöldið og þau sögðu að krakkarnir hefðu nú bara gaman af því að sitja með foreldrum sínum fyrir framan sjónvarpið og líma; Einstaklega jákvætt fólk þá og nú!

(Myndin að ofan lýsir bloggynju meðan hún var enn perfeksjónisti og ekki búin að átta sig á öllum gildrum stafsetningar og heimsins og svoleiðis.)

Það sem ég lærði af þessu var að treysta mér aldrei til fulls og að nágrannakrytur á Snæfellsnesi væru ekki til að hafa í flimtingum! Sem betur fer er Nesið löngu gengið úr samstarfi við okkur og rekur sinn eigin framhaldsskóla.  

Bilíf mí: Ég hef kynnst errata áður!  Þess vegna var verulega sniðugt af mér að gefa ÆM einungis út í 5 eintökum, ef skyldi þurfa að líma.

Ég reikna með að kúgaðir áskrifendur að verkinu séu svo fjúkandi yfir röngum nöfnum aukapersóna að það skýra hina algeru þögn frá þeim. Gerið ykkur engar vonir: Þið fáið ekki endurgreitt!

— 

Við unglingurinn fórum í berjamó í gær, örsnöggan, í hávaðaroki, og tíndum það lítið að það kláraðist í kvöldmatnum. (Venjulega hefur helmingi berjanna verið hent, fyrir rest.) Svo ég sé nú  alveg heiðarleg þá tókst þetta með því að leggja ríkulega með mér í bensínpeningum en ekki af því unglingurinn héldi að það væri svo gaman að fara með mömmu gömlu í berjamó … 

—

Loks er að geta þess að ég hef hugsað um gildi sumarskólavinnu í mínu fagi og sé nú að auðvitað á að setja Sturlungu fyrir í maí og byrja á að prófa úr henni, í ÍSL 103 t.d., fyrstu vikuna í september. Þessir unglingar lesa hvort sem alltof lítið og svona kennsluaðferð yrði þá einnig til að kennarinn læsi Sturlungu, því þótt miðaldra kennslukonan hafi tvö meistarapróf í íslensku  – og reyndar fimm háskólagráður ef allt er talið 😉 þá hefur hún ekki lesið þessa þekktu  morðsögu ennþá! 

En sé Sturlunga mæld til fjár er hún léttvæg: Námskeiðið Facebook fyrir byrjendur, hjá Endurmenntun HÍ, kostar 15.500 kr. (6 klst. langt) en Leiðarvísir að Sturlungu kostar ekki nema 9.800 og er þó jafnlangt. (Sjá bæklinginn Menning, sjálfsrækt og tungumál, útg. Endurmenntun Háskóla Íslands, haustið 2009.) Af þessu má sjá hve Facebook er miklu mikilvægari og merkilegri bók en Sturlunga enda geymir hún oft miklu fleiri persónur og verður þá að sama skapi flóknari! Samt stefni ég leynt og ljóst að því að verða vinafæsti einstaklingurinn á Facebook því mér leiðist þetta kjaftæði svo hroðalega – ætli ég sé ekki gömul hoggin sál!

—

Vefurinn er með eindæmum svifaseinn í augnablikinu: Ég held að nú hafi WWW þófnað!

P.s. Takk Vilborg! 😉

Ég hef byrjað æfingar á mitt pjanóforte undanfarna daga eftir að hafa fengið staðfest að maðurinn á efri hæðinni vinnur aldrei á næturvöktum. Eins og alltaf er ákaflega frústrerandi að fatta hve miklu maður týnir niður á nokkrum mánuðum en ég reyni að vera bjartsýn á að þessi tónverk pikki ég aftur upp innan tíðar og gleðst einnig yfir að hafa nýlega nagað neglurnar upp í kviku því það gerir pjanófortespil miklu auðveldara (en er að sama skapi ókvenlegra að sjá).

Eitt af því sem ég ákvað að æfa er Söngur Sólveigar, í þokkalegri útsetningu. Ekki fylgir textinn en mig minnir að hann sé  nokkurn veginn svona: Kanskje vil der gaa baade vinter og vaar / og neste sommer med og det hele aar o.s.fr. … þangað til hún sæi útrásarvíkinginn Pétur Gaut á ný. Minnir mig að þessi þolinmæði Sólveigar hafi verið fyrir bí og útrásarvíkingurinn aldrei skilað sér úr höllu Dofrans eða hvar hann var nú að þvælast. (Myndin vinstra megin krækir í flennistóra útgáfu hafi menn áhuga á að sjá stilltu góðu þolinmóðu stúlkuna Sólveigu og töffarann Pétur Gaut með útrásarvíkingalokka. Sú til hægri krækir í Söng Sólveigar á YouTube).

En nú er ég farin að prjóna!

Ein mynd segir meira en þúsund orð og tvær myndir ættu því að vera á við tvö þúsund orða færslu …  Litlu myndirnar krækja í aðrar flennistórar af rígmontnum höfundi!

Þetta prjódjekt er meir en 10+, mælt í lopapeysum!  Að sjálfsögðu er gripurinn ekki ókeypis en skipaðir áskrifendur fá kostnaðaryfirlit og rukkun í tölvupósti. Svo reikna ég með því að þá áskrifandi er orðinn áttræður safni hann öllum sínum afkomendum saman og tilkynni hvaða uppáhaldserfingi fái Ættarsöguna miklu …

Ættarsagan smærri verður helmingi ódýrari en hún verður ekki í eins flottu broti og bandi og þessi stóra. (Markhópurinn hennar er sennilega með lægri tekjur en markhópur Ættarsögunnar miklu.)

Eiginlega ætti ég að halda námskeið í hvernig maður snuðrar á vef og hvernig hægt er setja saman flott ættarrit, í ýmsu formi.

Rögnu bók fer í póst á morgun – reynt verður að koma hinum til skila í vikulok – um ákv. ráðuneyti þar sem fólk hefur tíma til að taka á móti pökkum til dreifingar.

Við í framhaldsskólunum brúkum blessunarlega ekki stimpilklukku. Hins vegar erum við kennararnir nokkurs konar gangandi lifandi stimpilklukkur því við stimplum viðveru (eða fjarveru) nemenda í rafrænan kladda sem heitir Inna. Nú blasti við okkur kennurum ný Inna í gær, áreiðanlega eigum við einhverjum góðum ködlum í Mrn. að þakka þessa uppfærslu, og það sem mest hefur glatt mig, persónulega, er að svo virðist sem nú þurfi ég bara að vinna þriggja daga vinnuviku! Viðverulistinn, sem stimpilklukkan ég stimpla inn í, er nefnilega aðeins fyrir seinni hluta vikunnar, sjá mynd. Ég er ákaflega hlynnt þriggja daga vinnuviku og held ég geti jafnvel giskað á hvur var svona hupplegur að breyta þessu svona fyrir okkur kennarana … þúsund kossar til … X (góði maðurinn í ráðuneytinu á konu og gæti misskilist ef ég færi að nafngreina hann svona á opinberu bloggi)!

Svo ætlaði ég að blogga helling í viðbót en mér er svo illt í maganum að ég held ég leggist aftur útaf. Þessi magaveiki hefur versnað hægt og bítandi í nokkur ár og ég hafði mig loks í fyrsta skrefið, að panta tíma hjá heimilislækni, í dag. Vonandi finnst einföld ástæða sem er ekkert mál að lækna.

Næ þó að nefna frumburðurinn hefur linkað í myndir af sér hlaupandi, ljómandi huggulegar myndir og strákurinn ansi stæltur í svona spandex-brókum … sjá þessa og þessa (bloggið mitt á fleiri lesendur en fésbókin hans svo hann verður sjálfsagt þakklátur móður sinni fyrir auglýsinguna 😉

Enn eitt: Hef ástæðu til að ætla að ÆM (stóra útgáfan) sé komin til landsins! En ég á eftir að svara klassíska bréfinu frá tollinum um hvort megi opna pakkann til að leita að reikningi o.s.fr. … má kallast gott ef ég næ sendingunni út klónum tollsins fyrir helgi. Áskrifendur (sem ég ákvað reyndar sjálf hverjir væru) geta nú bráðum farið að kafa djúpt í buddur sínar!

Í fyrrakvöld bauð danska ríkissjónvarpið upp á myndina Blondinens Hævn sem Íslendingar þekkja betur undir titlinum Legally Blonde. Ég hef ábyggilega séð þessa mynd hátt í fimm sinnum en finnst hún alltaf jafngóð! (Sama gildir ekki um framhaldsmyndina því miður … en aðdáendur Reese Witherspoon ættu að reyna að hafa upp á meistaraverkinu The Election sem er um heldur grimmari skinku en í Blondinens Hævn – mæli með henni. Election-ljóskan er afbrigði af skinku, eiginlega “góða pabbastelpan-in-extreme”, þótt mig minni reyndar að hún alist upp hjá einstæðri móður, í myndinni. Ég held annars að svipurinn á Election-skinkunni segi allt sem segja þarf. )

Ljóskan í Legally Blonde sýnir óvænta hæfileika og reyndar kemur á daginn að yfirburða ljóskuþekking gerir henni kleift að vinna mál annarrar ljósku og rústa ræfils morðingjanum sem fór flatt á að vera með ljótt permanent ár eftir ár. Virðist sem æðsta boðorð þessarar erkiskinku sé að vera sæt (og bleik) hverju sem á gengur.

Fólk af minni kynslóð man ágætlega eftir erkitýpu ljóskunnar sem var Svínka (Miss Piggy) í Prúðuleikurunum. Erkitýpan er alltaf til en mismunandi eftir kynslóðum; má nefna Marilyn Monroe, Marlene Dietrich, Jean Harlow o.fl. o.fl. frá því hljóðið í kvikmyndum var fundið upp. (Fyrir þá tíma var skinkutýpan oft dökkhærð og máluð um augun eins og þvottabjörn.)

Sé leitað aftur í þjóðararfinn má nefna væluskjóður á borð við Helgu Þorsteinsdóttur á Borg eða Hrefnu Ásgeirsdóttur, konu Kjartans. Sú fyrrnefnda var gífurlega ljóshærð, hárið var “sem gull barið” og náði niður fyrir mitti, hin kann að hafa verið dökkhærð miðað við nafnið en er prúð og stillt eins og ljóska þeirra tíma.

Þessi ofurkvenlega týpa með leyndu hæfileikana þarf sumsé ekki endilega að vera ljóshærð! Þessi vegna er tegundarheiti nútímans, skinka, miklu betra en orðið ljóska. Skinka vísar líka á svo ljómandi skemmtilegan hátt til hennar Svínku, á gullaldarárum RÚVsins!

En athugum betur skinkuafbrigðið “prinsessan-hans-pabba-síns”, þ.e. undurþægu ljóskuna með mismunandi hárlit, a la Helga á Borg.

Í gærkvöldi horfuðum við hjónin á vídjó-ið Taken með Liam Neeson, sem staffið á vídjóleigunni sór að væri “geðveikislega spennandi”. Það reyndist rétt mat starfsfólks. Liam Neeson kálaði einn og sjálfur albönsku mafíunni í París og slatta af óbreyttum borgurum, sem voru á röngum stað á röngum tíma, án þess að blása úr nös. Þetta hefur maður sosum séð áður, í Bond-myndum. En ólíkt 007 var Liam þessi ekki að verja leyndarmál ríkisins eða koma í veg fyrir heimstyrjöld heldur einungis að bjarga litlu sætu skinkunni sinni; stúlkunni hans pabba síns! Stúlkukindin var með skinkutaktana á hreinu; hoppaði, gargaði og hvíaði eins og lítil meri í hestalátum en var samt pottþétt hrein mey, þótt’ún gengi með naflann beran! 

Meydómurinn reyndist líka hið dýrasta djásn og gerði stúlkuna gífurlega markaðshæfa meðal moldríkra útrásarvíkinga í París. Kapphlaup Liams snérist náttúrlega ekki bara um að ná litlu sætu pabbaskinkunni á lífi heldur einnig að ná henni óspjallaðri. Minnir albanska mafían óneitanlega á athæfi dusilmenna í Íslendingasögum sem taka upp á því, til að ná sér niðri á hetjunni, að “fífla” frændkonu hetjunnar og lækka hana þar með í verði! Yfirleitt leiðir þessi leiða hegðun til manndrápa og eftir að hafa séð Taken er ég ekkert hissa á því!

Þar sem setið er um kennara þessa dagana og reynt að hanka þá á málfari og stíl … og gera þeim enn einu sinni ljóst að kennsla er ekki starf heldur köllun sem menn eiga að uppfylla 24 tíma á sólarhring … get ég alls ekki nefnt konkret dæmi um skinkur í skólastofum. En ég fullvissa dygga lesendur mína að þær eru til, ekki ein eða tvær heldur stundum heilu skinkuhóparnir í sumum áföngum. Sem betur fer er sjaldgæft að pabbarnir grípi inn í þyki skinku kennari óvæginn í dómum (= vondur við sig) en er þó til í dæminu. Lukkulega eru feður á Skaga ekkert í líkingu við Liam Neeson!

Ég er spennt að komast að því hvernig Skinka haustsins 2009 verður klædd og hvernig hollingin er á týpunni þetta árið. Verður mittið upp við brjóst? Verður brjóstaskora? Hve síðar (eða stuttar) skulu leggings vera? O.s.fr.

Að lokum vil ég benda á öllu alvarlegri gerð af skinku, sem er smitaður einstaklingur af svínaflensu. Var einmitt að lesa í einhverju blaði um vesalings flugfarþega frá Majorku sem máttu sitja undir því þessa löngu leið að hóstandi útskriftahópar voru um alla vél!  Sem sagt “svínaflenskuskinkur”. Ef maður þekkir óvininn má betur verjast og því birti ég hér til vinstri mynd af svoleiðis skinku, sem getur verið af hvoru kyninu sem er og leynst hvarvetna í umhverfi manns, t.d. á vinnustöðum. Skilaboðin sem fylgja myndinni í aðvörunartölvupósti nútímans eru að ef einhver samstarfsmaðurinn lítur svona út skal senda hann heim áður en hann nær að smita!  Ég var að hugsa um að festa myndina upp á sérstaka svínaflensuauglýsingatöflu sem sett hefur verið upp við hlið kennarastofunnar en þar sem ég geri ráð fyrir að vera ekki í sérstöku uppáhaldi stjórnenda þessa dagana læt ég það eiga sig …

Ég hef svo mikið að gera við að vera til … og lesa og pikka inn ættargögn og vinna að ÆM og aðeins í garðinum o.s.fr. að ég lýsi yfir sumarfríi á blogginu. Sjáumst í haust.

Stórfjölskyldan verður að nota tölvupósthring til samskipta … munið að ég og Freyja stöndum utan fésbókar. Hlakka til að sjá ykkur á sunnudaginn kemur!

Harpa

Ég ákvað að slá inn bréfin sem ég fékk á Laugarvatni um síðustu helgi, þ.e. bréfin sem afi skrifaði sumar og haust 1946 til ömmu á spítalanum. Nú sé ég hvaðan blogggenin mín koma því honum tekst ótrúlega vel að skrifa skemmtileg bréf á fárra daga fresti þótt ekki gerist ýkja margt á Raufarhöfn, a.m.k. eftir að síldin lét sig hverfa (ég er komin fram í september í bréfasafninu). Sumt er óskýrt, t.d. get ég ekki lesið almennilega úr öllum gælunöfnum og þarf e.t.v aðstoð við það. Svo þurfti ég að fletta upp orðinu “flæsa” en skil hins vegar ágætlega “dulbeidd”, notað um kvíguna sem talin er kálflaus en af því ég skannaði bréfahrúguna veit ég að hún er með kálfi, hvað kemur í ljós svona í október.

Dyggir fjölskyldulesendur munu kunna að meta þessa klausu, frá 3/9 1946:

Krakkar voru í Lundi á skemtun á sunnudaginn og komu í Valþjófsstaði og heilsuðu Balda og Gunnu. Þau seigja Gunnu hafa stækkað mikið í sumar, hún sé orðin nærri eins há og Baldi, og vel feit. Baldi kvað vera ákaflega duglegur að tína ber, en Gunna heldur löt við það. Baldi sendi Frænda ber í bauk og hafði verið fljótur að tína það, enda kvað vera mikið af berjum í Núpasveit, en minna í Axarfirði.

Menn hafa greinilega haft soldið aðrar skoðanir á vexti barna á þessum tíma og nú. Ekki skrítið að mamma skammaðist sín seinna fyrir horgrindina sína elstu og hafði hana aldrei í stutterma bolum svo ekki sæjust beinin 🙂 Lukkulega hef ég lagast síðan, ekki hvað síst fyrir aukaverkanir lyfja … Mér hefur líka alltaf þótt leiðinlegt að tína ber í óhófi, man þegar ég var send með Árna og Lillu í einhvern tveggja daga maraþon-berjamó, sem krakki. Eiginlega finnst mér best að kaupa bara bláber frá Kanada, í Einarsbúð!