Þessi færsla er til að tilkynna að einkageðdeildin á Vallholtinu hefur opnað á ný. Í gær sló mér svo rækilega niður að ég man ekki til svo mikilla átaka, áður en botninum var náð. Ég er búin að grenja í meir en  sólarhring, get ekkert og ekki einu sinni tjáð mig almennilega munnlega, við heimspekinginn minn. Núna er dofinn að færast yfir … og kuldinn. Ef ég skríð upp í rúm og slaka aðeins á byrja ég að grenja. Ef ég reyni að hanga á löppum líður mér eins og ég sé áhorfandi að heiminum – ég er einhvers staðar í skuggaríki þar sem er kuldi og frost. Þetta ágæta sjúkdómseinkenni þunglyndis, að líða eins og maður sé frosinn og algerlega heillum horfinn, er að sumi leyti skárra en kvíða- og grátköstin. Svo er gott að vera verseruð í heljufræðum ásatrúarmanna.

Ég hef ekki hugsað mér að fara út í frekari smáatriði en tilkynni vinum, ættingjum og nemendum mínum að ég get ekki haft samskipti við fólk hvorki læf né í síma fyrr en einhvern tíma eftir helgi. Nemendur mínir fá forfallakennara til að fara yfir prófin en kannski gleðjast mín góðu börn eitthvað yfir því að ég var búin að búa prófin til áður en mér var varpað út í ystu myrkur nánast óforvarendis.  Þið verðið að spyrja aðra en mig hvernig þetta verður græjað.

Í fyrradag uppgötvaði ég að ég kann ekki að prjóna hæl á sokk. Í gær prentaði ég út alls konar imbaleiðbeiningar um sokkaprjón, af netinu. Spurning hvort ég nenni að rekja upp og reyni að fara eftir þeim leiðbeiningum undir fréttum RÚV í kvöld? Ég er búin að steinsofa í 3 klukkutíma svo það er alveg möguleiki á að ég skilji ritað mál og jafnvel leiðbeiningar. Á hinn bóginn vantar mig ekki beinlínis sokk …

Við maðurinn brugðum okkur til þurrabúðarinnar-handan-Flóans í dag. Ég hitti minn góða lækni og hitti svo góða stéttarfélagsforkólfa sem höfðu fundið út næs niðurstöður um veikindaréttinn minn.  Púff!  Í alvöru hafði ég nefnilega sotlar áhyggjur af því að verða að sjá fyrir mér næstu árin með lopapeysuprjóni (sem er ömurlegt fyrir manneskju sem ekki höndlar vel uppskriftir en er fín í eigin uppfinningum með prjóna og garn, svo ég hrósi sjálfri mér oggolítið). Svo var enn eitt erindi en það tengist jólagjöfum svo yfir því skal þagað.  Aftur á móti var eins gott að við sluppum snemma af stað heim, veðravítið Kjalarnes var með verra móti og er víst orðið nánast kolófært núna.

Á leiðinni til þurrabúðarinnar heyrði ég að bókin Enn meiri hamingja (eða einhver svoleiðis titill) hefði selst upp á fyrsta útgáfudegi (eða eitthvað). Ég hafði hlustað á Ásdísi Ólsen lýsa þessari bók á sunnudaginn og fræðum bakvið hana og Karl Ágúst þýðandi skaut inn einni og einni jákvæðri athugasemd (svona er að vakna kl. 6 á sunnudagsmorgni og prjóna við útvarpsniðinn …). Auðvitað óska ég þeim hjónum alls hins besta og vona að seljist sem flest eintök. En ég vil bara taka það skýrt fram við alla sem gefa mér jólagjafir að ég vil ekki sjá þessa bók (þótt ég sé oft pínu ekki-hamingjusöm)!  Handbækur í hamingju eru ekki alveg að gera sig í mínum huga, ekki frekar en verkleg sporavinna eða ofurást á meðvirknifræðum (þetta þrennt tengist síðan alveg ótrúlega mikið). Í prjónabókinni sem ég hef að láni eru meira að segja 7 prjónaspor (hamingjuspor með prjónaívafi) og svo lagt mikið upp úr árvekni og hugleiðslu við “ljúfan klið prjónanna” (ég lýg þessu ekki, ljósritaði meira að segja hluta af hugleiðslu- og öndunarprjónaæfingunum handa sálfræðingnum á deildinni góðu á Lans og fékk lagt í pósthólfið hans í dag).

Nei, ég hef ákveðið að prófa enn nýja leið í batafræðum (e.t.v. ekki að fullu uppfundna ennþá) sem er að leyfa að mér sé gefinn köttur í jólagjöf. Reyndar fæ ég kisuna fyrir jól og finn fyrir tilhlökkun; Tilfinningu sem ég var næstum búin að gleyma hvernig er! Ýmsar umræður hafa verið um nafn á dýrinu (nafngiftir Kattholtsfólks voru ekki fýsilegar) en þótt ég hafi verið komin á þá skoðun að nefna dýrið Freyju, einungis með kattagyðjuna í huga (!), eða Elísu því Elísa er soldið bröndótt nafn finnst mér … þá breyttist það allt í morgun því hinn jarðbundna heimspeking heimilisins dreymdi í nótt að köttur vitjaði nafns!  (Þetta gerðist í hvorugt skiptið með strákana okkar … enda maðurinn óhugnalega óberdreyminn og man oftast enga drauma. Stundum hefur mér dottið í hug að hann dreymi ekki – heldur sé í svefninum að “sanna” eitthvað, t.d. að tvær línur séu samsíða eða álíka “QED” sannanir. Tuldrið úr honum upp úr svefni bendir til þess.)  Nema nú er ljóst hvað kisan heitir. Henni er það að vísu ekki ljóst sjálfri enda önnum kafin í ormahreinsun, ófrjósemisaðgerð, sprautu gegn kattafári og guð-má-vita hvaða hremmingum öðrum. Auðvitað er nafnið leyndarmál þar til ég hef hvíslað því í eyra nafnberans!

Ég verð víst að nýta þennan geðhressa tíma minn núna til fleiri verka en málæðis á bloggi – þarf að ganga frá prófi og fara yfir próf og vinna svoleiðis hundleiðinleg verk sem vissulega eru best unnin milli 7 og 9 á morgnana.  En 3 klukkutímar af fastasvefni hafa greinilega skilað hellings bata! Ofursvefn er vanmetinn í þessum geðveikigeira, finnst mér.

Eins og ég hef einhvern tíma bloggað áður þá er varla tilviljun að þolinmæði og sjúklingur er nánast stafsett eins meðal engilsaxa! Og víst er að ég hef ekki nóga þolinmæði (eða æðruleysi) úr því mér er stöðugt sköffuð frekari æfing í slíku, þótt ég sé að verða vitlaus á þessu!

Mér batnar sumsé ekki neitt … vikur hafa liðið án batavottar og í gær setti eitt oggulítið smáatriði mig út af laginu allan seinnipartinn og kikkaði af stað kvíðakasti!

Minn besti vinur er Morfeus – ef ég gæti ekki sofið lungann af sólarhringnum veit ég ekki hvernig ég höndlaði alla þessa ofurlöngu klukkutíma sem leynast í einum sólarhring.

Planið í dag: Vaka núna lengur við að leysa sunnudagskrossgátu, leggja sig svo, reyna svo að byrja að semja próf, leggja sig kannski aftur?, prjóna sig í gegnum seinnipart dags og fyrripart kvölds og hlakka allan tímann svolítið til að geta bráðum farið aftur að sofa! Skv. eigin sunnudagskrossgátumælingum undanfarnar vikur er ekkert að vitsmunum mínum eða fattara. En svo leggst dökka skýið yfir og í verstu tilvikum er ég málstola.

Þeim sem blöskrar væl og víl á þessu bloggi er bent á að vera ekkert að lesa það, lesa frekar Gunnlaugs sögu eða Fóstbræðrasögu (eða Gerplu) í staðinn 😉

Þeir sem vilja stafsetja dyggð með einu g-i mega það fyrir mér.

Ef þess væri nokkur kostur væri ég í bælinu í dag. Þess er hins vegar ekki kostur og því hef ég brugðið yfir mig karlmennskugrímu sem myndi sæma hvaða Íslendingasöguhetju sem er (nema Agli því hann þurfti stundum að láta undan síga fyrir helv. þunglyndinu … en sennilega hafa þeir Þorgeir Hávarsson og Þormóður félagi hans aldrei þurft að lúffa og þar með tek ég mér þá til fyrirmyndar).

Taka 20 mínútur í einu í dag … það er aðferðin!

Í dag hef ég raulað margoft inní mér: Veröld fláa sýnir sig / sú mér spáir hörðu / flestöll stráin stinga mig / stór og smá á jörðu … og lundin hefur eilítið lést við slíkan harmagrát. Lagið er líka einstaklega trist.

Til frekari upplyftingar spilaði ég Ellen Kristjáns syngjandi sálma í mínum gamla mp3-spilara meðan ég fór yfir krossapróf (53 nem. x 25 spurningar, 5 möguleikar hver = > Kleppsvinna!) og raulaði með, gætti þess þó að hafa lokað inn í stofu, hvar maðurinn sat og lærði kennslu- og uppeldisfræði. “Ek em þrællinn þinn / þú ert Dróttinn minn…” og annað af sama tæi gerði þessa hraðvirku yfirferð enn hraðvirkari og sló vel á athyglisbrestinn! Enda leyfi ég stundum athyglisbrostnum nemendum að hafa æ-poddinn sinn tengdan í annað eyrað, meðan ég kenni. Af eigin reynslu veit ég að það slær á einbeitingarskort, jafnvel þótt ekki sé endilega barokk-taktur í tónlistinni (eins og þessi músík-kennslufræði boða að skuli vera).

Ég er enn hundveik en má eiga það að ég lít ekki út fyrir annað en að vera stálhress, a.m.k. í vinnunni. Háir hælar, kjóll og dinglumdangl gera kraftaverk, í morgun brúkaði ég meira að segja maskara, sem heyrir til undantekninga. “Feik itt till jú meik itt”!

(Minnir mig alltaf á frú Árland sem sagði eitthvað á þessa leið: “Ég er stúdent en það sér það enginn!”)

Þegar tekin var af mér sjúklingaskýrsla inni á deild 32 A fyrir rúmum mánuði síðan gaf hjúkrunarfræðingurinn í skyn að ég væri Rivotril-fíkill. Blessunarlega var ég sjóuð í því kjaftæði síðan ég kynntist ógleymanlegum læknanema í sumar, sem greindi mig óséða gegnum símtal 😉 Sú á Lans sagðist hafa “lært það í skólanum” að Rivotril mætti einungis nota í 3 vikur samfleytt. (Ég veit að alls konar vitleysa er kennd í skólum; sjálf kenni ég t.d. stundum að jörðin sé flöt og regnboginn brú upp í Ásgarð og þrjár nornir skapi mönnum örlög … eða að allt muni deyja og fölna nema orðstírinn … og fleiri svona dilluverk sem ég reikna með að sr. Eðvarð væri ekki fullkomlega sammála.  Svo ég er ekkert að rengja það að í hjúkrunardeild HÍ eða HA sé kennt að ekki megi nota Rivotril nema í 3 vikur. Það þýðir hins vegar ekki að fólk eigi að gleypa allt hrátt sem því er sagt í skóla.)

Jæja, aftur að bloggynju í viðtali: Sem skjöld dró ég fram rúmlega 20 ára reynslu í ónefndum samtökum, stofnun fjögurra kvennadeilda og einnar í útlöndum, veru í FBA, fundahöld á meðferðarstofnun, þekkingu á WfS o.s.fr. og stakk loks upp á því að læknirinn minn fengi að stjórna lyfjagjöf áfram. Við þessu komu ekki andmæli.

Það var það langt síðan ég lá inni á geðdeild síðast (og reyndar allar minningar þaðan týndar og tröllum gefnar) að ég var gjörsamlega blönk fyrstu dagana fyrir því massíva sporatrúboði sem rekið er á deildinni. Engir CODA-bæklingar eða annað 12-spora-dót dúkkuðu upp á mínu náttborði en sama er ekki að segja af allra annarra sjúklinga náttborðum. Þeim var sumum bent ansi ítarlega á Lausnina einu!

Þetta meðvirknitrúboð er rekið í hvíslingum en aftur á móti tala sjúklingar á deildinni saman (fátt annað til fagnaðar þar inni) og auðvitað fattar kona smám saman hvernig í pottinn er búið; að því að mér sýndist er málið að koma sem flestum inn í meðvirkniprógramm sem ekki eru þegar í einhverju 12 sporakerfinu fyrir.

Má ætla að þetta geri fólki eins og mér lítið ógagn enda kann ég sennilega meira en staffið á 32 A um 12 spor og sögu slíkra kerfa … fyrir svo utan það að vera verseruð í gamla tylftarkerfinu og kunna skil á stóru hundraði … sem ég er samt ekki viss um að tengist amrískum pælingum nema óbeint.  Aftur á móti er þess að gæta að sjúklingar eru sjúklingar og liggja ekki inni á deild að gamni sínu. Þessi deild er geðdeild og má því ætla að fólk hafi ekki fullkomna dómgreind eða sé algerlega með fúlle femm þarna inni. Og það er svo einfalt og ódýrt að segja veikri manneskju það að til sé sérsniðin lausn fyrir einmitt hana sem er t.d. CODA! (Eða Al-anon. Eða FBA … eða …)

Meðan 25% íslenskra karlmanna fara í fíknimeðferð einhvern tíma á aldrinum 20 – 50 ára (tölur SÁÁ), konurnar sækja líka æ stífar í meðferð, þá þarf ekkert kraftaverk til að telja manneskju trú um að úr því einhver henni nákominn sé fyllibytta eða fíkill sé manneskjan geðveik af meðvirkni sem fljótt verði skrúbbuð af með talibanskri 12-spora-vinnu! Alkóhólismi er það algengur á Íslandi að það væri hrein hending ef enginn alki fyndist í nánasta umhverfi sjúklings á geðdeild. Það að reka stífan meðvirknisamtakaáróður inni á geðdeild er aftur á móti til skammar! Eða hverjum þætti eðlilegt að beina sjúklingum almennt í Hjálpræðisherinn (af því Frelsisherir eru styrkjandi og góð hópvinna) eða kirkjukóra (ég hef ástæðu til að ætla að kirkjukór sé góð samkunda og samvera og hverjum manni sálarbót), með sérstakri áherslu á Gospel og Fíladelfíu?

 Mér er slétt sama hvers lags heilbrigðistarfsmenn halda þessu að sjúklingunum (náði hvort sem er aldrei almennilega hírarkíikinu eða “rangen” þarna inni – er t.d. enn ekki ljóst hvort sjúklingarnir eða útlenda ræstingarkonan verma botnsætið) … ég gerði hins vegar það sem í mínu valdi stóð til að bera til baka afbakaða sporafræðslu sem sumir samsjúklingarnir hlutu.  Ef giska helftin af staffinu hefur unnið sporavinnuna sína og upptendrast gífurlega gæti það skýrt furðulegan áróður eða lífsreglur sem lagðar eru stöku  sjúklingum. En að reka áfram veikt fólk, sem ekki hefur stjórn á eigin lífi af því það er veikt á geði, inn í samtök sem stundum stjórnast aðallega af vitleysingum þeim sem mest hafa sig í frammi (CODA minnir t.d. talsvert á Krossinn, hefur mér skilist af máli þeirra sem stunda annan hvorn félagsskapinn) er ekki annað en dramb og hroki meðvirkni-talibana! Hugarafl og Geðvernd og hvað þetta nú heitir allt ættu kannski að fara opna aðeins augun fyrir heilaþvottinum allt í kring?

Svo mætti líka spyrja hvort ég eigi nokkurn tímann afturkvæmt á geðdeild sjálf, eftir þessa færslu … Ljósi punkturinn er að ég er þó ekki mjög meðvirk í augnablikinu 😉

—

Í dag varð mér ljóst að ég er fárveik. Ég ætti í rauninni að leggjast aftur inn á geðdeild en hef illa tök á slíku og verð, með stökustu varúð, að fúnkera í vinnu a.m.k. út næstu viku. Þótt ég sjái varla á þessari stundu hvernig ég eigi að fara að því.

Ég hef svo lélega dómgreind að mig brast vit til að greina milli þess sem ég get breytt og þess sem ég get ekki breytt. Svo í einhverju bríaríi, sem engan veginn hæfir svo skynsamri manneskju, fór ég að trappa niður Rivotril-ið. Það virtist ganga vel í fyrstu en í morgun vaknaði ég hríðskjálfandi klukkan 5.30 … fór á fætur mest til að geta etið morgunskammtinn af téðu Rivotrili og fór að hræra saman í próf. Allt gekk þetta þolanlega fram undir hádegi en þá hrundi ég hér inn um dyrnar heima og fór að hágrenja. Reyndi að leggja mig en leið bara verr … þangað til ég horfðist í augu við að ég væri mikið veik og ætti að vera í bælinu og gera sem minnst. Og tók Rivotril en má eiga það að ég kenni hjúkkunni á 32 A þó ekki um – það að ná úr mér samviskubitinu yfir þessu ræfils lyfi er mitt eigið mál og ábyrgð.

—

Í dag las ég slatta um DAM og árvekni / gjörhygli og sá að ég er alltof veik til að leggja í svoleiðis meðferð núna – hún hentar mér sjálfsagt álíka illa og CODA hentar mikið veiku fólki. Sumar rannsóknirnar sem ég las um voru líka ansi dúbíus, t.d. þegar hópurinn með reynslu af hugleiðslu er yfir fertugt að meðaltali en samanburðarhópurinn með enga reynslu er tæplega 19 ára að meðaltali. Þetta var samt ekki talið skekkja niðurstöður að ráði!?

Sumsé er ég nógu mikið lasin til að einbeita mér að því að passa upp á mig, ég er svo úrvinda eftir þessa 75% kennslu að dag hvern næ ég ekki að lesa neitt mér til skemmtunar, spila á píanóið, hlusta á tónlist, taka þátt í prjónakvöldi, hitta fólk o.s.fr.; Ég er útkeyrð! Nú er fiffið að vera góð við sig sjálfa, hrósa fyrir nokkra labbitúra sem ég hef faktískt innt af fótum undanfarið (og hríðversnað við), leyfa sér að reykja nokkrar sígarettur inni og láta ekki fara í taugarnar á sér að sjá fram á að æfa jólalögin á þorra.

Ég skilaði meira að segja Auði hálflesinni í gær af því ég var ekki nógu frísk til að lesa hana með sæmilegri athygli. Veit að þetta er skammarlegt athæfi en hugsa til þess að betra sé að lesa svo góða bók af athygli og alúð þegar sá tími kemur og er viss um að höfundurinn fer ekki að erfa þetta við mig 😉 Sömuleiðis þarf ég að lesa Svo skal dansa aftur því ég hef algerlega gleymt henni …

frá bloggynjunni, sem er óendanlega þreytt alltaf! Þessir hektísku síðustu kennsludagar + prófatilbúningur eru ekki hollir fyrir hálfgeðveika manneskju; ég hef hreinlega ekki orku í þetta! Orkan fer öll í kennslustundir.

Ég gefst upp við að hugsa meira í dag (var að reyna að berja saman lokapróf) og fer þess í stað í að aflúsa skrárnar mínar af this.is þjóninum – ef allt gengur að óskum ættu allar myndir (í myndasöfnum og á bloggi) að birtast á ný.

hefðu farið á fund í morgun og jafnvel hlaupið upp fjall eftir fundinn … a.m.k. farið með sínum ektamaka í labbitúr út á Elínarhöfða eða setið veltilhafðar við hannyrðir á þessum Drottinsdegi.

Sú sem þetta bloggar hefur hins vegar hangið í bælinu um helgina, tókst að ljúka morgunsturtu núna rétt fyrir kvöldmat og prjónar hafa legið óbættir hjá garði (ef hægt er að taka svoleiðis til orða um prjóna). Mér er einnig óþægilega ljóst að það þyrfti að þvo gluggana og örugglega að setja í vél.

Hið eina sem færist plúsmegin er að mér tókst að opna kassann utan af fína nano-spilaranum (sem er afrek fyrir mig því barnalæsingar standa mér mjög fyrir þrifum og almennt er ég ekki góð í að opna hluti) – logga mig inn á rétta síðu og setja upp forrit á tölvu og spilara svo hann sé brúklegur. Í leiðinni lærði ég að taka vídjó með honum og á nú 15 sekúndna myndband af mínum manni hlustandi á gríska tónlist í sinni tölvu.

Nanó-inn saug upp alla tónlist af tölvunni minni og ég sá að einhver músík tilheyrandi unglingum heimilisins þá og nú hefur verið þarna, a.m.k. sé ég ekki aðra skýringu á því að á mínum litla nanó-spilara eru albúm með Metallicu, Guns and Roses og öðrum hryllingi af sama toga. Ég er ekki búin að læra að stroka út af spilaranu; það er næsta skref, ásamt því að finna útvarpsstöðvar (eða finna aðferðina til að setja inn útvarp).

Þeir sem gáfu mér spilarann af sínum höfðingsskap eru kannski óglaðir yfir notkunarleysi hans en fyrst var hann ekki til í landinu og svo fékk ég hann daginn áður en ég lagðist inn á geðdeild … svo hef ég ekki haft orku í að hugsa neitt flóknara en prjóna tvær saman eða slá upp á …

Skv. Sunnudagskrossgátunni er ég 3/5 geðfrísk en mér finnst sjálfri að það séu ýkjur og gruna sjálfa mig um að hafa svindlað á einhverjum orðum.

Unglingur heimilisins passar sig að segja við mig einu sinni á dag: “Hefðurðu nokkuð prófað að fara í góðan göngutúr?” til að ná mér aðeins upp úr doðanum (þessi setning virkar svipað og nett rafstuð á bloggynjuna).

Annað er ekki títt … nema ég lýsi ánægju yfir að fá börnin mín aftur, þ.e. nemendur; þetta er þannig fólk að það gerir mann soldið geðfrískan bara að sjá framan í það!

Ég fór í morgun upp í skóla, hitti mína forfallakennara og tók statusinn.  Sömuleiðis sýndi ég mig á kennarastofunni. Ótrúlega margir buðu mig velkomna aftur, sem yljaði náttúrlega og var til bóta því ég skalf eins og hundur allan morguninn áður en ég skrapp yfir götuna. Skjálftinn tengist kennarahópnum ekki baun, hann kemur ósjálfrátt við tilhugsunina um að hitta fleiri en 10 manns í einu og að þurfa að tala í meir en þremur málsgreinum í einu.

Á morgun hitti ég mína litlu góðu nemendur og hlakka til en kvíði svolítið fyrir því að fá sterk kvíðaeinkenni … þetta er undarleg málsgrein – eiginlega um einhvers konar kvíða-kvíða.

Annars er ég svo þreytt að ég meika varla að slá þetta á lyklaborðið – samt er ég búin að sofa 2 klst nú um miðjan daginn. Ég endist örugglega ekki til að horfa á Taggart á DR úr því Danir hafa svissað yfir í vetrartíma … þáttur sem endar um 11 í kvöld er kominn langt fram yfir háttatímann minn.