Af því ég hafði bannað fólki að gefa mér stóra pakka (sem næstum allir fóru eftir) og afþakkað alla skartgripi (er þó mjög ánægð með þennan eina sem ég fékk því hann er verulega spes og mun gera sig vel í kennslu!) … af þessum sökum fékk ég aðallega umslög í afmælisgjöf. Í dag tók ég svo á mig rögg og fór að versla fyrir eitthvað af innihaldi umslaganna. Hér er afraksturinn:

1. Keypti nýjan gemsa; bað manninn í búðinni um þann einfaldasta og ódýrasta því á þessu heimili hefur sýnt sig að dýrustu gemsarnir endast styst. Því miður tók ég óvart gjafakortið í Kringluna með mér og maðurinn í Omnis-búðinni á Skaganum hefði ekki þegið það svo ég lánaði sjálfri mér, af mínu debetkorti, upp í meinta eyðslu afmæliskorts.

2. Keypti diskinn með Sigríði Thorlacius og hef spilað einu sinni í gegn með “singalong” töktum. Lofar góðu.

Svo lagði ég mig …

Í eftirmiddaginn fór ég aftur af stað í innkaupaleiðangur og keypti nokkrar spjarir (aðallega á Vífil) á svokölluð “Outlet” (Útlátum eða Afrennsli) sem búðir á Skaga eru duglegar að halda í kreppunni. Það er ekki mér að kenna að þetta var svívirðilega ódýrt og hjó aðeins ogguskarð í gjafakortið frá kennurunum. Heldur ekki mér að kenna að einu sætu kjólarnir til sölu létu mig líta út eins og rúllupilsu og voru þar með úr sögunni! (Loðband í næstu búð tekur vart að nefna, það var nánast gefins.)

En kennararnir hafa þó splæst sæmilega duglega í snyrtivörur sem eru þyngdar sinnar virði; grammið af meiki miklu dýrara en grammið af eiturlyfjum á borð við Winston. Ég sé nefnilega fram á það að verandi orðin fimmtug þarf ég að fara að nota eitthvað haldbetra á andlitið en kalt vatn! Svo ég keypti sparsl fyrir konur til að gera andlit slétt og samlitt. (Sé núna að mig vantar þá væntanlega kinnalit eða eitthvað til að gera fésið mislitt á ný, ofaní sparslið …). Og nýjan ælæner af því sá sem ég keypti fyrir um áratug var einfaldlega að klárast! 

Reyndar eyddi ég líka af gjafakorti kennaranna í magalyf sem eiga að virka á svona sætan og huggulegan maga (innanverðan) sem magadoktorinn sagði mér. Orðrétt sagði hann (og ég fékk í hnén!): “Þú ert jafn falleg að innan sem utan”. VÁ!!!  Við ræddum þetta aðeins á kennarastofunni, konurnar, og öllum fannst þetta sætt og læknirinn mikill kavalér. Allar voru líka á því að þær myndu kýla þann kvensjúkdómalækni kaldan sem léti svonalagað út úr sér. Þannig að svona gullhamrar geta verið beggja handa járn …

Maskara er ég tiltölulega nýbúin að kaupa en hef hins vegar voða lítið notað hann því gallinn við allt svona sparsl og lit er að þessu þarf að ná aftur af sér áður en maður fer að sofa. Og það er vesen! Meira segja þótt maður eigi einhvers konar hreinsikrem.

Nú hefur allt í einu dottið í manninn (háskólanemann sem lærir 18 tíma á sólarhring) að fara að þrífa! Ég á að mæta í nudd eftir hálftíma og kemur ekki til greina að ég taki upp tusku núna!

Í dag sátum við starfsmenn FVA svo lélegt námskeið að það er óumblogganlegt!

Þetta er stutt færsla. Langa færslan um orðafátækt ungs fólks bíður betri tíma. Sömuleiðis rökstuddar staðhæfingar um að sé texti mikið lengri en einn lítill skjár á farsíma sé sá texti of erfiður til að lesa hann.  Mun enn á ný verða rifjuð upp kenning Heimis Pálssonar um homo loquens og homo laborans. En þetta issjú bíður sumsé. 

Ég hafði einnig hugsað mér að skrifa langt kaldhæðnislegt mál, með tilvitnunum í Bjart í Sumarhúsum, um þann árvissa sið gangnamanna að drekkja rollunum sem þeir hafa sótt upp á fjall (með harðfylgi, heyrist manni). En nú nenni ég því ómögulega – þeir drekktu bara 40 ám í ár og hvað eru 40 rollur milli vina? Samt legg ég til námskeið fyrir verðandi gangnamenn þar sem þeir prófa m.a. sjálfir að synda smáspöl klæddir  10 lopapeysum hverri yfir annarri. Þannig gætu þeir skilið sínar vesalings kindur eilítið betri skilningi, held ég.

Ætli maður fái hærra verð út úr tryggingum per drukknaða rollu en per slátraða rollu?

Á morgun fer ég í magaspeglun. Í bæklingnum sem maður fær fyrirfram stendur að þetta sé ekkert mál. Ég hef nú heyrt a.m.k. tvennar sögur farandi af því! Svo ég er eðlilega skjálfhent og kvíðafull núna en verð væntanlega pollróleg á morgun. Hyggst þó þiggja hvaðeina þríhyrningsmerkt sem boðið verður upp á!

Af hverju má ekki reykja í 8 klst fyrir magaspeglun? Ekki reyki ég með maganum og lítil hætta á að hann fyllist af reyk, er það ekki?

Fyrirsögnin er sérstaklega stafsett fyrir kverúlanta sem pirrast yfir því sem annað fólk skrifar og einnegin hvernig annað fólk skrifar 😉

Í gær var sumsé haldið upp á afmælið mitt í faðmi fjölskyldanna (minnar og tengda-).  Þetta er nú þó nokkur fjöldi sé allt talið! Sem afmælis”barn” þurfti ég ekki að gera nokkurn skapaðan hlut, hvað þá dýfa hendi í kalt vatn eða sjá um veitingar, einna helst að vera almennileg við gestina. Drengbarnið, sem ég verð að fara að kalla eitthvað annað því nú er þetta drengbarn orðið hæst heimilisfólks, blés upp nokkrar blöðrur en gerði lítið annað en frumburðurinn og maðurinn stóðu í ströngu. (Frumburðurinn er með rosasterk lungu eftir öll sín miklu hlaup svo hann var blöðrumeistarinn enda voru þessar blöðrur með afbrigðum stífar!)

Þeir feðgar grilluðu og grilluðu glás af souvlaki-pinnum, með kjúklingi eða fiski eftir því hvað fólk lysti að láta í sig … inni á borðum var svo risabaunasalat, kartöflusalat, tzatziki o.fl. Pulsur voru og hafðar, fyrir yngstu kynslóðina.

Mesta furða hvað tókst að þjappa mannskapnum í sæti, miðað við gólfpláss og stólaeign, og ég held að fólki hafi bara þótt þetta ágætis brönsj og sammenkomst.

Ég fékk margar afar glæsilegar gjafir, sem ég er ekkert að telja hér upp. Þó má nefna að ég varð gjörsamlega paff yfir einum pakkanum! Mamma færði mér nefnilega peysuföt og upphlut ömmu og sagði að þetta skyldi ég erfa (enda er ég sú systranna sem kemst helst í þetta – sorrí Ragna og Freyja!). Þetta kom mér fullkomlega á óvart og ég er feikilega glöð og ánægð að eignast þennan fjársjóð (og mun lána í ættinni ef þarf).   Við vorum lengi í gærkvöldi að skoða gersemarnar, stokkabeltið, millurnar, pilsið … jú neim itt.  Meira að segja hárnet og hanskar fylgja. Manninum tókst að klæða mig í upphlutinn og ég sá að ekki mundi veita af stúlku í að klæða mig í svona flókin föt. Maðurinn vill líka endilega að ég mæti í dressinu í vinnuna á morgun, t.d. í peysufötunum, með stífað brjóst og orkeraðar ermar … en ég held að krakkaskinnin yrðu kannski hrædd að sjá mig svo svartklædda, auk þess sem ég er ekki enn búin að fatta hvernig mér tekst að láta skotthúfuna tolla ef hreyfir vind eða ef ég hreyfi mig. En í dag hef ég stúderað nøje vefsíðuna buningurinn.is og hyggst leita mér fyllri upplýsinga um leið og ég kemst á almennilegt bókasafn!

Ætli ég verði ekki að fara að stunda messur til að hafa tækifæri til að klæðast þessu dýrindi? Vinnustaður minn er óþjóðbúningavænn með öllu þessum stigum upp og niður, sem helst þarf að hlaupa til að ná á réttum tíma í kennslustund. Ég hafði hugsað mér að reyna kannski aftur við línudans í vetur (ef heilsan leyfir) og það er alveg öruggt að peysuföt gera sig ekki í þeirri dansmennt. Ætti ég að reyna að starta vikivakaklúbbi og æfa ágiskaða endurgerða þjóðdansa?  Best að nefna þetta við íslenskudeildina.

Frumburðurinn lagði sig í líma í morgun við að læra á rosaflottu kaffivélina sem mér var gefin og mun framleiða expresso, latte, macchiato, cappuchino og så videre næstu árin skulum við vona. Mér fannst þetta reyndar doldið flókin vél og eiginlega veitti mér ekki af annarri stúlku í að hella upp á, á morgnana. Drengbarnið var að læra á gripinn áðan og ég get þá a.m.k. þóst ekki kunna á vélina þegar hann er heima svo einhver helli upp á handa mér.

Ég er uppi á röngum tíma og hefði þurft að fæðast meir en öld fyrr og vera af því standi sem gat haldið hjú í öll leiðinleg verk (beisiklí allt nema útsaum)  Eitt stykki hjú í kennslu (sem færi yfir verkefni o.þ.h.) væri líka vel þegið.

Titillinn vísar að sjálfsögðu til nemenda minna! Þeir eru eins og hugur manns; hlýtur að vera einstakur árgangur í nýnemauppskeru haustsins!  Þessir krakkar mæta vel, sýna áhuga, vinna eftir getu og eru með á nótunum í kennslustundum, sem er einmitt risakostur í augum kennara. (Átt er við að ekki þurfi að svara spurningunni: “Í hvaða kafla erum við?” oftar en kannski tvisvar í kennslustund.)

Af því blessaðir unglingarnir haga sér svona vel þá hefur mér tekist að mæta til vinnu, hef mætt alla daga vikunnar og stóla á morgundaginn líka. Af því ég er svo þunglynd og langt niðri núna úða ég í mig pillum við skjálftanum og leik síðan glaðbeittan kennara í performans dagsins; hegg mann og annan eins og fullkomlega geðfrísk manneskja.

Í frímínútum leik ég glaðbeittan kennara í frímínútum.  Guði sé lof fyrir leikarahæfileika í genunum, ég segi ekki annað!

Helstu trixin sem ég brúka annars eru “einn dagur í einu”, “með hægðinni hefst það” og “feik itt till jú meik itt”.  Þetta síðasttalda útheimtir að taka til dress á kvöldin og reyna að líta vel út í vinnunni – útlitið eitt dregur langt ef sálin er lítil og smá. Á morgun ætla ég að vera á hælum!

Svo eru það litlu hlutirnir: Ég raða samviskusamlega niður plúsum og mínusum og passa að hafa mínusana ekki of marga. Í dag get ég plúsað við að hafa straujað (enda þarf ekki heilabú í það); hafa prjónað 3 umferðir; hafa spilað Söng Sólveigar tvisvar í gegn og hafa reykt sæmilega vel. Ég hef nefnilega áhyggjur af því að nú reyki ég of lítið, eftir að ég tók upp á að reykja úti, og heilinn sakni síns rúss og niktótínþéttni í blóði sé fulllág.

Helsta áhyggjuefnið framundan er hvernig mér tekst að komast gegnum afmælið mitt, sem ég held upp á á laugardaginn. Hugsanlega verður mér eitthvað farið að batna, mér finnst einhver smábati í dag, hugsanlega verð ég að poppa pillunum eins og óhamingjusöm amrísk húsmóðir í úthverfi … Ég hef haft samband við minn góða lækni og er ekki frá því að það eitt hafi aðeins lyft þokunni svörtu – aftur á móti kunni hann engin töfraráð (ég bjóst hvort sem er ekki við því) og mælti einungis með hærri pilluskömmum. Sem ég er lítið upprifin yfir og vil forðast. En … pillur, massi af winston (sem allir vita að er ógislega óhollt – þessu bæti ég við til að pota ekki í hann Þorgrím og hina postulana) og þokkalegt dress ætti að koma mér gegnum daginn.

Þótt velmeinandi alþýðukonur veifi framan í mann gagnslausum ráðum, frá jurtaseyðum og hvannarót upp í miðlaheimsóknir og heilunaryfirlagningar þá veit ég ósköp vel að heilinn er ekkert spes heldur gengur fyrir efnaskiptum og það eina sem virkar á hann er að fá helv. efnaskiptin í lag, með pillum eða stuði.  

Svo ég ljúki færslunni í hring: Bestu tímar dagsins eru á morgnana, frá svona kl. 6, þegar ég vakna, og framundir hádegi, meðan ég er að kenna. Það er ofboðsleg hvíld fólgin í því að þurfa að hafa auga á hverjum fingri og sinna hressum og jákvæðum unglingum!  Það eina sem ég hef undan þeim að kvarta er að enn og aftur kemur upp sami vandinn við að fá þessi börn til að trúa á drauga! Nútíma hryllingssaga gengur ágætlega í einum áfanganum en Laxdælunemendur eru hroðalega raunsætt fólk sem sættir sig ekki við smávegis andsetningu og almennan íslenskan draugagang!  Hugsanlega get ég kennt draugakafla með slökkt ljós og blaktandi kertaloga, þegar lengra líður á önnina. Það ætti að hjálpa ef maður hefur hljóðeffekta með.

Enn og aftur fæ ég að heyra frá fólki sem telur að kennarar séu í djobbinu allan sólarhringinn og séu nemendum sínum einhver rosasterk fyrirmynd!  Reyndar efast ég ekkert um að slíkir kennarar eru til; þeir kenna 6, 7 og 8 ára börnum, sem eru nógu saklaus til að halda að góða konan í skólanum sé líka góða konan utan skólans. Fljótlega upp úr 9 ára aldri átta börnin sig á að heimurinn er ekki svo saklaus og einfaldur og leggja þessa goðsögn á hilluna.

En foreldrar ganga hins vegar oft um með svona glýju í augum þótt krakkarnir séu löngu orðnir stórir og jafnvel fluttir að heiman. Ein svoleiðis mamma hefur heiðrað næstsíðustu færslu mína með kommentum þar sem sést að hún heldur í sína barnatrú. Móðirin segir: “Ég leit mjög upp til kennaranna minna þegar ég gekk í skóla og álít þá vera ákveðna fyrirmynd, alveg eins og aðrir sem vinna ábyrgðarfull störf. Þar að auki var okkur kennt í Kennaraháskólanum að við værum ákveðin fyrirmynd.”  Og ég ítreka að hún er alls ekki ein um þessa skoðun!

Ég leit ekki sérstaklega upp til kennara minna í skóla enda voru þeir allrahanda, allt frá því að hafa sómt sér vel í Heyrnleysingjaskólanum til þess að vera auðnulausar fyllibyttur. Inn á milli voru ágætis karlar (mín kynslóð var aðallega menntuð af körlum) en ekki neitt sem mann langaði til að líkjast. Í HÍ reyndi maður að velja kúrsa eftir kennurum eins og hægt var (og þess vegna er málfræðihluti minnar menntunar undarlega sundurlaus) og satt best að segja sá ég fáar fyrirmyndir þar, gekk t.d. ekki slefandi aðdáendum Júlíu Kristevu á hönd, hvað þá nýrýni. Í HÍ uppgötvaði ég reyndar, mér til furðu, hvað mörg skólasystkini mín höfðu lesið afskaplega lítið um ævina og voru þess vegna ginkeypt fyrir “bókinni”, “karlinum” eða “suðurameríska töfraraunsæinu”.

Fyrir tveimur árum fékk ég námsorflof og lauk 30 einingum á MA stigi í íslensku. Þá var ég aldeilis stálheppin með kennara og kúrsa, að einum kúrsi undanskildum. En nei, ég sá ekki role-model í þessum kennurum þótt góðir væru.

Eina skiptið sem ég stundaði nám í Kennó, 15 eininga diplómu nám á meistarastigi, lærði ég í þaula hvernig ekki skal kenna. Þessi reynsla var fín bólusetning gegn vonlausum kennsluháttum og algeru öngþveiti í skipulagningu.

Snúum okkur að mér sem kennara. Ég hef ekki nokkra trú á að nemendur mínir vilji hegða sér eins og ég, ganga í fötum eins og ég eða á annan hátt taka sér mig til fyrirmyndar. Ég er t.d. skínandi edrú alla daga og eins og alltaf kemur fram í fjölmiðlum öðru hvoru eru margir unglingar lítt hallir undir svoleiðis ástand. Ég segi mínum nemendum einhvern tíma á önninni að best sé að vera edrú og það sé hollt og fullorðinslegt að drekka kaffi (en ekki þetta eilífa kók sem þau sötra daga langa á göngunum). Ég veit ekki um einn einasta nemanda sem hefur farið eftir þessu.

Hvað varðar bloggið mitt eru afar fáir nemendur sem nenna að lesa svo langan og massívan texta, á fullorðinsmáli. Þessir krakkar hafa nóg með gsm-símann sinn, twitter, facebook, MSN og fleiri áreiti sem eru allt í kringum einn ungling. Þau komast ekki yfir langar bloggfærslur ofan á þetta og missa auk þess fljótt áhugann á mínum efnisflokkum. Það er helst að einhverjir sem eiga við geðræn vandamál að stríða lesi færslur mínar um slík vandamál og vonandi finna þeir einhverja samkennd eða huggun í þeim.

Ég held að unglingar hafi nákvæmlega jafnlítinn áhuga á kennaranum sínum og á bensíntittinum sem dælir á bílana þeirra, bókaverðinum sem hjálpar þeim að finna bækur eða eldhússtaffinu sem selur þeim hádegismat. Utan vinnustaðar og vinnutíma vekur þetta fólk ekki sérstaka athygli. 

Þess vegna leiðast mér afar mikið svona “jedúddamía” komment frá miðaldra konum … hef þó að mestu verið laus við þau eftir að hafa afskrifað leðjuslaginn á er.is (Barnalandi).

Ég legg nú til, sem málamyndagjörning, að tollverðir taki sig á og verði fyrirmynd okkar hinna 24 stundir á sólarhring. Sama gildir um UPS stúlkur. Og hér komum við að tíðindum ársins: Pakkinn minn skilaði sér áðan! Þurfti ekki nema eitt dónalegt símtal og smávegis fræðslu (til hugsanlegra viðskiptavina) og vúuuppps: Pakkinn í hús. Auðvitað var hann kirfilega merktur nafni og heimilisfangi mínu svo “stúlkan í mat” sem hlýtur að heita Fríða María Sigurðardóttir, hefði getað stungið miða í umslag til mín í stað þess að leyfa honum að úldna í 12 daga í Keflavík, ekki hvað síst miðað við að UPS-þjónusta felur í sér að pakkann á að bera út um leið og flugvélin er lent. (Við erum sumsé ekki að tala um skipapóst í þessu sambandi).

Innihald pakkans var enn glæsilegra en ég þorði að vona.  Megi viðtakendur vera sama sinnis.

P.s. Hvað varðar heilsufar mitt er allt við það sama. Ég hangi uppi og kenni á sjálfstýringunni. Það gengur svo sem prýðilega. Svo er náttúrlega svolítið peppandi að rusla upp einni færslu á dag, maður er þá að hugsa um annað þessa tíu mínútur – korter sem ritstörfin taka 😉 Aftur á móti gengur hægar með krónuprjónaða sjalið – ég er stundum of veik til að einbeita mér að einföldustu stykkjum á kvöldin.

Það sem símtölin og bloggfærslan í gær hafa áorkað er sko ekkert smáræði; Þetta hefur fengið hana Maríu smápakkavörð til að fallast á að pakkinn færi áfram (til mín) þegar hún heiðraði Byggingu 10 með viðveru sinni í morgun!  (Sjá sönnunargagn.)

Úps-stúlkurnar hafa kannski eitthvað hreyfst og eiga sinn þátt í lausn málsins. E.t.v. hefur runnið upp fyrir þeim að hafi maður símanúmer er auðvelt að finna skráðan eiganda þess sem og heimilisfang (sennilega höfðu þær nú aðgang að hvoru tveggja). Og þá má senda tilkynningu í sniglapósti, sem ekki er nema rétt sólarhring á leiðinni þótt Akranes sé svona “remote area” (afdalabyggð) sem stendur á trakking-síðu þeirra góða fyrirtækis. Svoleiðis að það þarf ekki að einblína vonlaus á símtólið þegar ekki er svarað í þessi tvö-þrjú skipti sem “stúlkan sem er í mat” reynir að hringja.

Í gær reyndi ég að fylla út kvörtunarform á tollur.is. Það gekk ekki, að því er virtist vegna þess að ég sendi ekki viðhengi með. Ég var, á þeirri stundu, of syfjuð til að fatta að auðvitað gæti ég sent þeim mynd af hemúl sem viðhengi. Þá hefði kvörtunin kannski komist til skila?  Ég reyndi líka að finna netfangaskrá starfsfólks, til að senda honum Andrési Ara Ottóssyni, deildarstjóra í tollinum í Keflavík, póst. Að sjálfsögðu liggur slíkt ekki frammi enda má ætla, miðað við reynslu margra, að staffið þyrfti þá að fara að taka tillit til óska viðskiptavina. Þannig að í gær gúgglaði ég netfangið hans Andrésar á simnet og sendi honum stutt kvörtunarbréf, hvar ég vísaði í fyrri bloggfærslu til nánari skýringar.

Áðan poppaði inn í pósthólfið bréf frá honum Andrési @simnet og er hann heldur óhress með að ég hafi sent kvörtunarbréf á “einkapóstfang … þar sem öll mín fjölskylda les þetta”.  Ég bað manninn náttúrlega afsökunar en ég get svarið að ég hélt að svona fjölskyldunetföng heyrðu sögunni til og hefðu í raunni einungis verið brúkuð á síðustu öld. Mér finnst “fjölskyldupóstfang” hljóma svipað og “fjölskyldutannburstinn” …  Að sjálfsögðu svaraði ég honum Andrési á tollarapóstfangið hans sem hann var svo elskulegur að gefa upp og sem er einmitt hannað þannig að fólk muni ekki geta giskað á það (enda þyrfti hann þá að fara að taka tillit til allskonar uppástöndugheita viðskiptavina tollsins, jafnvel kvenna í afdölum.)

Svo nú býst ég við Ættarsögunni smærri á hverri stundu, a.m.k. á tímakvarða hraðsendingarþjónustu og tollafgreiðslu. Gæti jafnvel komið á morgun!

Aftur á móti rifjaðist upp fyrir mér að ég er með nótnahefti í pöntun; Er búin að borga nóturnar og þær voru sendar af stað um miðjan ágúst, sbr. bréfsnuddu sem segir: “Your order #5688889 shipped today” og er send þann 14. ágúst. Ég er ekki með tracking fídus á þessum pakka en dettur í hug að kannski finnist Maríu eða sálufélögum hennar þessi pakki eitthvað grunsamlegur, miðað við verð og þyngd, jafnvel lykt?  En ég fullvissa alla mína dyggu lesendur að í pakkanum þeim er einungis bók með jólasálmum og jólalögum. Við skulum vona að hann skili sér fyrir jól (soldið ankannalegt að æfa jólalögin í febrúar 2010, finnst mér …)

P.s. Ég finn það á mér að hann Andrés hefur verið í Þróttó fyrir margt löngu. Er þessi tilfinning rétt? Finn því miður hvergi mynd af íþróttahemúlnum sem kemur fyrir í Vetrarundri í Múmíndal en vel lesnir lesendur mínir þurfa ekki mynd heldur muna týpuna.

Nú halda kannski dyggu lesendurnir að ég ætli að skrifa um sörpræsið sem beið okkar aðfararnótt 8. ágúst í haust, þegar íslenskum hópi varð ljóst að tollvarslan á Keflavíkurflugvelli, sem og lögreglan á sama flugvelli, hafði gleymt vélinni og farið heim og lagt sig … Þótt maður væri þreyttur eftir að vaka í 21 tíma og kannski ekki fjöðrum fenginn yfir að þurfa að bíða í einar 40 mínútur meðan hið áhyggjulausa og gleymna lið var vakið og sótt í vinnuna … þá nennti ég ekkert að gera mál yfir því, svo fegin varð ég að komast í rúmið mitt og fannst uppákoman heldur ómerkileg miðað við skemmtun frísins.

Nei, ég ætla ekki að tala um þá litlu lögguhattífattana eða tollarana sem auðvitað stoppuðu síðan syfjaða en saklausa MR-nemendur í útskriftarferð af því þau voru eina fólkið undir þrítugu og greinilega kennt í tollaraskólum að svoleiðis fólk geti smyglað, jafnvel eiturlyfjum (komandi frá Tyrklandi)! Auðvitað fannst ekki gramm á blessuðum börnunum.

Nei; ég ætla að blogga aðeins um símaævintýri mitt í dag sem hleypti púlsinum upp í háaloft og því segi ég yður: Það er ekki nema fyrir fullfrískt fólk, nýkomið af AA-fundi, að eiga símtöl við Tollafgreiðsluna á Keflavíkurflugvelli, sérstaklega að tala við hana Maríu smápakkavörð í síma!

Ég pantaði pakka frá USA sem var settur í hraðpóst þann 20. ágúst. Hafandi fengið alveg nákvæmlega eins pakka fyrir um tíu dögum síðan var ég farin að undra mig á seinagangingum í þessum pakka (sem geymir Ættarsöguna smærri) og datt helst í hug að flugvélin hefði hrapað. Á pakkanum var svokallað “tracking” svo ég gat séð afdrif hans í tölvunni og sá, í gær, að pakkinn kom til Keflavíkur þann 28. ágúst (eftir að hafa verið gegnumlýstur bæði í Hollandi og Köln) en hefur setið þar fastur síðan. Mér telst svo til að komnir séu 11 dagar sem hraðsendi pakkinn minn er í pakkahrúgu, væntanlega í Byggingu 10 á Keflavíkurflugvelli. Á eftirlitslistanum (tracking details) var þessi ástæða gefin upp fyrir stöðvun pakkans: “SHIPMENT IS HELD DUE TO UNREALIST VALUE/WEIGHT RATIO. UPS WILL VERIFY VALUE WITH RECEIVER BEFORE CUSTOMS CLEARANCE”. Á ástkæra ylhýra: “Það er óraunsætt hlutfall milli verðmætis og vigtar pakkans. UPS mun tékka á verðmæti pakkans áður en tollurinn lætur hann lausan.”

Ég hringdi í Tollinn í Rv. (tollur.is), var sagt að þetta væri ekki þeirra mál, fékk símanúmer sem átti að vera hjá tollgæslunni í Keflavík en reyndist vera hjá löggunni á sama stað, löggan gaf mér símanúmer hjá tollgæslunni, maðurinn í því númeri sagði að engin nema hún María, sem “ynni í smápökkunum” gæti svarað þessu og María væri í mat, gaf mér svo upp beina símann Maríu, hvað mér fannst sætt uns ég komst að því að María er ekkert að hanga við sitt skrifborð heldur er ferlega móbíl “í byggingunni”.

Tókst loks að hafa upp á Maríu. Um leið og hún fattaði að ég var ekki himinhrópandi ánægð yfir að hraðsendi pakkinn minn væri að mygla í pakkageymslunni hennar, gerðist hún fúl og valdagírug o.s.fr.: Nákvæmlega eins og hemúll!* Meðal þess sem María sagði var:

“Ég get ekki afgreitt pakkann nema ég sjái reikninginn fyrir innihaldinu.” “Ég þarf ekkert leyfi til að opna svona smápakka” (þegar ég bauðst til að senda henni slíkt leyfi í tölvupósti svo hún gæti séð reikninginn). “Ég man ekkert eftir þessum pakka.” “Þetta er ekki mitt mál, þær hjá UPS eiga að sjá um þetta”.

Af stakri greiðasemi gaf María tollvörður (skyldi hún eiga afa sem heitir Einar?) mér samband við UPS, sem reynist vera umboðsaðili fyrir hraðsendingar (!!!!).  Sjá Express ehf. Þar náði ég sambandi við stúlku (?) með ungmeyjartón, átt er við þann tón sem amrískir unglingar brúka í þriðja flokks sápuóperum – kaldhæðnislega kvenlegan. Hún minnti mig að mörgu leyti á snorkstelpuna. Stúlkan heitir Hildur Kjartansdóttir. Hún sagði að í rauninni hefði hún ekkert með þetta að gera heldur stúlkan á neðri hæðinni, sem væri í mat. Auk þess væri þetta ekki þeim að kenna heldur Blurb (fyrirtækinu sem sendi mér pakkann) sem hefði ábyggilega ekki sent reikning. Stúlkan í matnum væri örugglega búin að reyna að hringja í mig útaf þessu. (Seinna í samtalinu kom í ljós að stúlkan hringir í viðskiptavini UPS á morgnana og fram yfir hádegi og nær yfirleitt bara að hringja í fólk fyrstu dagana sem pakkinn er fastur af því það er svo mikið að gera.)

Ég stakk upp á möguleikanum að senda viðskiptavinum tölvupóst í stað þess að reyna að ná í þá í heimasíma á miðjum vinnutíma á rúmhelgum dögum. Jú … Hildur kannaðist við tölvupóst en vissi ekki hvernig maður fyndi svoleiðis ef það stendur ekki á pakkanum. Ég fjarkenndi henni, algerlega ókeypis, á Google, í tölvupósti núna áðan. (Maður getur t.d. gefið upp leitarstrenginn Harpa Hreinsdóttir netfang)

Hildur hélt að kannski gæti stúlkan sem var í mat reynt að tala við Maríu þegar María kemur út í þessa byggingu (nr. 10) í fyrramálið ef ég sendi henni afrit af reikningnum sem ég fékk í tölvupósti frá fyrirtækinu sem sendir pakkann.

Ég var náttúrlega orðin fjúkandi reið og spurði hvort hún gæti ekki bara skokkað yfir, náð í Maríu, fylgt henni í pakkageymslu í byggingu 10, fundið helvítis pakkann og afgreitt og komið honum á Íslandspóst ásamt afsökunarbeiðni til mín fyrir helvítis sleifarlagið, strax í dag! (Reyndar notaði ég ekki þetta orðalag því mér var til efs að Hildur myndi skilja svo fornt orðtak.)

Á endanum framsendi ég frk. Hildi fælu af tölvupóstum, bæði varðandi þennan pakka og nákvæmlega eins pakka sem ég fékk sendan hratt og vel um Íslandspóst en eins og Hildur sagði: “Hann hefur kannski rétt sloppið – það er verið að herða þetta núna.”

Ég er rosalega fegin að þurfa ekki að kenna Hildi meira. Sömuleiðis er ég þakklát fyrir að vinna ekki með hemúlum en skilgreiningin á þeim er glettilega lík framkomu frk. Maríu og hvað kona sér fyrir sér í símtali við slíka:

*  “En hemul har hemskt stora fötter och ingen humor, förklarade jag [muminpappan]. Näsan är lite tillplattad och håret växer i obestämda tottar. En hemul gör ingenting därför att det är roligt, utan bara för att det borde göras, och berättar hela tiden för en vad man själv borde ha gjort och … (Muminpapappans Bravader [1950] 1961: 16)”

Einu kynnin sem ég hef áður haft af tollverði voru af öldruðum Lystigarðshemúl í Reykjavík. Það sem þó gleður mig í þessari uppákomu  er að  nú veit ég að fólk sem e.t.v. (ath. að hér slæ ég engu föstu) er haldið greindarörorku (lærði orðið í dag og fæ að nota það, courtesy of Freyja) á von um vinnu ef það vill búa suður með sjó! 

Það er ótrúlega lokkandi að panta Camenbert og mygluost frá USA með hraðpóst og biðja sérstaklega um að reikningnum sé stungið innan í pakkann og UPS sé kirfilega nefnt sem þjónustuaðili hraðsendinga utan á pakkanum 😉

eyðir vondum tilfinningum!  Ekkert nýtist þunglyndum eins vel og þykk sæng og góðir koddar!

Ég hef sofið meira og minna síðan í gærmorgun. Er eitthvað rugluð (spyr manninn aftur og aftur að hinu sama) en líður mikið betur og reikna með að sunnudagslúrar klári dæmið, sem og mín góðu lyf. Það er frústrerandi að vera á byrjunarreit með lyfin en gengur bara betur næst … skulum við vona. Kannski spilar inn í að ég hef minnkað inntöku nikótíns um 50% með þeirri ákvörðun að hætta að reykja inni. (Á þriðja degi höfðu heimilismenn ekkert tekið eftir þessu svo útireykingar eru mest hafðar við sjálfrar mín vegna.)

Sem sagt: Ég skreiðist hægt og rólega upp úr þessari dýfu og lendi vonandi sem seinast í annarri slíkri.

(Ég sé mér hættir orðið til að stuðla bloggfærslutitlana … kannski er ég orðin nógu svartsýn til að verða nýrómantískt skáld?)

Í morgun vaknaði ég kl. 5.13. Það er í sjálfu sér ekki slæmt og hefur oft komið fyrir áður. Í morgun skalf ég hins vegar eins og hundur (af sundi dreginn) og lagaðist ekkert við þær góðu morguntöflur sem mér er gert að eta.

Um sjöleytið sat ég við tölvuna og reyndi að tala sjálfa mig til: “Geturðu ekki bara tekið eina extra töflu og mætt soldið sljó í skólann? Eða gáð hvort þú kemst ekki alla vega í föt og sjá svo til? Eða koma sér í föt og labba yfir götuna og kenna a.m.k. fyrri tímann?” (Þessari hugmynd var strax kastað því hafi maður tvíhóp er hryllingur þegar kennslan lendir á skjön og annar hópurinn er á undan / á eftir hinum.)  “Yrðirðu ekki ánægðari með sjálfa þig ef þú næðir að kenna þessa tvo tíma og svo máttu bara fara undir sæng og vera þar?” Og svo úrslitaráðið sem er eggjun: “Ertu virkilega það mikill aumingi að þú getir ekki kennt ef þú aðeins sígur niður í geðslagi???”

Því miður höfðu góðar ráðleggingar mínar ekkert að segja við sjálfa mig – og eggjuninni svaraði ég innan í mér: “Það er ekki til bóta að skamma mann ef manni líður virkilega illa!” (Ég tek skýrt fram að ég er ekki klofinn persónuleiki eða neitt þvíumlíkt þótt ég rísonneri við sjálfa mig stöku sinnum. Einu sinni setti ég það mál þannig upp: Hvaða ráð myndi ég gefa öðrum í sömu stöðu? og vandi mig svo á að gefa sjálfri mér þau sömu ráð.  Stundum virkar þetta trix prýðilega.)

Tilhugsunin um að labba yfir götuna í vinnuna var svipuð og það sem blasir við Lísu, á myndinni sem ég þjófstal af vefnum.

Niðurstaðan var sú að best væri fyrir mig að skríða uppí rúm og breiða sæng yfir höfuð og fara í kanínuleikinn (= ég lítil kanína í hlýrri og öruggri holu). Mér óx um of í augum að komast í föt og setja upp andlit og leika skörulegan og æðrulausan kennara í tvær kennslustundir; performans dagsins var Melkorka við lækinn í brekkunni á Höskuldsstöðum … 

Svo ég sendi nemendum tilkynningu og skrifstofu skólans og meldaði mig veik. Fór svo og tók aukapillu og fór að sofa. Síðan er ég búin að sofa nánast í allan dag.  Inn á milli hef ég verið svívirðilega góð við mig í sætindaáti og kruðeríisáti. Ofsvefn í dýfu virkar eins og strokleður og nær stundum að stroka út allar slæmu tilfinningarnar og skjálftann.

Spurningin er náttúrlega “Af hverju?” Af hverju hrundi ég allt í einu í dag, hafandi verið á mjög góðu róli frá skólabyrjun? Mér dettur í hug að eilítil minnkun á því lyfinu sem ákveðinn læknanemi taldi mig misnota mjög hafi kannski skekkt hið góða jafnvægi örlítið, sem hafi verið nóg til að kasta mér út í myrkur, þó ekki ystu. Eða að ég hafi kannski ofreynt mig í gær, við að reita arfa úr garðinum í einhverja klukkutíma? Svo virðist að yfirleitt megi ég ekki breyta útaf klausturlifnaðarháttum eða stundaskrá án þess að súpa af því seyðið eftir á.

Það er æskilegt að ná að minnka lyfið a tarna af því það getur valdið minnistruflunum. Og af minnistruflunum hef ég fengið nóg. Aftur á móti nota ég ekki það mikið af lyfinu núna að það sé ekki í himnalagi per se. (Og læknaneminn eflaust enn útí hafsauga.)

Það er líka æskilegt að ég hreyfi mig á hverjum degi en óæskilegt að gera um of af því.

Þetta eilífa “passa sig vel”-dæmi getur gert konu brjálaða!

Markmið helgarinnar er að læra að vaka fram undir miðnætti og reyna að sofa lengur á morgnana. Sem og byrja lyfjatröppun aftur frá byrjunarreit.

Ég reikna svo með að þeir sem ekki hafa reynt svipað á eigin skinni skilji lítið í þessari færslu.