Svartagallið (melankólían) í mér bullar og sýður meðan ég dúlla mér hægt og rólega við að hætta á hverju lyfinu á fætur öðru. Eftir að ég sendi lækninum mínum lista yfir 17 geðlyf/ geðdeyfðarlyf/ sefandi lyf/ róandi lyf og svefnlyf – í rauninni hefðu þau átt að vera 18 því ég gleymdi einu – á listanum var semsagt lyfjasafn síðasta áratugs en borið saman við veikindi, innlagnir, raflost o.fl. síðustu fimm ára (sem ég sendi líka í lista) virtust því meiri lækningar hafa því verri árangur. Mér er það fullljóst að þetta eru gasalega vönduð læknisráð, könnuð í tví- og þríblindum rannsóknum út og suður … svo líklega er ástæðan sú að ég er öfugsnúin í geðveikinni og lyfjaleiknum eins og í öðru.

Ég var helvíti reið í dag og í gær. Sjálf hafði ég sett upp plan til að hætta á einu lyfi í einu, hægt, svo ég yrði sem minnst veik af hættingunni.  Þ.á.m. er Seroquel, hvar ég byrjaði í 300 mg og var komin úr 100 ofan í 50 mg þegar læknirinn minn breytti þessu í 25 mg. Nú getur vel verið að ég sé óvenju næm fyrir lyfjum eða ógeðslegum aukaverkunum og fráhvarfseinkennum almennt: Ég umhverfðist við lækkunina 100 mg niður í 25 mg og hef nánast haldið fjölskyldunni í gíslingu vegna geðvonsku þar til ég ákvað í gærkvöldi að ráða þessu sjálf. Sjálfræðið felst í 50 mg í viku og svo reynum við 25 mg. Sjálfræðinu fylgir geðstillandi lyf eftir þörfum, að mínu mati,  en ekki neinum helvítis dóseringum annarra.

Til þess að æsa mig nú ekki yfir of mörgu í einu einblíni ég á Seroquel í bili. Um lyfið segir, á Lyfjuvefnum: “Seroquel inniheldur virka efnið quetíapín. Lyfið er sefandi og er notað til að meðhöndla geðklofa og meðal til alvarlegar geðhæðarlotur. Það hefur áhrif á mörg boðefni í heila eins og serótónín og dópamín. Quetíapín er óvenjulegt sefandi lyf og notkun þess fylgja vægar hreyfitruflanir sem líkjast einkennum parkinsonsveiki og ósjálfráðra hreyfinga. Álitið er að með sefandi lyfjum, sem aðeins vægar hreyfitruflanir fylgja, sé síður hætta á að síðkomnar hreyfitruflanir láti kræla á sér ”

Það er nefnilega það! Ég hef auðvitað aldrei greinst með geðklofa (runan af greiningum mismunandi lækna gegnum árin hafa sleppt úr þessu og einnig margföldum persónuleika, guðisélof!). Ég hef aldrei greinst með geðhæðarlotur. (Aftur á móti var ég stundum ansi dugleg og rösk áður en ég veiktist.) Núverandi læknir hefur haldið því fram í nokkur ár að ég væri með geðhvarfasýki II (geðhvarfasýki án maníu) og þess vegna látið mig taka þetta lyf. (Að mig minnir – það er náttúrlega hægt að segja geðsjúklingi sem missir nokkur ár úr minni alls konar tröllasögur!) Ég hef nú loksins náð þeirri heilsu að bera mína eigin skoðun á borð sem er að þetta kjaftæði með geðhvarfasýki II gæti ekki staðist og ég og læknirinn orðið sammála um ég uppfylli ekki skilyrði til þess.

Svoleiðis að af hverju var ég látin taka þetta Seroquel ógeð árum saman? Lyfið er svo sefandi að maður druslast um hálfdrukknaður í hálfu kafi. Það er t.d. ofboðslega erfitt að labba upp stiga. (Ég er búin að pæla í því í nokkur ár hvaða lyf ylli þessum stigavandræðum, sem og dettingum í stiga – og víðar – nú er ég búin að finna það!) Ég myndi fagna upplýsingum um tvíblinda rannsókn á fullfrísku fólki og áhrifum þess að taka 300 mg Seroquel í svona tvo ár. Átti fólkið erfiðara með stiga? Var það túlkað sem lyfleysuáhrif?

Ég vona svo að helvítis kippirnir, svipað og manni sé gefinn selbiti, gangi til baka fljótlega.

Ég er líka að trappa niður Litíum, sem ég tek af álíka obskúrri skýringu og Seróquelið.  Hef engar áhyggjur því um leið og skammturinn var minnkaður niður fyrir læknandi þéttni í blóði hvarf mér handskjálfti og lífið varð um stund merkilega normal. Að hætta á restinni verður ábyggilega ekkert mál.  Wellbútrín / Zyban hraðtrappaði ég og hendi síðan út í hafsauga enda varð ég fárveik af því ógeði – og dauðvorkenni reykingamönnum sem ætla að brúka þetta lyf til að hætta!)

Það er slatti af lyfjum í krúsinni enn … svo ég lét þetta heita Svartagallsraus I hluta, gefandi þar með séns á II og III hluta. Mætti einnig ræða orðanotkun og orðskilning á spítölum, s.s. hverjum skilningi sjúklingar og læknar skilja algeng og sjaldgæf orð yfir líðan.

Nú ætla ég að leggja mig aftur í r-rúsi fram að kvöldmat og halda svo áfram að taka einn klukkutíma í einu í Seroquel-tröppu dagsins.

Af hverju ætli menn (lesist karlar) séu svona svag fyrir fuglkvikindinu fálka?  Í 5 ár átti ég heima við súlu með steindum fálka þeim sem settist á Keldunesbæinn í miðri fæðingu árið 1711. Þetta þótti náttúrlega vita á eitthvað í denn.

Svo er ég búin að finna mynd af ljósbláa fálkafánanum í fórum afa míns sjálfstæðismannsins (fáninn brann eins og allt annað þar á bæ), ljómandi lekkera mynd af svipuðum fálka en með kórónu og því öfugt tákn við ljósbláa frelsisflygildið … endaði sá ljósblái ekki á glímufélagi og Schola Reykjavicensis?

Ég er líka að velta fyrir mér hvort skipti máli að fálkinn snúi til hægri eða vinstri; Einnig hvers vegna fálki Sjálfstæðisflokksins er að pissa í sig.

Ég hef dúllað mér við það í morgun að lesa moggafréttir og bloggafleiður af þeim. Beinar tilvitnanir í sjálfstæðismenn eru svo óþægilega ofanaf-flettandi að annað hvort gerast þessir menn sjálfkrafa upp til hópa sjálfbjarga einhverfir (sem m.a. eiga erfitt með að greina milli aðal- og aukatriða, sem og túlka umhverfi sitt) eða eru hreinlega paff og geta ekki logið nógu hratt.

Ef mogginn styður sjálfstæðisflokkinn – hvað stendur þá í hinum blöðunum?

Þeir sem reyna að styðja “sjúkrahúsliggjandi”, “var ekki þar”, “var hættur” “var ekki tekinn við”, “ekki ég heldur ákveðnir einstaklingar” o.s.fr. nota fiffið með að kalla hneykslaða sjálfstæðismenn á eigin flokki (já, þeir finnast) hýenur, öllu vinsælla er þó “slefandi hýenur” sem “elta blóðslóð” o.s.fr. Manni dettur dulítið í hug að hinir hollu-fram-í-bláan-dauðann-sjálfstæðismenn hafi aldrei komist lengra á lestrarbraut en að Tarzan apabróður (án þess að ég sé með þessu að kasta nokkurri rýrð á Tarzan).

Ég rakst þarna úti á blogg manns sem ég passaði fyrir ævalöngu, þá magaveikt ungabarn sem róaðist við að horfa á kertisloga; Afskaplega gullfallegt barn! Nú hefur fullorðna barnið lagfært gamalt lógó sem ég linka í af síðunni hans; Afskaplega smart lógó verð ég að segja.

Það eina sem mér er ekki ljóst við lógó-ið (og sennilega frummyndina líka) er hvort fálkinn sé í spreng eða hvað?  Ef önnur löppin er hvít og feit og hin löppin dökk með kló: Þá er þessi fálki greinilega að pissa í sig. Hér stillir bloggynja sig um að linka í alla þá sem tala um hvítþvegin bleijubörn eða bleijubörn með jukkið upp á bak – nokkuð vinsælt líkingamál þessa dagana en á illa við á dögum Pampers.

Nú fékk ég bók með ýmsum pappírum í, frá Ástu frænku, í gær. Þetta reyndust hins vegar alls ekki vera þeir pappírar sem kallaðir eru “bréfin” og eru týndir. Nei, a.m.k. einn langur texti, skrifaður með pennastöng og kolsvörtu bleki, ársettur 1907, er líkræða yfir Guðrúnu Grímsdóttur Laxdal. Líkræðan er ofboðslega löng og ofboðslega margt sem hefur prýtt þessa ekkjufrú.

Svo er mökkur af ljóðum, í ungmennafélagsstíl eða þjóðernisrómantík. Ég er að reyna að þekkja skriftina – þau gætu verið eftir Pálínu. (Maður er soldið sjóaður eftir póstkortalesturinn!)  Fram kemur að yrkjandi hefur mikið álit á Guðmundi frá Sandi og eins gott að fara þá að rifja þá upp eitthvað annað en “Ekkjuna við ána”, en á árum áður lærði frumburðurinn þetta kvæði utan að og æfði flutning í kaupstaðarferðum á Selfoss. Ég held að ég hafi líka verið látin læra “Ekkjuna við ána” utan að.  En nú er ég komin eilítið út fyrir efnið …

Svo er þarna einhvers konar hringhendulykill, ansi sniðugur.  (Kannski pikka ég hann upp handa Finnboga 😉 Loks er töluvert um rímfræði og skrifara (sem ég held að sé Pálína) mjög í mun að taka upp gömlu íslensku heitin og þar í er mánuðurinn “farfugl” (kemur eftir hörpu). 

En “bréfin” eru ekki þarna og augljóslega einhver annar ættingi með þau.

Mér gengur annars nokkuð vel að semja ættarsöguna miklu en þetta er heldur tafsamt og seinlegt verk. Sem er ágætt því ég get ekki hugsað mér að fara að prjóna lopapeysur þegar allir hinir eru að prjóna lopapeysur, eftir uppskrift. Á mínum aldri má kona vera þversum í tilverunni.

Freyja: Eftir gáfulegt komment þitt um þröskulda og dráttarvélar fór ég að tékka og komst að því að hér eru bara þrír þröskuldar: Tveir við útidyr + bakdyr og svo þetta Fallandaforað innan úr þvottahúsi.  Ég ætti kannski að hætta að þvo þvott? Er músin ennþá í þínu þvottahúsi? Kannski fæ ég mér mús í mitt.

Ég er sammála Einari um að Fallandaforaðið og dettingar séu viðbrögð æðri máttarvalda við úrsögn úr Feisbúkk. En nú fékk ég uppljómun og veit fyrir hverja Feisbúkk er: Fólkið sem vinnur eftir stimpilklukku! Nú geta jafnt grunnskólakennarar í Kardemommubæjum sem ráðuneytisstarfsmenn unað sér í Feisbúkk daginn út og inn 🙂  Gaman fyrir þau!

Ég er að byrja enn eina yfirferðarlotuna (hvað ætli ég hafi farið yfir margar ritgerðir um ævina?  Eitthvað um 2000 held ég …). Og enn og aftur fórna ég höndum og spyr mig hvað í ósköpunum grunnskólinn hafi verið að kenna nemendum í 10 ár!  Sveitungi minn orti: “Að lesa og skrifa list er góð / læri það sem flestir.” Ég reikna með að svona sirka helmingur nemenda læri að lesa hjá foreldrum sínum eða öðrum skyldmennum, aftan á mjólkufernur, seríospakka o.þ.h. Ætti þá ekki að vera tími til að kenna að skrifa? 

Ég er með kenningu:  Kenningin er sú að í grunnskólum sé lögð áhersla á einnar blaðsíðu ritgerðir. 

Þá skrifar krakkinn: “Í þessari ritgerð ætla ég að skrifa um Stubb.  Meginmál: Stubbur er ekki stór Stubbur er fimm ára Stubbur á tvo bræður bræður Stubbs heita óli og pétur. Lokaorð: Í ritgerðinni skrifaði ég um stubb og vona að þú lesandi góður hafir haft gagn og gaman að.”

Ég er svo að slást við andskotans stubbamódelið, notað öll tíu árin í grsk. (fyrir utan þann hrylling sem svokallaðar “heimildaritgerðir” eru í grsk.),  upp eftir öllum áföngum og afkenna tiktúrur grunnskólans. Það gengur yfirleitt þokkalega á önn eða tveimur. En ég spyr mig: Hvað eru kennararnir að gera í kennslustundum úr því þeir eru sannanlega ekki að kenna að skrifa og áhöld um að þeir kenni að lesa?

Ég hef þá kenningu að þá séu þær (megameirihluti grsk. er kvenkyns, oft vinstri sinnaðar feminískar barbíur).  Að þá séu stóru barbíurnar að halda við bleiku prinsessuppeldi leikskólans og séu í leiknum “við stelpurnar” alla daga. Strákunum má fleygja fram á gang þar sem þeir geta snapað gams og hugsanlega leitað skjóls á bókasafninu eða bara farið út í fótbolta. Sem betur fer kenni ég 102 og þar eru nemendur talsvert eðlilegri en í 103. (Þetta er náttúrlega smekksmunur en mér finnst óþægilegt og subbulegt þegar nýnemastelpur aðhyllast sömu fatatísku og maður sér í Rauða hverfinu í Amsterdam. Sennilega þykir þetta ekki óþægilegt á að horfa í grunnskólum. Í 102 eru nemendur eðlega klæddir.) 

Nú er ég komin langt frá efninu, eins og kvenlegra kvenna er siður. En óleysta spurningin er: Hvurn andskotann er verið að kenna í ritun í grunnskólanum í 10 ár?  (Guðni O., ég gæti þegið stuðning núna þegar fúríur af báðum kynjum klaga mig í manninn, skólastjórann, hví-hópinn á kennarastofunni, synina báða og föður minn. Síminn hjá honum er 486 1221 en áttræður öldungur klagaði mig fyrir föður mínum eftirlaunaþeganum núna í vor og kannski langar aðra að fara þá leið 😉

Það væri gaman að sjá tölfræði yfir það hvers konar stúdentar fara í Kennó. Eitt er víst og það er að ekki eru það dúxarnir!

Kl. 6 í morgun ákvað ég að nýta morgunsárið til að taka niður þvott og brjóta saman. Árrisul húsfreyja getur komið ýmsu í verk, skal ég segja ykkur. En ekki tókst betur til en svo að ég hrasaði um (tæknilega gallaðan og asnalegan) þröskuldinn á leiðinni þvottahús-eldhús. Verandi með fullt fangið af þvotti datt ég á andlitið, sem betur fer vinstri vangann. Þetta var helvíti vont og ég er fyrst núna, um kvöldið, að fá tilfinningu í tennur og varir – hefur liðið eins og ég kæmi koldofin frá tannlækni í allan dag. Svo verður spennandi að sjá hversu gul, blá og marin ég verð og hvað geta spunnist skemmtilegar kjaftasögur út frá því! (Ekki er til bóta að ég er að kenna unglingunum Grafarþögn … hvar kona er barin eins og harðfiskur og ber þess merki.)

(Ég er búin að detta beint á hnakkann, á bílastæði skólans, aftur fyrir mig á olnbogann um miðja nótt hérna heima – hann bólgnaði ansi mikið og a.m.k. þrisvar í stiganum í skólanum. Er orðin leið á dettiæfingum!)

Svo vil ég vekja athygli á frábærum fyrirlestri, Endurtekin stef um ofsa, óhóf og ágirnd, sem Guðrún Nordal flytur í vefvörpun HÍ.  Þetta eru um tugur stuttra fyrirlestra (yfirleitt 10 mín – korter), ég hef ekki horft /hlustað á þá alla en af þeim sem ég hef skoðað er hennar langbestur, flutningur yfirlætislaus en örlítil svipbrigði og tónfall gerði hann hæfilega lifandi í þessu litla rými. Allir sem hafa áhuga á Sturlungu, Njálu og útrásarvíkingum ættu að geta fundið þar eitthvað við sitt hæfi  

Öll fyrirlestrarrunan er á http://www.hi.is/is/mannlif_og_kreppur

Ég get ekki bæði lesið Njálu, hoppað í tveimur mismunandi líkamsræktum og skrifað ÆM 848 4to (Ættarsöguna miklu). Soleiðis að ætla má að færslum fækki. Enn fremur taka ættarbréfin (póstlisti) sinn tíma og ég veit ekki hvernig ég væri hefði ég ekki haft vit á að komast af Feisbúkk – kalin á hjarta …

Hvað er hægt að segja annað sitjandi við gluggann og sjá allar tegundir af veðri á fimm mínútum, þ.m.t. hagl?  Og krókusarnir nýbúnir að blómstra!

Til að veita geðvonskunni útrás las ég enn einu sinni yfir dagskrá SM (ekki sadista samt) á ráðstefnu sem er akkúrat í gangi núna. Mér fannst að ég gæti gert alveg helling annan en að hlusta á þessa örfyrirlestra, t.d. bloggað tíkarlega á þokkalegu máli, með eðlilegri fyrirsögn og er nú einmitt að því / verandi einmitt að því / bloggaði ef ég mætti og gæti o.s.fr.

Það er einhver slagsíða á ráðstefnunni … eitthvað sem mætti kannski kalla MR-heilkennið. Yfirleitt kemur þetta heilkenni best í ljós í spurningakeppni framhaldsskólanna og það merkilega er að nokkrir skólar pródúsera fólk með þessa lífssýn, ekki bara MR.

Ármann Jakobsson er MS-ingur sem kennir við MR. Hann vakti athygli á sér og sínum í vetur með því að “uppgötva” þau sannindi að það væri æskilegt að tala við nemendur um fornbókmenntir!  Stundum skrifaði hann bara eitt orð á töflu í heilan tíma. Vá! … Mér finnst að Váið ætti einkum að vera fyrir því að maðurinn tylldi í kennslu.  (En hann er náttúrlega í vernduðu umhverfi þar sem heilkennið “að hafa ekki fattað að heimurinn er til utan MR og hefur verið lengi” ýtir undir skrítilegheit, jafnvel svo rammt að fráhvarf frá þeim þykja merkileg uppgötvun.

Það væri ofsalega gaman að vita hvernig Ármann hugsar sér að fornbókmenntakennsla fari fram annars staðar, t.d. í þeim lágstéttarskólum sem heita fjölbraut, þar sem konur hafa troðið sér í kennarastétt og ýmsar aðrar byltingar hafa átt sér stað. Ég hef aldrei séð þennan Ármann læf en í kastljósþættinum sem ég hraðspólaði í gegnum í tölvunni minnti hann mig mjög á hobbita. Mér fundust hobbitar sætir í gamla daga.

Nú hefur Ármann fattað þetta: “Ritunarkennsla virðist stundum ekki mjög mikils metin í skólakerfinu. Sérstök ritgerðareinkunn er gefin af gömlum vana en ritun er sjaldnast ætlað rými í stundaskrám, móðurmálskennarar fara yfir ritgerðir ofan á alla aðra vinnu en ritgerðum fækkar í öðrum námsgreinum. ” (Feitletrun bloggynju.)

Sérstök ritgerðareinkunn er auðvitað hvergi gefin nema í afdönkuðum fornskólum.  Annars staðar er gert ráð fyrir því að ritgerðir séu innifaldar í kennslu og námsmati áfanga. Í venjulegum fjölbrautaskóla stynja nemendur sáran undan ritgerðaáþján í fjölda faga, meira að segja stærðfræði.

Ég sé að tískuskólinn Verzló, sem hefur verið í hópi skóla duglegustum að kraka til sín fé fyrir fjarnemendur sem aldrei sjást og eru þá sennilega álfar, hafa líka sérstaka ritgerðareinkunn fyrir stúdentspróf. Sjálf hef ég tveggja ára reynslu af þessu fyrirbæri þá ég kenndi við ML.  Vitlausara fag og einkunn finnst varla.

Soffía, sem ég minnist sem hressar og skemmtilegrar konu, hefur klárað master og verkefnið verið að skoða ritgerðir nemanna úr Versló 2006 (það hlýtur að hafa tekið tímann sinn að fá leyfi þessara tvöhundruð nemenda fyrir notkun á þeirra texta) og “rannsóknarspurningin” (djíses, ég hélt þetta væri bara í kennó 😉 er: Er ungt fólk hætt að nota viðtengingarhátt? Ég hef ekki hugmynd um svarið en hverjum er ekki sama? Það er næstum jafn mikil tímasóun að leita svarsins (sem hlýtur að vera neikvætt því annars væri rannsóknarspurningin “Notar ungt fólk viðtengingarhátt?”) og að hraðsökkva sér ofan í ljóðabréfaskil gamals prests, vitandi allan tímann að vinnan væri til einskis og ekki þarf nema nokkur stuð til að ljóðabréfin poppi út. Það eina jákvæða er að Soffía er eflaust jafn skemmtileg og mig minnir og ábyggilega allt í lagi að hlusta á’ana.

Mætti halda að ég væri spæld fyrir að fara ekki á ráðstefnuna. En nei, ég er glöð að hafa sleppt henni. Vill þar t.d. svo til að ég er íslenskukennari eða framhaldsskólakennari sem kenni íslensku. Ég er enginn fokkings móðurmálskennari (sem mér finnst alltaf að sé einnig leikskólakennari / grsk. kennari upp í svona 3. bekk). Þess vegna eiga samtök móðurmálskennara alls ekki við mig, auk þess sem ég vil ekki tengjast misvísandi skammstöfuninni. Enda er ég ekki í SM.

Í gær var ég að útlista fyrir 2 x 102 hvernig skynsamlegt verklag væri að skrifa stutta ritgerð, sem þau fá einkunn fyrir en gildir bara inni í aðaleinkunn fyrir ÍSL 102, rétt eins og skriflegu íþróttamenntirnar gilda bara sem hluti af þeirri grein o.s.fr. Ég spurði þessa krakka hvað þeim hefði verið kennt í grunnskólum (þau koma úr a.m.k. fimm grunnskólum) og þeim hafði verið kennt að ritgerð væri endursögn “svo kennnarinn viti að ég hafi lesið bókina”. Þess vegna byrja ég ævinlega á því að afkenna grunnskólakennsluna. Jafnframt reyni ég á dramatískan hátt að venja þau af “og vona ég að þú lesandi góður hafir haft gagn og gamna af” í lokin og “hafir gagn og gaman af” í upphafi.

Bara þetta tvennt, að afkenna ofantalið, er stór árangur í nýnema-ritunarkennslu. Svo getur maður farið í þetta hefbundna; praktísk not af þankahríð, flokkun hugmynda, uppkast í bútum o.s.fr.

Af því nú lifum við á þeim tímum að ritendur eru örugglega fleiri en lesendur verðum við að búa við þá staðreynd að ritunin líkist ekki endilega stpr.ritgerðum MR og Versló (guði sé lof!) og að eina rétta sóknin, beri maður hag íslenskunnar fyrir brjósti, er að auka lestur.

“þakka þeim sem hlýddu” (þessa lokasetningu hef ég fengið í ritgerð, man ekki hvort það var stúdentsprófsritgerð eða bara venjuleg).

Vitið þið hvað er verst við að skjálfa eins og espilauf (minnir mig á að ég hef alltaf ætlað að tékka á hvort þetta sé sama og asparlauf…)?  Það er að reyna að fá sér vatnssopa úr glasi fyrir framan nemendur! Eftir hádegi í dag var ég alveg búin að klára batteríin og skalf frá hnakka og niðurúr. Svo var ég að reyna þetta með báðum höndum á plastglasi (passa að kremja ekki glasið) og hitta á munninn og ná að súpa á þrátt fyrir munnherkjur. Ég sagði svo vandræðalega við blessuð börnin að ég væri ekki í þynnku og blessuð börnin voru svo kurteis að hlægja með mér nett að þeim obskúra möguleika. Best ég venji mig á að snúa baki við nemendum þegar svona stendur á.

– Þetta gengur yfir (vonandi) og er annað hvort aukaverkun af lyfi  eða aukverkun af því að trappa niður lyf.

Ég er búin að lesa Vetrarsól, eftir Auði Jónsdóttur, og er yfir mig hrifin!  Það er eitthvað við bækurnar hennar sem snertir taug … reyndar er ég oft pirruð út í aðalpersónu og finnst hún að sumu leyti óttalegur ræfill / full meðvirkni.  Þetta á við Fólkið í kjallaranum og Vetrarsól.  Skrítið að vera svona hrifin af bók en langa samt til að hrista sögumanninn duglega! – Skv. þeir edrú-fræðum sem sumir hafa gagnrýnt þá er skýringin á því að manni mislíkar einhver oft sú að maður er nauðalíkur í fasi og hugsun þeim leiðinlega: Menn einblína á þá þætti sem þeir eiga sameiginlega og hatast við þá.  Ég er alveg til í að kaupa þá skýringu því undanfarin misseri hef ég verið óttalegur aumingi og ég sem þoli ekki aumingjahátt!  Það sýnir hvað bókin er góð að hún skuli snerta mig / pirra mig.

Ég tók könnun inni á Facebook í gærkvöldi, eggjuð til þess af frumburðinum. Könnunin var til að sýna hvaða kennari maður væri við FVA ef maður væri kennari. Ég svaraði samviskusamlega öllum spurningum út frá sjálfri mér og ýtti svo á “see results” takkann.  Birtist þá ekki: “Til hamingju! Þú ert Leó, einn besti kennari skólans … bla bla”.  Ég er á bömmer yfir þessari niðurstöðu. Svo reyndi ég að sannfæra Njáluhópinn minn um að Facebook væri verkfæri djöfulsins (við erum nýbúin að skauta yfir kristnitökukaflana og enn soldið lituð af þeim). Njáluhópurinn hló og ég sá að þau voru öll ánetjuð. Kenninguna um verkfæri djöfulsins prófaði ég svo á yngri syninum en hann lét mig vita af því að sjálfur hefði hann “addað” biskupnum sem sínum vini, inni á Facebook!  Það endar með því að ég verð alein utan Fésbókar. Þetta er eins og að hafa aldrei farið í Smáralind.  Hvort tveggja á við um mig. Og er náttúrlega tær geðveiki.

Ég er byrjuð á Ættarsögunni miklu!  Satt best að segja fannst mér að upphafsetningin ætti að vera: “Á ofanverðum dögum Haralds konungs í Noregi …” til þess að ná sem flestum merkilegum skyldmennum inn í Æ.m. Svo sá ég að til þess entist mér ekki æfin og lét duga að hefja Ættarsöguna miklu um 1850 og þá lauslega fram undir 1900. Þótt byrjunin væri nýmóðins er Æ.m. skrifuð eins og Íslendingasaga, þ.e.a.s. alls konar angar og flækjur myndast við hlið aðalþráðar.  Í Íslendingasögunum leiðir svoleiðis lagað oftast til þess að einhver er drepinn. Læf, eins og Æ.m. fer þetta yfirleitt í að útskýra flókin fjölskyldutengsl manna, á tímum þegar fína fólkið tók ekki niður fyrir sig í pöpullinn!

Nema hvað; ég er rétt að skríða yfir aldamótin 1900 í þessu ættarverki.

En að öðru og vítaverðara efni! Sem ég sat snemma á sunnudagsmorgni og þaullas Íþróttasíðu Morgunblaðsins út í hörgul, eins og ævinlega (NOT! þetta er brandari) sá ég að einhver breskur íþróttaálfur, nefndur Owen, er að bjóða sig fram í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins í Norðvesturkjördæmi, undir nafninu Örvar! Til að koma nú sönnunargögnum fyrir tróð ég mynd af Örvari við hliðina á umfjöllun um gang Ættarsögunnar miklu en myndin af Óweni er hér til hliðar.  Það leikur ekki nokkur vafi á því að þetta er sami maðurinn, leikandi tveimur skjöldum!

Báðir með tvo hvirfla?  Ætluðu þeir að verða tvíburar?

Þetta finnst mér mjög spúkí!