Stundum heyrir maður talað um tölvuleikjafíkla og netklámfíkla. En nethannyrðafíkn er ekki eins viðurkennd. Samt þekki ég margar konur sem eiga erfitt með að slíta sig úr hannyrðaskoðun á netinu. Sjálf missi ég mig gang på gang í að myndagúggla handavinnu: Get alveg setið daglangt við að skoða prjónaflíkur, prjónaaðferðir, prjónauppskriftir, prjónamyndbönd o.s.fr. Hef meira að segja dottið aðeins í hekl!
Nýja dellan er skefjalaus myndagúgglun þess sem hægt væri að brúka til að skera út í leisi-skera. Ég hafði mig loksins yfir götuna til að skoða FabLab í fyrradag. FabLabbið er ábyggilega búið að vera opið í tvö ár og ég hafði svona óljósa hugmynd um að þetta fyrirbæri væri til. Í síðustu viku fór svo kollegi minn á teikninámskeiðinu (ég sæki byrjendanámskeið í teikningu til Reykjavíkur, fæ væntanlega tvær framhaldsskólaeiningar fyrir en ykkur að segja er ég ekki efnileg á þessu sviði) að spyrja mig eitthvað út í FabLab (sem ég vissi ekkert um) og það dugði til hleypa í mig döngun: Ég fór og skoðaði FabLab í fyrradag og sá um leið hversu ótrúlega sniðug þessi smiðja er.
Nú er ég búin að hlaða niður teikniforritinu sem FabLab brúkar, í morgun vaknaði ég með a.m.k. tíu hugmyndir í hausnum og miðað við aðra hannyrðareynslu má ætla að ein eða tvær af tíu hugmyndum sé vel brúkleg. Og í dag hef ég hangið í tölvunni (fyrir utan geðræktarlabbitúrinn) og bölvað sjálfri mér fyrir að hafa aldrei nennt að læra vektorateikningu í myndvinnsluforritinu sem ég brúka dagsdaglega … og myndagúgglað alveg út í eitt! Það prjónast náttúrlega ekki á meðan og krókódílaheklið sem ég kenndi sjálfri mér um helgina verður að bíða aðeins. Ég hef ákveðið að nota sömu aðferð og gefst yfirleitt best, þ.e.a.s. “learning by doing”, sem þýðir að ég kenni sjálfri mér það í vektorateikningu og í nýja teikniforritinu svona nokkurn veginn jafnóðum og ég þarf á hverri aðferð að halda. Þetta er seinleg aðferð til náms en á hinn bóginn situr betur í manni það sem maður lærir með henni.
Akkúrat núna sagði ég við sjálfa mig: Nú skaltu blogga um FabLab og leggjast svo á sófa með hitapoka og reyfara, það er ekkert vit að hanga lengur í tölvuskömminni! Og ég er að hugsa um að hlýða þessu … eru einhvers staðar til GHA samtök fyrir fólk með myndagúgglunarhannyrðafíkn?
Eins og í öðru gengur FabLabbið mér í haginn: Ég fékk tíma í leisi-skeranum laust fyrir miðjan desember og þá verð ég örugglega búin að hanna dótið sem mig langar að gera, sjá hvaða hugmyndir virka og hverjar virka ekki og kenna mér nóg á myndvinnsluforritin til að mæta með fullbúnar teikningar.
Myndin við færsluna sýnir leisi-skorið snjókorn. Ég ætla reyndar ekki að búa til neitt þessu líkt en það er gaman að skoða á vefnum hvað menn hafa verið að gera í svona græju, þannig fær maður hugmyndir.
Á laugardögum tek ég frá tímann milli sjö og átta til að horfa á 
Sortéringafræðin lifa samt góðu lífi í sumum fræðum. Líklega þykir einhverjum sem þau séu til marks um vísindalega hugsun. En í rauninni eru sortéringafræði fyrst og fremst einföld skólaspeki (enda rosalega þægilegt að prófa úr svoleiðis á krossaprófum). Að telja upp fimm ullabjökk heimsins á fingrum sér er ekki ósvipað og að telja upp fimm tegundir fornra íslenskra bókmennta, sjö hljóðskiptaraðir sterkra sagna í íslensku, þrjú grunnmarkmið (flokkana þekkingu, leikni og hæfni) sem eiga að nást alveg jafnt í íþróttaáföngum og stærðfræði skv. nýrri námskrá fyrir framhaldsskóla … svo ekki sé minnst á æ viðameira flokkunarkerfi í krankleik á geði. Öll svona sortéring gefur ólíkum fræðum vísindalegt yfirbragð. Þótt augljóst sé að upptalning á hljóðskiptaröðum í sterkum íslenskum sögnum hjálpar fólki ekki í baun í að tjá sig lipurt og ljóst á íslensku, að íslenskur bókmenntaarfur verður varla smættaður oní fimm velaðgreindar sortir, að hæfni í leikfimi hlýtur að vera annars konar en hæfni í stærðfræði … og að flokkun þunglyndis í skilgreinda og mælanlega undirflokka færir menn ekki nær skilningi á því hvernig þunglyndum sjúklingi líður. Einhvers staðar las ég að sá sem lýsti líðan í þunglyndi hefði áreiðanlega ekki upplifað þunglyndi sjálfur; það er nefnilega ólýsanlegur hryllingur.
Ég renndi yfir helstu fréttir og blogg og datt ekkert í hug sem hægt væri að blogga um, ekkert merkilegt að ske, greinilega. En þótt ég sé svona skoðanalaus er skáld heimilisins, Fr. Jósefína Dietrich, mjög pólitísk og afdráttarlaus í skoðunum á mannlífinu og ýmsu öðru. Hún styttir sér stundir með yrkingum, milli sinna miklu mannfræðistúdía og tvíblindra atferlismeðferðarrannsókna. Það er því handhægt fyrir andlausan bloggara að blogga bókmenntafræðilega færslu um skáldmæringinn Jósefínu Dietrich. (Myndin sýnir tvo heimspekinga heimilisins … ætti að blasa við hvor er hærra settur.)
Eins og flestum velupplýstum ætti að vera kunnugt er ég fremst fræðikatta landsins og þekkt langt út fyrir landsteinana. Hingað til hef ég verið of önnum kafin við ýmsar rannsóknir, einkum mannfræðirannsóknir, til að eyða tíma í smotterí á borð við landsmál eða sveitarstjórnarmál. Ég hef þó einstaka sinnum viðrað stjórnmálaskoðanir mínar, sem eðlilega og með réttu byggjast einkum á því að það fressið sem er duglegast að merkja er auðvitað réttborið yfirfress og að gular læður séu fegurstar. Einnig hef ég lítilsháttar gert grein fyrir nýfemínisma, stefnu sem ég er upphafslæða að og virðist ryðja sér hratt til rúms.
Fyrir utan mannvirki af þessu tagi er oft svings. Nú er það svo að aðalfressin í bænum eru ekki sérlega fótógen eða frambærileg og ég sting því upp á að ég sjálf sitji fyrir þegar svingsið verður hannað. Sömuleiðis sting ég upp á að ég gegni sjálf hlutverki þriggja af hinum fimm fyrirhuguðu fræðimönnum í þessu keltneska dæmi því ég er þriggja manna maki og mun fræðilegri en aðrir sem til greina gætu komið. Af öðrum frambærilegum í svoleiðis ráð dettur mér helst í hug Dorrit, sem er af austurlenskum ættum og því afar frambærileg, auk Hönnu Birnu, sem er gul og þ.a.l. frambærileg.
Ritað af Jósefínu Meulengracht von Steuffenberg Dietrich þann 31. október 2011.