Þorbjörg var spákona og var hún
því kölluð lítilvölva. Hún átti
níu systur sem allar höfðu verið spákonur, en
Þorbjörg var ein eftir á lífi.
Á veturna var Þorbjörg vön að
ferðast á milli bæja og segja mönnum forlög
sín ef þeir voru tilbúnir að borga. Það
fór eftir því hversu forvitnir menn voru um að
vita forlög sín og hversu mikið þeir voru tilbúnir
að borga.
Einn daginn bauð Þorkell Eiríksson Þorbjörgu
lítilvölvu heim. Eins og oftast var gert á sveitabæjunum
þar sem Þorbjörg kom í heimsókn þá
var henni útbúið hásæti sem var með
hænsnafiðri í.
Morguninn
eftir, þegar Þorbjörg var að fara að búa
til seið og spá fyrir mönnunum, þá var hún
í
blárri kvenyfirhöfn með hálsböndum og var hann
með steinum. Um hálsinn hafði hún glertölur
og svarta kollhúfu úr lambaskinni á höfði
en innan í var kattskinn hvítt og var hún einnig með
einhvers konar töfrastaf sem var með kúlu á endanum
gerð úr messing. Þorbjörg hafði um sig eins konar
belti og á því var stór skjóðupungur,
í honum varðveitti hún töfragripi sína sem
hún þurfti að hafa til fróðleiks. Hún
var í kálfskinnskóm og hafði langa þvengi.
Og hún var með kattskinnsvettlinga sem voru hvítir og
loðnir að innan.
[Myndina af potti yfir eldi teiknaði Gerður.]
Til að búa til seiðinn hafði hún
messingspón og hníf með tannskafti, tvíhólkaðan
og var brotinn oddurinn. Einnig þurfti hún konu til að
syngja Varðlokur, en Guðríður
tók það hlutverk að sér og gerði það
sérlega vel.
Að því loknu fékk Þorbjörg
borgað og hélt svo áfram heimsóknum sínum
milli sveitabæja.
