Fékk Fallið eftir Þráin Bertelsson á því góða bókasafni í gær og las í gegn, sem tekur enga stund. (Af tilviljun sá ég að í hillu nýrra bóka var Fallið við hlið Morðs og möndlyktar Camillu Läckberg, afspyrnu lélegs reyfara og Läckberg til vansa. Sá að bækurnar eru nákvæmlega jafnstórar – öllu heldur jafnlitlar- í álíka broti, þ.e. stíf kápa um stuttan texti. Merkileg tilviljun en ekkert annað en tilviljun.)
Raunar finnst mér dálítið skrítin forsíða á bók Þráins miðað við efni. Sé ekki betur en kápumyndin sé útklippt svarthvít teikning af fræknum sundmanni að stinga sér, í rauðu hafi í átt til fagurguls titilsins, Fallsins. Líklega er þetta tilviljun.
En þá að Fallinu: Söguþráðinn þekkja flestir svo vandlega sem hann hefur verið auglýstur en hann er sá að Þráinn Bertelsson datt í það í Færeyjum, fékk flýtiinnlögn á Vog, dvaldi þar í áfengismeðferð og fór í hálfa eftirmeðferð. Þetta er ekki merkilegur söguþráður (nema kannski flýti-innlögnin veki athygli þeirra sem eru á biðlista). Þetta fall er ekki merkilegt nema frá sjónarhóli fallistans og fjölskyldu hans. Miðað við legíó fallsagna sem ég hef hlustað á gegnum tíðina er ekkert sérstakt um þetta tiltekna fall að segja og álitamál hvort það sé efni í bók eða tilefni bókar … kannski nokkrar bloggfærslur hefðu verið betur við hæfi – eða bara einföld tjáning á AA-fundum eins og við hin stundum. Ég get ekki að því gert að mér finnst felast viss athyglisýki í því að detta í það í júní og gefa út um það bók í október. (Ég er líklega svona illa innrætt af náttúrunnar hendi að láta mér detta svonalagað í hug.)
Bókin er heldur losaraleg, þ.e.a.s. hún er í mörgum stuttum köflum. Ýmist er Þráinn að velta fyrir sér ýmsum heimspekilegum viðfangsefnum meðan á meðferðinni stendur, upplýsa lesanda um eðli alkóhólisma, skotið er inn köflum með sögum af öðrum ölkum og stuttum brotum frá sjónarhóli aðstandenda. Síðastnefndu hlutarnir eru bestir, finnst mér. Það er í sjálfu sér ekkert óeðlilegt við að svona bók sé brotakennd: Alkóhólískar minningar eru alltaf brotakenndar og áfengismeðferð er það erfið að það er enginn vegur að muna hana í röklegu samhengi.
Ég hef fyrir löngu fengið mig fullsadda af „sniðugum“ sögum af karlkyns ölkum sem röknuðu úr rotinu við ótrúlegustu aðstæður, oft í útlöndum. Svona sögur eru þjóðsögur meðal alkóhólista, hugsanlega byggðar á sannleikskornum, en aðallega er fídusinn í þessum sögum sá sami og í Íslenzkri fyndni, vantar kannski helst að viðkomandi kasti fram stöku af tilefninu. Sniðugu innskotssögurnar eru bara af körlum. Af því ég veit að það er nákvæmlega ekkert sniðugt eða skondið eða fyndið við alkóhólisma fundust mér þessar sögur heldur ómerkilegt innlegg í svona bók. Ein saga er af konu en það er ekki hreinræktuð íslenzk-fyndni-saga heldur á hún að fjalla um samsjúkling Þráins á Vogi því sú persóna er nauðsynleg málpípa sjúklingahópsins sem dvelur með Þráni. (Ég ætla rétt að vona að fulltrúar alkhóhólista í bókinni séu uppdiktaðar persónu, aðrar en Þráinn sjálfur og þessi eina sem veitti leyfi fyrir grínsögu um sig.)
Bókin er fyndin á köflum enda augljóst að höfundur hefur lagt sig í líma við að koma að bröndurum og sniðugheitum. Líklega gætu virkir alkóhólistar haft gaman af bröndurunum og þeir örfáu Íslendingar sem ekki hafa haft kynni af alkóhólisma í fjölskyldu sinni eða nánum vinakreðsum. Brandarnir þjóna líka stundum þeim tilgangi að sýna hve höfundurinn er vel að sér, víðlesinn og velmenntaður, t.d. að myndhverfa Vog í dáraskip eða lauma inn fyndnum þýskum heitum í eina af sniðugu sögunum. Þannig geta víðlesnir virkir alkar og þeir örfáu … o.s.fr. haft gaman af henni líka.
Þráni er þó mjög í mun að sannfæra lesandann um að hann sé einn af hinum óbreyttu enda er það meginhugsun í áfengismeðferð að allir séu þar jafningjar, hver sem staða þeirra er utan Vogs og eftirmeðferðarstöðva. (Þetta er einnig meginhugsunin í AA samtökunum.) En honum lukkast engan veginn að sýna þá auðmýkt að telja sig til hinna óbreyttu, þ.e. jafningjanna sem eru að reyna að ná tökum á sama sjúkdómi. Þráinn er afar upptekinn af því að vera þjóðþekkt persóna, telur að slúðurblöð muni jafnvel birta frétt um að hann sé í áfengismeðferð fari hann í eftirmeðferð. „GRÓA Á LEITI og aðrar kjaftatífur landsins af báðum kynjum með snípinn í hálsinum munu fá raðfullnægingu við að kjamsa á því að alþingismaður sé staddur á Vogi. Ég sé ekki ofsjónum yfir þeirri gleði.“ (s. 116.) Mögulega væri það ekki fyrir neðan virðingu DV að birta smáfrétt um þetta en líklega þætti fáum fréttnæmt nema ríkti alger ördeyða og gúrkutíð í fjölmiðlun. Tilvitnunin í bókina sýnir í hvaða stíl hún er skrifuð.
Hann er líka ákaflega upptekinn af því að miðla lífspeki til lesandans, molum af borðum Johns Stuart Mill, Dalai Lama, Carls Jung, Dale Carnegie, Jesú Krists o.fl. Þetta er lífspeki sem hefur nýst Þráni um ævina en allar þessar skáletruðu tilvitnanir með tilvísun í heimildir eru kannski líka til að lýsa því hvað maðurinn er víðlesinn og fróður? Þær minntu mig nú helst á algenga statusa sem fólk setur á Facebook, sér og öðrum til huggunar þann daginn. Sumar tilvitnanirnar eru velþekktar klisjur í allskonar sjálfshjálparkreðsum, s.s. „verði þinn vilji“ (raunar bætir Al-anon fólk oft við „en ekki minn“) og „This too shall pass“, sem er íslenskuð og heimildin endursögð í löngu máli í Fallinu.
Annað sem virkar hálfgerður tvískinnungur er þegar gert er grín að manni í einni sniðugheitasögunni fyrir að reikna út alkóhólmagn í bjór versus léttöli á fáránlegan hátt (s. 182-184.) „Mórallinn í þessari sögu er vitanlega sá, að alkóhólistar eins og aðrir geta reiknað yfir sig mikil vandræði með vísindalegum aðferðum.“ (s. 184). En sjálfur er Þráinn upptekinn af því að reikna út hve mörg ár hann hafi verið edrú og duglegur að draga föllin frá, líklega til að peppa upp sjálfsmyndina sem er vitaskuld ekki upp á marga fiska eftir fall. Hann virðist þó sjálfur sjá að þótt edrúárin séu mörg hafi fallbrautin kannski hafist á því að telja sig ekki lengur þurfa að stunda fundi reglulega. Samt er ekki ljóst hvort hann tengir saman útreikninga sína og fræðin um fallbrautina, kannski reiknar hann sjálfur yfir sig vandræði með vísindalegum aðferðum, í umfjöllun um sín mál í bókinni?
Nú hef ég lesið töluvert af alkabókum og alkóhólískum fræðum um ævina, hef því miður gleymt því flestu vegna annars sjúkdóms. Þó minnir mig að mér hafi fundist Og svo kom sólin upp (viðtalsbók Jónasar Jónassonar við ýmsa) og Þar sem vegurinn endar (eftir Hrafn Jökulsson) standa upp úr í þessum bókmenntageira. Aðall þeirra bóka er hreinskilni og einlægni sem gerir lesandanum ljósa hina sáru kviku alkóhólismans. Af bókum sem fjalla um aðra geðsjúkdóma bera Englar alheimsins og Sýnilegt myrkur höfuð og herðar yfir bækur af þeim toganum. Fyndni og kaldhæðni koma ekki í veg fyrir að slík einlægni skili sér, s.s. sjá má í Englum alheimsins, og tilvitnanir í ýmsa heimspekinga og menningarvita ekki heldur, eins og Sýnilegt myrkur sannar. Meira að segja bækur um alkóhólisma sem ég er algerlega ósammála, t.d. Alkasamfélagið eftir Orra Harðarson, grípa lesandann af því höfundurinn hefur sannfæringu og lýsir raunum sínum eða sigrum af einlægni fyrst og fremst.
Ég hef líka lesið talsvert af bókum Þráins Bertelssonar, hugsanlega allar, og þótt óminnishegrinn hafi plokkað þær úr heilabúinu (með aðstoð raflosta og annars sjúkdóms) man ég vel að mér hugnuðust vel nokkrar af þeim bókum. Svo ekki er þessi slæmi dómur sprottinn af sérstakri andúð á rithöfundinum. Mig grunar, einhverra hluta vegna, að Þráinn taki leiðbeiningum eða ráðleggingum ekkert sérstaklega vel (þrátt fyrir yfirlýsingar um að fá fúslega lánaða dómgreind hjá öðrum, öðru gæti alki raunar ekki haldið fram sé honum í mun að vera talinn í bata). Að mínu viti hefði Fallið hugsanlega getað orðið nokkuð góð bók ef lengri tími og meiri alúð hefði verið lögð í skriftirnar og ef höfundurinn hefði haft auðmýkt og hreinskilni að leiðarljósi fremur en sjálfsupphafningu.
En Fallið … hver er tilgangurinn með þessari bók? Meðan ég var að lesa hana fannst mér alltaf að sagan væri hálfsögð, að í bókina vantaði eitthvað mikilvægt og um miðja bók varð mér ljóst hvað það var: Það vantar algerlega einlægni! Þótt hún eigi að fjalla um þessa lífsreynslu Þráins, sem hlýtur að hafa verið sár og tekið á, snerta þær frásagnir lesandann lítið því hann er ýmist svo upptekinn af því að vera sniðugur eða vellesinn (öllu heldur vel-ítvitnandi). Á einstaka stað má þó finna einlægni og auðmýkt, s.s. þegar hann segir frá örlögum briddsfélaga sinna frá í gamla daga eða þegar hann víkur að konunni sinni. Það er allt og sumt. Fallið er heldur ekki fræðslubók um alkóhólisma því hún inniheldur enga fræðslu sem ekki er löngu aðgengileg áður, raunar mun aðgengilegri fyrir þá sem eru að feta sín fyrstu spor, ýmist sem sjúklingar eða aðstandendur.
Fallið er fyrst og fremst skrípóbók um alkóhólisma.
P.s. Ég er sammála Þráni um að það sé illt að kapellunni á Vogi skuli hafa verið lokað. En ég held að trúarlegar skoðanir hafi skipt litlu máli, skv. orðinu á götunni fóru fram talsverð viðskipti með vímuefni í þessari kapellu – enda eini staðurinn þar sem hægt var að vera í friði – og þess vegna hafi þurft að loka henni. Veit ekki hvað er satt í þessu.
Þú ert frábær penni Harpa.
Δεν ελπίζω τίποτε. Δεν φοβάμαι τίποτε. Είμαι λεύτερος
Frábær lesning Harpa. Ég er ákveðin í því að lesa ekki þessa bók. Ég held ég hafi lesið allt sem Þráinn hefur gefið út á prenti hingað til en alkólisti kemst ekki til fullrar heilsu á nokkrum vikum né fáum mánuðum og getur varla skrifað góða bók með taugakerfið í steik. Dómgreindarskortur að ætla sér það.
Óvenjulega skemmtileg bókarumsögn. Ég ætla að lesa bókina við tækifæri. Þráinn sagði í viðtali í Kiljunni (en hann hefur líklega gert ráð fyrir því við samningu bókarinnar)að bókin ætti öðrum þræði að vera handbók eða leiðarvísir. Mér finnst markaðssetning bókarinnar veramerkileg og líklega aðalatriðið.
Undarlegur hroki þykir mér fólginn í fyrirsögninni á þessum pistli, og tóni hans yfirleitt. Bókarhöfundar fá ekki við það ráðið þó ekki séu allir lesendur hrifnir af verkum þeirra, en bók Þráins er skrifuð af mikilli einlægni hvað sem þú segir, Harpa. Hvort hann segir alla þá hluti sem þér finnst hann eigi að segja, og hvort hann geri það á nákvæmlega þann hátt sem þú vilt, það er annar handleggur. En þú skulir taka þér það vald að fullyrða að einlæg bók um sára reynslu sé “skrípóbók”, ja … svoleliðis vald mundi ég alla vega aldrei taka mér.
Já, menn ættu endilega að lesa bókina – þetta er fín grínbók og afar fljótlesin, hún er í smábroti og textinn stuttur. Ég sá ekki Kiljuna (horfi nánast aldrei á þann þátt) en Fallið er alveg örugglega hvorki leiðarvísir né handbók um alkhóhólisma – hún gæti í mesta lagi nýst sem handbók fyrir gáfulega statusa á Facebook. Þessi bók gefur líka afar takmarkaða innsýn í heim alkóhólisma og veru á Vogi, miðað við aðrar bækur sem hafa gert þessu skil og ekki er hægt að kalla hana sjálfsuppgjör því til þess dregur hann alltof mikið undan.
Svoleiðis að ef menn vilja lesa brandarabók um alkóhólisma mæli ég með Fallinu. Og mér þótti hún fyndin á köflum en þótti jafnframt frekar ósmekklegt að skrifa brandarabók um þetta efni – svona álíka og að skrifa brandarabók um spænsku veikina eða hjartasjúkdóma. Allt annar handleggur er að lauma skemmtiefni eða kaldhæðni inn í vandaða hreinskilna umfjöllun um erfiða sjúkdóma, eins og ég nefni dæmi um í færslunni.
Fyrst og fremst er þetta ákaflega yfirborðskennd umfjöllun um alkóhólisma og vandséð af hverju hún er gefin út. Nema sem brandarabók.
Leiðindin eru stórlega ofmetin og gera bók hvorki merka né einlæga.
Illugi: Miðað við það sem ég hef lesið eftir þig gegnum tíðina þykir mér yfirlýsingin “ja … svoleliðis vald mundi ég alla vega aldrei taka mér” dálítið fyndin – átti hún kannski að vera einlæg?
Auðvitað geta ekki allir verið sammála um alla hluti og við erum þá sem sagt ósammála um hvað felst í einlægni. Við erum væntanlega sammála um að fall sé sár reynsla en að mínu mati eru þeirri sáru reynslu gerð yfirborðskennd skil í þessari bók. (Matið byggi ég til dæmis á langri reynslu af eigin kynnum og frásögnum annarra af alkóhólisma.)
Ég tek mér ekkert sérstakt vald – ég er einfaldlega að blogga um hvað mér fannst um þessa bók. Alveg eins og ég bloggaði t.d. um hvað mér fannst um Ljósu og fleiri bækur. Ég reikna með að þurfa ekki leyfi frá þér, Illugi, til þess að skrifa um bækur, hvorki sem bloggari né bókmenntafræðingur. Finnist þér ég hrokafull verður að hafa það, við getum ekki ekki öll verið gördjöss.
Nú sé ég að Eyjan hefur linkað í þessa færslu og má því e.t.v. gera ráð fyrir fleiri athugasemdum en venjulega við mínar bloggfærslur. Þótt það kunni að vera óþarfi bendi ég á að ómálefnalegu skítkasti verður eytt (það líðst ekki á mínu bloggi) en auðvitað fagna ég rökstuddri og sæmilega kurteislega orðaðri gagnrýni. Því fer fjarri að ég haldi að allir séu sammála mér – mér vitanlega hefur aldrei komið út bók á Íslandi sem allir voru sammála um.
Guðmundur minn kæri: Ertu að búa til ódauðlegt spakmæli?
Hm, hvað áttu við með spurningunni? Að ég sé svo stóryrtur að ég hafi nú ekki úr háum söðli að detta?
Nú efast ég ekki um að það sé hægt að grafa upp úr mínum margvísleg stóryrði, einkum frá mínum yngri árum. Ég held samt að ég hafi alltaf verið miklu kurteisari en ég var stundum talinn vera! En alla vega vona ég að jafnvel á mínum ungæðislegustu dögum hefði ég ekki freistast til að kalla bók sem augljóslega er skrifuð í einlægni “skrípó”. Hafi ég einhvern tíma gert það, þykir mér það verra.
Athugasemdin að þú teljir þig ekki þurfa leyfi frá mér til að skrifa um bækur er bara út í loftið. Ég hef aldrei amast við að þú eða aðrir skrifir um bækur, og vænt þætti mér um að þú værir ekki að gera mér upp slíkt og þvíumlíkt. Og vitanlega hefur þú þínar skoðanir á bók Þráins eins og öðrum bókum. Ég var að amast við orðinu “skrípó”. Það er ekkert við því að segja ef þér finnst eitthvað “yfirborðskennt” í frásögn Þráins – en orðið “skrípó” í þessu samhengi er sérkennilega ósmekklegt.
… að það sé hægt að grafa upp úr mínum SKRIFUM … átti að standa þarna.
Mér finnst bókin góð. Hún er einlæg,góðviljuð og hlý. Við lestur bókarinnar rifjaðist upp fyrir mér hvernig var rabbað saman að tjaldabaki þegar ég naut gistivináttu SÁÁ á Silungapolli og Sogni á sínum tíma. Bókin er öfgalaus. Ekki er verið að segja í bókinni hvað sé rétt og hvað ekki eins og tíðkast mjög í seinni tíð hjá þeim sem höndlað hafa stórasannleik í meðferðarefnum. Það er einn af stórum kostum bókarinnar. Ég keypti bókina og las einn eftirmiðdag. Gaf vini mínum bókina en ætla að kaupa aðra á eftir. Þetta er eiguleg bók.
Alltaf gaman að sjá þitt “take”, Harpa.
Og þú færir góð rök fyrir þinni skoðun á ritsmíð Þráins.
Sem mér er síður en svo illa við.
En ég er bara hérna í EU-landi, að fagna dauða Gaddafi, sem ég hitti í Geneve fyrir mörgum árum, undir nokkuð sérstökum, óhugnanlegum og ógleymanlegum kringumstæðum.
Vel skrifaður og einlægur ritdómur, ég skil ekki hvað margir bregðast illa við honum. Ég ætla að sjálfsögðu að lesa bókina og dæma fyrir mig. Ég ætla að játa það hér að mér leiðast yfirleitt bækur sem fjalla um að hætta drykkjuskap og hef stundum hugsað að vissir menn ættu að fara aftur að drekka. Ég veit að það er ljótt að hugsa svona því auðvitað meina ég það ekki. Mér finnst líka að ég ætti að hætta að flokka fólk á þennan hátt en geri það samt, ósjálfrátt og í laumi. Ég veit auðvitað að það eru til góðar bækur í þessum flokki ef hann er þá til sem flokkur.
Ég hlakka til að lesa bók Þráins, því hjá mér er hann í sérflokki.
Markaðssetningin í kring um þessa bók er eins og maðurinn hafi unnið e-ð “afrek”, kominn í öll blöð og þætti liggur við á sama degi. Hefði það gilt umm alla aðra? Mér hefur fundist vera talsverður aðdragandi að þessu falli. Þráinn hefur verið reiður og stóryrtur nokkuð lengi, jafnvel verið að uppnefna fólk. Það ber ekki vott um auðmýkt hvað þá heldur virðingu fyrir öðrum eða honum sjálfum. Reiði og það að höndla hana ekki er oft undanfari þess að fólk fellur.
Mér þykir bókin mjög góð, hef að vísu ekki lesið hana en ég er sósialisti og þess vegna finnst mér Þráin fyndinn.
Set hér afrit af færslu minni á fb síðu Hrafns Jökulssonar fyrr í dag.
M. kveðju, HHS
——————————————————————————–
Hrafn Jökulsson líkar við tengill
Skrípó? Held nú ekki!
Ritstjóri Eyjunnar hefur kosið að gera mjög hátt undir höfði í fréttaveitu sinni bloggfærslu sem Harpa Hreinsdóttir birti í gær um bók Þráins Bertelssonar, Fallið.
Líkar þetta · · Deila · 20. október kl. 14:56
————-
Hildur Helga Sigurðardóttir
Mér er hlýtt til Þráins Bertelssonar sem manneskju, efast heldur ekki um að nýja bókin hans sé bæði vel skrifuð og skemmtileg, eins og flest hans höfundarverk, enda mun ég lesa hana við fyrsta tækifæri. Verð þó að segja að mér ofbjóða árásirnar á Hörpu þessa Hreinsdóttur, (sem ég þekki nákvæmlega ekki neitt), fyrir þá goðgá að leyfa sér að gagnrýna “Fallið” á bloggsíðu sinni. Konukindin hlýtur að halda að hún sé eitthvað ! Hver “silkihúfan” upp af annarri stígur fram, uppfull af heilagri vandlætingu og ver Þráin, eins og hann sé ofsóttur smælingi, sem þessi illa innrætta kona traðkar á af slæmum hvötum. Var hún ekki bara að segja sína skoðun, sem mér sýndist ekki falla undir guðlast, heldur bara vera þokkalega vel ígrunduð af hennar hálfu ? Síðast þegar ég vissi var Þráinn ekki heilagur maður, heldur stór strákur, hjartahlýr en brokkgengur, sem alveg mátti gagnrýna, jafnt og hann hefur í tímans rás látið stór orð falla um sitt samferðafólk.
Fara nú að leggja vælubílnum, strákar á öllum aldri !
Fyrir um klukkustund · Líkar þetta
Mér finnst athugasemd Kristján Sig. Kristj. langbest í þessum athugasemdahala.
Ég efast ekki um að Hildi Helgu hafi gengið gott eitt til en kann því illa að lesa um sjálfa mig: “Konukindin hlýtur að halda að hún sé eitthvað !” Það er alger óþarfi að vorkenna mér eins og ég sé einhver undirmálsmanneskja þótt einhver lítil klíka blaðamanna sem einkum eru þekktir fyrir sóðalega blaðamennsku undanfarin ár sé með yfirlýsingar, ég sef ágætlega fyrir því. En líklega hefur HH verið þarna að skensa “strákana” sem virðast hafa þetta viðhorf. Ég reikna með að Þráni Bertelssyni líði prýðilega með alla þá athygli sem hann hefur fengið og öll þau hróskomment sem fallið hafa á mismunandi FB-síðum og hann hefur verið iðinn við að safna á eigin síðu. Sumir leggja mikið kapp á að safna hrósi sér til unaðar.
Brigsl um geðveiki eða hæðnisóskir um að ég megi vera áfram edrú (bataóskir) sem ég hef lesið á ýmsum miðlum segja meir um skrifarana en mig sjálfa. Þeim til huggunar get ég upplýst að mér gengur þokkalega vel að halda í horfinu í “djúpri endurtekinni geðlægð án sturlunareinkenna” og að ég fór á AA fund á sunnudaginn 🙂
Mér finnst að þetta sé orðið ágætt í bili og ráðlegg þeim hinum æstu að róa sig niður – það hlýtur fljótlega að reka á fjörur þeirra annað krassandi æsingamál. Svo er það almennt talið heldur óhollt ölkum að æsa sig um of …
Læt hér inn komment seint og um síðir, þú eyðir því bara ef þú ert orðin þreytt á þessari umræðu en mér þótti dómurinn skemmtilegur Harpa og ekki harðari en hver annar karlmaður leyfir sér að skrifa um bækur án þess að allt fuðri upp. Annað sem fór rammskakkt ofan í mig var hvernig opinská, hreinskilin veikindabarátta þína, sem ég hef nýtt mér og lesið, og eflaust fleiri, var notuð gera þig tortryggilega, að einhverjum andlega vanheilum rugludalli. Sóðalegt.
Respect!
Takk fyrir, Júlía Margrét. Sjálfri þótti mér þetta ekkert sérlega harður dómur, ég sagði einfaldlega kost og löst á bókinni og hvað mér fyndist um hana, eins og tíðkast hefur í ritdómum án þess að fólk fengi flog yfir því.
Eins og ég sagði hér að ofan: Þeir sem leggjast svo lágt að nota sjúkdóma mína til að “hefna fyrir” slæman bókadóm lýsa aðallega sjálfum sér og eigin karakter og það snertir mig lítið. Hvorugur þessara sjúkdóma hefur neitt með greind að gera. En illa upplýst og fordómafullt fólk verður alltaf til og það borgar sig ekki að láta svoleiðis lið pirra sig, sérstaklega ekki ef maður er lasinn 🙂