Vinkona mín og sessunautur sagði, með aðdáunarsvip: “You look more stunning every day!” – í morgun. Satt best að segja var ég frekar sammála henni þótt auðvitað hafi ég ekki getað tekið þessu hrósi nema af kvenlegu lítillæti … Frá því skóli hófst (afar nýverið) hef ég reynt að dressa mig upp svo ég standi ekki nýnemapíunum alltof langt að baki. Þetta kostar kannski ekki blóð, svita og tár, en kostar óþægileg föt og háa hæla öðru hvoru (ég er nú enn á 2 cm stiginu). Af reynslu veit ég að fljótlega upp úr næstu viku flyt ég bara í lopann og verð þjóðleg en kannski doldið minna stönning.

 Það gladdi mig mjög að Páll Ramses skyldi loksins komast heim til Íslands! Hann kom nokkrum sinnum í heimsókn upp á Skaga; flest er það í óminninu nema eljan sem hann sýndi við trúboð: Pál langaði mjög til að ég skírðist í hvítasunnusöfnuðinn, enda prestur sjálfur. En þótt mér þyki gospel skemmtileg tónlist fannst mér full langt gengið að láta skírast (eru þetta ekki niðurdýfingarskírnir? Jafnvel sjóböð?). Mig minnir að Páll hafi tekið þessari þrjósku af fullkomnu æðruleysi.

Má ekki vera að meiru bloggi því nú á að leggjast í reitingar leggja (sbr. auglýsinguna gömlu: “Styggðu ekki steggina með loðnum leggjum!”) … ekki þó svo að skilja að ég ætli að fara að mæta í stuttkjólum í skólann …

P.s. Gleymdi að taka fram að börnin (mín) eru dásamleg!  Allir hópar líta mjög gáfulega út og hver og einn hefur pússað sinn geislabaug í sumar 😉  Viskum vona að ekki falli alltof fljótt á baugana skínandi!

Til að byrja með er rétt að væla yfir því að Statcounter-teljarinn minn á bloggsíðunni “dó”. Sá teljari hafði þann kost að sýna hvaðan lesendur komu; þótt ekki hafi sosum verið mikið að græða á IP-tölunum gáfu nöfn tölva eða netþjóna fínar vísbendingar um einstaka lesendur. Ég get sosum látið núverandi teljara (sem ég læt nú birtast) duga … þótt hann sýni sorglega fáa lesendur. En ég er náttúrlega uppvakningur í bloggheimum! Einnig reyndi ég að setja inn mynd af mér í prófíl, sem var ekki mál en reyndist ómögulegt að fá litlu myndina til að krækja í stærri. Ég sýni þá stærri útgáfuna hér og nú og málið er dautt!

Heilsufar mitt er með betra móti, finnst mér. Ég tók tímann í morgun og niðurstaðan er sú að frá vöknun og framundir klukkan 11 hríðskelf ég.  Ég hugsa að ég meiki að krota F og S í kladdann en ekki mikið meira en það. En í fyrra vatt ég mínu kvæði í kross, af sömu ástæðu, og gerðist heilmikill glærukennari, af því ég á svo erfitt með að skrifa á töfluna fyrri hluta dags. Mínum góða lækni fannst að ég væri farin að gadda óhóflega í mig pillum sem eitthvað virka á skjálfta og þ.a.l. væru þær hættar að virka á akkúrat hann. Ég ákvað að trappa mig niður á núllið og nota pillurnar eingöngu spari – svona tek ég mikið mark á mínum góða lækni 🙂

Maðurinn (minn) heldur hins vegar mjög á lofti sjósundi, sem allsherjar lækningu við hverslags kvilla. Ég veit samt ekki til þess að maðurinn hafi nokkurn tíma synt í sjó norðar en Miðjarðarhafið en vissulega er það rétt hjá honum að sumir brúki þessa aðferð, t.d. einhver Benedikt, kona í Stykkishólmi, Grettir Ásmundsson og fleiri. Miðað við þann síðastnefnda virðist sjósund ekki alltaf virka vel á geðveiki.

Ég harðneita að synda í sjó en labbaði Sandinn í dag og horfði á öldurnar … hafandi ekki hreyft mig lengi var þetta fínn skammtur af hreyfingu.  Mér til yndis og ánægju hitti ég gamlan uppáhaldsnemanda á Langasandi og var knúsuð og kysst á báðar kinnar 🙂 [Er búin að segja manninum frá því!]

Stúlkan hér til hliðar stundar greinilega sjósund og er óskaplega hraust að sjá. Þetta er mynd úr skóreimaalbúminu öðru, sjálfsagt tekin einhvers staðar í útlöndum fyrir fyrri heimstyrjöld. Kosturinn við þessa mynd er að henni má bjarga, þ.e. hún er í skárra ástandi en flestar hinar í albúminu. Gallinn er aftur á móti sá að sennilega veit enginn hver þetta er eða hvar stödd. (Ég veðja þó á Stavanger 🙂 Sundfötin eru æði!  Skjólgóð, víð og þægileg … ég gæti vel hugsað mér að spóka mig svona klædd á sólarströndu, jafnvel Langasandi þessa tvo daga á sumri sem gefast fyrir ekta strandlíf.

Í gær voru hinir venjulegu maraþonfundir í annarbyrjun. Með annað eyrað stillt á mute gat ég rennt yfir og prentað út ýmist dót, s.s. kennsluáætlanir og það sem nota á í næstu viku. Á fundi 2, sem var í öðrum sal, sleppti ég tölvunni en er hreykin af því að hafa druslast með græjuna á fund 1.

Ég varð nefnilega fjúkandi vond á miðvikudaginn þegar ég var búin að sansa fælu af skjölum hér heima og ætlaði svo að prenta þau út gegnum fartölvu þá sem skólinn hefur skaffað. Tölvukvikindið var með alls konar uppástöndugheit og tölvunotandinn (ég) æ geðverri. Það var ekki fyrr en kerfisstjórinn (vinkona mín – sem ég þarf að biðja afsökunar á ónærgætnu orðavali um nýja innanhúskerfið) og maðurinn lögðust á eitt; þá fyrst tók fartölvan í mál að haga sér skikkanlega.

Ég er svo gersamlega búin að fá nóg af þessum fartölvudruslum. Fyrir það fyrsta er skjárinn yfirleitt það lélegur að myndvinnsla og vefsíðudúllerí er illmögulegt; svona álíka og þræða nál í myrkri ímynda ég mér. Í öðru lagi er ég ekki nógu sterk til að halda á fartölvu auk náms- og kennsluefnis og vatnskönnu í hvern tíma. Hér mætti nefna þau mótrök að úr því ég kenni alltaf í sömu stofunni þá gæti ég látið duga að burðast með tölvuna í fyrsta tíma og haft hana svo húkkaða við skjávarpa restina af kennsludeginum. (Ég veit að einhverjir kennarar hafa þetta svona.) Þá má reyndar spyrja á móti af hverju ein föst nettengd borðtölva sé ekki húkkuð á skjávarpatengið allan sólarhringinn …

Ég nota glærur talsvert þar sem það á við en ég ulla á glærusýningar! Yfirleitt verður að vera koldimmt í stofunni til að glærusýning geri sig. Bent hefur verið á að glærusýningar séu stórlega ofnotaðar og þegar nemendaskinnin eru farin að horfa á þetta 5 – 7 glærusjó daglega er nú gleðin yfir upplýsingatækni orðin heldur lítil.

Mér hefur gefist best að nota myndvarpa, svarthvítar glærur, prentaðar út og fjölfaldaðar handa nemendum og þá oft möguleikann 3 glærur per blað með línum fyrir glósur til hliðar.

Í rauninni mætti segja að fartölvan mín nýtist einungis til að færa inn fjarvistir einu sinni í viku (eftir útprentuðum kladda/ hópalistum); skoða tölvupóst;  sækja dót sem ég kem fyrir á netþjóni skólans og prenta það út. Svo sem bent hefur verið á er tölva fjandi dýr glósubók og í rauninni gæti ég pikkað inn fjarvistirnar og þetta dót hér heima en á hins vegar miklu lélegri prentara en skólinn, til að prenta út kladda vikunnar.

Flestir aðrir kennarar nota fartölvurnar sínar meira en ég enda er oft um að ræða einu tölvuna sem kennari á. Menn eru duglegir að senda smámyndir og brandara sín á milli, una sér á MSN-inu við spjall, tékka á íþróttasíðum innan lands og utan, lesa moggann og moggabloggin og barnaland og 69.is og margt fleira. Við fyrstu sýn virðast þessir kennarar lúsiðnir; alltaf í tölvunni sinni! Vinnutengd afköst þurfa samt ekki að vera mikil.

Nemendur eru nákvæmlega eins og ég reikna með að flestir kennarar hafi áttað sig á því að blessuð börnin sem drösla tölvubyrðinni í kennslustund eru hreint ekki að glósa það sem kennarinn segir – satt best að segja eru þau að reyna að útiloka kennsluna (stilla eyrun á mute, jafnvel gerast svo gróf að tengja sig við tölvuna með nettum eyrnafíkjum)! Nemendur róa á svipuð mið og kennararnir, helst að Myspace sé meira nemendamiðað og tölvuleikirnir flóknari.

Ég hef heyrt því fleygt að einhverjir kennarar séu farnir að banna nemendum að koma með fartölvurnar sínar í tíma.  Þetta er náttúrlega skynsamlegt ef kennararnir vilja endilega hafa fulla athygli nemenda. Einhverjir kennarar ganga nú ekki alveg svona langt en krefjast þess að nemendur hafi fartölvurnar lokaðar, sem gerir sama gagn. 

 Móðurleg sem ég nú er, í kennarahlutverkinu, hef ég einungis farið fram á það við mína elskanlegu nemendur að þeir leggi kapal eða spili kúluspil undir mínum fyrirlestrum – af eigin reynslu veit ég að auðvelt er að fylgjast með þótt verið sé í svona dútli. Nefni í forbífarten að ég vildi heldur sjá þá með litabók.

Ég veit að ég hef sagt  þetta allt áður …

Ég vil fá borðtölvu með góðum skjá til að vinna við í skólanum og myndi glöð afhenda fútsí-símensuna á móti. (Maðurinn sagði að ekki væri pláss fyrir borðtölvu í mínum vinnubás. Ég benti manninum á að hér höfum við heila tréiðnadeild sem kynni að fara með sög og svoleiðis og þetta yrði sjálfsagt ekki vandamál.)

Eiginlega nenni ég ekkert að blogga þessa dagana.  Sennilega er ég orðin of góðu vön eftir hina löngu pásu sumarsins.

Allt gengur mér í haginn, sjálfsagt af hinu nýja sláandi lífsmottó “Ég vænti einskis / ég óttast ekkert / ég er frjáls!” ?  Ég hallast að því að hinu góða slagorði sé að þakka t.d. það að ég mætti upp í skóla rúmlega átta, tók til í vinnubásnum mínum í 2 tíma (henti aðallega pappírsdrasli en raðaði einhverju í möppur), fékk svo leiðbeiningar um rosasniðugt útprentifyrirtæki á vefnum og sá þar lausn fyrir póstkortavinnuna sem ég er lögst í …

og svo nennti ég engu meir og fór heim og lagði mig.  Las af ísskápnum eitthvað um langhlaup ekki spretthlaup (geðorðasegullinn), muldraði “Festina lente” og skreið undir sæng. Mikið rosalega er þægilegt að hafa aðgang að mjög mörgum spakmælum úr ýmsum áttum sem brúka má við ólíkar aðstæður og uppákomur! Uppáhaldið mitt eru Hávamál en þau segja því miður ekkert um að maður skuli leggja sig.

Við fórum í árlegu Ráðleysubrennuna í gær, heldur fámennari en vant er því Máni og unnustan fóru til Parísar sama dag og unglingurinn kom heim af Færeyskum dögum í Ólafsvík, ósofinn en annars nokkuð vel til reika. 

Á morgun ætla ég að skvera upp kennsluáætlunum í mínum áföngum og hitta fleira fólk en í dag. Aðalmarkmið morgundagsins verður að hraðganga lengst upp í sveit og stinga bréfi í póst. Hér í okkar góða kardimommubæ fannst Íslandspósti heppilegt að flytja pósthúsið úr nokkurn veginn miðjum bænum upp í útjaðar bæjarins. Ég veit ekki hver stjórnar skipulagi bæjarins en allt stefnir nú í það að hér verði þrír miðbæir.  Sem betur fer bý ég í þessum í miðjunni. Það er náttúrlega gott fyrir mig að fá tækifæri til hunskast til að hreyfa mig eitthvað en mér hefur orðið hugsað til fólks sem er ekki alveg eins frátt á fæti. (OK – ég er ekki frá á fæti en verð það því ég skipti yfir í apótekið við hliðina á pósthúsinu in-the-middle-of-nowhere!) Það fólk verður bara að búa við það að geta ekki sent póst.

Sem sagt: Morgundagur planaður, ég komin með góða græju (sem ég á bara eftir að læra aðeins á) fyrir útgáfu á 100 póstkortum, sumum aldargömlum, og ég fékk Atla til að bera heim hljómborðið sem var í básnum mínum í morgun (sú sem fékk það lánað er búin að biðja mig að sækja það alltaf öðru hvoru í eitt og hálft ár). Ég fann góðan stað fyrir þetta bak við hurð enda ekki miklar líkur á að manneskja sem ekki nennir að grípa í sitt pjanóforte sé að glamra á rafmagnsgræju – ó, nei! En maður getur sosum ekki gert allt svo það er um að gera að vænta einskis, óttast ekkert og vera frjáls (og þá ekki eins og Sumarhúsaslektið skildi orðið).

Ég pantaði mér tíma í klippingu og skverun, núna rétt áðan. Þekkti strax á röddinni að ég væri að tala við Hörpu, fyrrum nemanda minn en núverandi hárgreiðslukonu.  Það var laus tími hjá nema, á morgun.  Við Harpa vógum þetta og mátum sem svo að ekki væru hundrað í hættunni því engar stórfelldar breytingar á lit og klippingu væru á dagskrá. Ég hafði áhyggjur af því að nemanum þætti óþægilegt að klippa kennara (fyrrverandi sinn) en Harpa á hárgreiðslustofunni taldi það ekkert mál.  Svona í lokin spurði ég: “Hvað heitir svo neminn?” … Viljið þið giska?  Neminn heitir Harpa!

Þetta veit sennilega á stórtíðindi!

P.s. Og systir mín er flutt í kósí múmínhúsið á Hörpugötu, númer “afmælisdagurinn_minn” 😉 

Geðkvarðinn hækkaði um leið og ég fékk gömlu albúmin (það vantar samt ennþá eitt albúm, þetta með myndum frá forsetaheimsókninni í Ásbyrgi … en ég hef ekki brjóst í mér til að bögga gamalmennið meir!) og póstkortin. Myndirnar í albúmunum eru afar illa farnar og verður spennandi að sjá hverjum má bjarga og hversu langt borgar sig að ganga í fiffun.

Svo fólk haldi ekki að ég sé sjálfbjarga einhverf þá tók ég hlé í myndavinnunni til að þrífa húsið almennilega og einnig til að fara með elsku manninum í berjamó í gær. Jafnframt leituðum við að Maríuhöfn og fundum af hyggjuvitinu einu saman – heimkomin fletti ég korti Danska herforingjaráðsins og sá svart á grænu hve við hjón höfðum haft rétt fyrir okkur!

Aðallega er ég samt að skanna kort.  Það er óhugnalega seinlegt því á hverju korti þarf að skanna framhlið og bakhlið og reyna einhvern veginn að sortéra í leiðinni. Ég hugsa að þetta séu hátt í hundrað kort.

Íslendingabók er grunnurinn til að reisa svona ættarsögu. Í Íslendingabók stendur klausan til vinstri, um hana Pálínu langömmu, sem ýmist var titluð öllum sínum nöfnum eins og hér, Hildarnafninu oft sleppt, Pálína Einarsson eftir að hún giftist Jóni Einarssyni langafa … og í Legstaðaskrá á gardur.is heitir hún Pálína Einarsdóttir og er algerlega óþekkt, þ.e. fæðingardagur, dánardagur, jarðsetningardagur o.þ.h. er ekki vitað.

Mér finnst Legstaðaskrá soldið líta á hana Pálínu eins og niðursetning og ég er handviss um að hún hefði aldrei verið sátt við það!

Jæja … hafandi þessar upplýsingar reiknaði ég með að Hlaðgerður litla María, sem fæddist árið 1867, hafi dáið í bernsku. Það gæti skýrt það að dánarárs er ekki getið, í Íslendingabók.

Ég tékkaði samt á Legstaðaskrá og með því að gefa alla kirkjugarða landsins sem leitarstað fann ég þessar þrjár Hlaðgerðar. Hlaðgerður Laxdal var heillandi möguleiki uns ég sá að fæðingarárið passaði ekki. Svo hefði verið soldið skrítið að hafa aldrei heyrt minnst á þessa Hlaðgerði Laxdal, hefði hún verið langömmusystir mín og lifað til 1970. (?)

Textinn:

Elsku systir mín!

Jeg sendi þjer þetta kort að gamni mínu og vona að guð gefi að það hitti þig fríska eftir hætti [?]. Jeg kem oft til H [?] / K [?]*  frænku því jeg æfi mig á flygelið.

Mamma segir þjer frjettir.

Vertu blessuð og sæl elsku systir

þín Lúlla (?)

*K=Katrín Viðar?

• Er þessi Lúlla systir Pálínu?
• Er Lúlla stytting fyrir Hlaðgerður? (Eina Hlaðgerðurin sem ég man eftir á Raufarhöfn var kölluð Della …)
• Ef Pálína hefur átt systur sem lifði langt fram á síðustu öld; Hvernig stendur á því að maður hefur aldrei heyrt á hana minnst? Nú skora ég á móður mína að útskýra Lúllu, Hlaðgerði eða aðrar konur sem kalla Pálínu Hildi systur sína 🙂

(Kannski er rétt að taka fram að Íslendingabók nefnir allskyns klúður í manntölum og kirkjubókum á tímabilinu 1880-1900. Sem betur fer á ég góðkunningja í Þjóðskjalasafni og ætti kannski næst að róa á þau mið?)

P.s. Ég á í bölvuðum vandræðum með að fá formatið á texta og mynd til að virka.  Nú nenni ég þessu ekki lengur og verður að hafa það þótt síðari hluti færslunni líti ekki eins lekker út og óskandi væri.

Ég hef sigið neðar á geðslagsmælikvarðanum undanfarna daga. Það er hundleiðinlegt!  Eitt sem fylgir er rugl á svefni: Nú sef ég á þrískiptum vöktum og næturvaktinni lýkur kl. 5. Ég reyni að njóta rólegheitanna þegar heyrist ekkert nema tístið í litlu góðu fuglunum (við að skíta á pallinn minn) og smellirnir í bréfalúgunni þá pappírsflóðið berst. Ég get upplýst að í þessu hverfi  berst mogginn kl. 5.15 og fréttablaðið kl. 6.05.

Að sjálfsögðu ákvað ég að líta á þessa lægð sem hvurn annan dagamun. Sumir skreppa á barinn til að gera sér dagamun; ég hjúfra sófann og les, í þessu ástandi.

Las: “Hún hafði rumskað aðeins en var að koma til, hugur hennar var eins og mysa, gráhvítur og óskýr.” (Fritz Már Jörgensson. 2008. Grunnar grafir, s. 229, feitletrun mín.) Persónunni hafði verið byrlað Ropan í miklu magni en var ekki beinlínis að gera sér dagamun eða föst í dagamun en líðanin virðist svipuð. Orðsifjasinnaður heimspekingur heimilisins fór strax að fabúlera um að af þessu orðalagi og ástandi, þ.e. að hugurinn sé eins og mysa, væri dregið orðið myslyndur!

Mér finnst mysa hryllilega vond!  Mér finnst dagamunur líka hryllilega vondur. Af því leiðir að ég samþykki umsvifalaust að myslyndur sé orðsifjalega rétt stafsetning og mun hér eftir reyna að tryggja ypsilonið.

E.t.v. hafa dyggir lesendur mínir gaman af því að sjá hvað ég hef verið að bardúsa upp á síðkastið. (Þessa klausu skrifa ég svo engin(n) haldi að ég sé beinlínis að fara að monta mig – ó, nei!)  Ég segi ekki að ég gangi prjónandi milli bæja en aftur á móti hugsa ég stundum um pixla, í sólbaði …

Hvor litlu myndanna krækir í stórt pdf-skjal (sem allir geta prentað út 🙂

Uppskriftin er: Óendanleg þolinmæði í að skrapa saman gömlum myndum, með jákvæðum og neikvæðum strokum; óendanleg þolinmæði í að lagfæra gömlu myndirnar; spennandi grúsk í gömlum dagblöðum, á timarit.is, skoðun frírra skrapp-mynstra á Vefnum (sjá dæmi) og så videre …

Þegar synir mínir voru smákrakkar (hvor um sig) vildu þeir endilega fá að sulla góða stund í baðkerinu áður en fljótvirk sturtan skolaði af þeim sandinn o.fl. um kvöldmatarbil. Það þurfti líka að finna til skipaflota og alls konar aksjón-kalla með í baðið; stundum rétt komst krakkinn oní með öllum þessum fylgihlutum.

Ábyrgðarlaust foreldrið (eins og ég) hékk á meðan yfir tölvunni eða ritgerðaryfirferð en kallaði reglulega, eiginlega ótt og títt: “Ertu ekki örugglega með hausinn uppúr?” Svo lengi sem afkvæmið, í bleyti í baðinu, svaraði spurningunni vissi foreldrið að allt var í lagi. Augljóslega hefði ekki verið hægt að svara ef krakkaskömmin lægi í kafi.

Nú fékk sá sautján ára að fara á húllumhæ norður í landi yfir verslunarmannahelgina. Útsjónarsamir foreldrar (annarra) höfðu sett upp ansi gott plan og skaffað ansi fínar aðstæður. Samt sem áður hefur mér þótt rétt að hringja a.m.k. einu sinni á dag til að vita hvort ekki sé örugglega allt í lagi. Unglingurinn er dauðpirraður á þessu tékki og lætur móður sína finna það. Ég kann samt ekki við annað en athuga statusinn; alveg eins og í gamla daga þegar ég þurfti staðfestingu á því að 3, 4, 5, 6 o.s.fr. ára gamalt barnið væri með hausinn upp úr.

Míns er lagður af stað heim og ekur sínum bíl – krakkinn er góður bílstjóri svo ég hef ekki tiltakanlegar áhyggjur af heimleiðinni. Vonandi hafa aðrir unglingar sem flestir haft hausinn upp úr um þessa svallhelgi.

Í gær skruppum við hjónin til þurrabúðarinnar og horfðum á Mömmu Míu.  Mér þótti þetta aldeilis frábær mynd! Spurning hvort ég ætti að fá systur mína með á fimmtudagskvöldið en þá, altént í Laugarásbíó, verður “Sing along” sýning. Einhverja hef ég heyrt væla yfir að söguþráður myndarinnar væri ómerkilegur – en ekki hvað?  Hafa óperur merkilegan söguþráð upp til hópa? Eða aðrir söngleikir?  Yfirleitt eru þetta elskendur sem ná ekki saman fyrr en í lokin eða ná alls ekki saman og syngja fimm aríur á dauðastundinni með trukki! eða eitthvað álíka. (Ég hef verið að reyna að rifja upp söguþráðinn í Rauðu myllunni / Moulin Rouge en mér er eiður sær að ég man bara eftir lögunum.”  

Enn hef ég ekki haft orku í að fínpússa útlit og linka en þetta hefst allt með hægðinni.

Ég ákvað að hverfa aftur til hollra lífshátta.  Hollir lífshættir eru m.a. að blogga og una sér við hannyrðir.  Þess vegna hef ég (í huganum) lagt drög að svartri klukku, klukkprjónaðri náttúrlega og rifjað upp ýmsar stillingar á þessu bloggi (ekki allar samt – man ekki hvar maður fer inn í kóðann sjálfan en reikna með að finna það fljótlega út).

Sumarið hefur annars liðið í velsæld, sem sjá má að nokkru leyti á myndasíðu mannsins, http://this.is/atli/album. Af eigin afrekum má helst nefna að ég las ævisögu mína undanfarin 4 ár (1500 bls. af bloggi). Mestallt var þetta nýtt fyrir mér og því mjög spennandi að vita hvernig ýmsum málum lyki 🙂  Þegar ég var farin að lesa í þriðja sinn setninguna “Ég var að klára Fólkið í kjallaranum. Hún er svakalega góð!” einsetti ég mér að  hía á hvern þann geðlækni sem heldur því fram að minnistap eftir raflostmeðferð dekki ekki nema nokkra mánuði!

Ég hef tekið ástfóstri við nýjar hannyrðir sem eru að búa til stafrænar úrklippubækur (“scrap”) af formæðrum mínum og for-hinu og þessu. Hef svifist einskis til að ná í heimildir!

Loks má nefna að ég hef fengið mér nýtt kjörorð eða möntru til að tyggja yfir sjálfri mér, til rósemdar og sáttar við heiminn. Ég var orðinn dulítið þreytt á “einn dag í einu”; “góðir hlutir gerast hægt / með hægðinni hefst það”, “gættu dagsins í dag því hann er lífið sjálft” o.s.fr. Í bíltúr okkar hjóna gerðum við stuttan stans í Húsafelli og þá sá ég þessi kjörorð á legsteini. Síðan hef ég komist að því að þetta er grafskrift á leiði Nikos Kazantzakis (1883 – 1957), frægasta kríska skáldsins, sem m.a. samdi Grikkjann Zorba og Síðustu freistingu Krists. Nýja mantran / tuggan er:

Ég vænti einskis; Ég óttast ekkert: Ég er frjáls. (Δεν ελπίζω τίποτε. Δεν φοβάμαι τίποτε. Είμαι λεύτερος ) 

Keypti mér 2 boli með þessari ályktun og mun kappkosta að lesa grískt letur á haus frá ofan brjósta niður á nafla þegar ég lendi í óvenju ergilegum kringumstæðum í vinnunni og slaka mér þannig niður. Ég vonast t.d. ekki til þess að allir ofvirku nemendurnir séu á ritalíni …

Jæja: Farin að fitja upp og koma mér fyrir til að horfa á hann Barnaby krúsidúllu leysa nokkur morðmál.